«Hold tight, Αθήνα!»: Στο live των Chemical Brothers
Εικόνες και εντυπώσεις από μια αξέχαστη βραδιά
Καθώς ακούγεται το «Private Psychedelic Reel» εικόνες με το πρόσωπο του Χριστού και των Αγίων εναλλάσσονται στην οθόνη με αστραπιαία ταχύτητα, ενώ πάνω από τα κεφάλια μας απλώνεται ένα τρούλος με αγιογραφίες. Παρακολουθώ το θέαμα ήσυχος με το στόμα μισάνοιχτο και τα δάχτυλα πλεγμένα. Είναι μια στιγμή ιερή μέσα σε έναν ναό.
Είναι λίγο μετά τη μία τα μεσάνυχτα και είναι το φινάλε της εκρηκτικής δίωρης εμφάνισης των Chemical Brothers στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας. Είναι μια από τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη στιγμή μιας βραδιάς που υπενθυμίζει αυτό που κανένας μας δεν έχει ξεχάσει: εμείς που αγαπάμε τη χορευτική μουσική μοιάζουμε λίγο με τους πιστούς μια θρησκείας.
H χρήση της τεχνολογίας δεν παγώνει τα συναισθήματα των θεατών αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η τεχνολογία βοηθάει τον θεατή να εκφράσει ακόμα καλύτερα αυτό που αισθάνεται. Του δίνει το πουσάρισμα αλλά το που θα φτάσει εξαρτάται από αυτό που κουβαλάει ο ίδιος μέσα του.
Σε μικρή ηλικία κάποια φλέβα χτυπήθηκε εκεί που έπρεπε και όσο και εάν έχεις μεγαλώσει, όσο και εάν έχεις προσθέσει ακούσματα, όσο και εάν έχεις αλλάξει, «αυτή η γλυκιά αρρώστια» που συνεχίζει να κυλά στο αίμα σου υπενθυμίζει ότι δεν μπορείς και δεν θες να γλιτώσεις από αυτό που αγαπάς. Με μια διαφορά βέβαια. Η δική μας θρησκεία τους αγκαλιάζει όλους. Χωρίς διακρίσεις. Όλοι είμαστε ένα κάτω από την στέγη του Θεού. Και ο Θεός φυσικά και είναι DJ, όπως ορθά είχαν διακηρύξει οι άλλοι σπουδαίοι της σκηνής, οι Faithless, τον Αύγουστο του 1998.
This is my church λοιπόν και σε αυτή τη δίωρη λειτουργία που ξεκίνησε με το «Go» και με τα ανθρωπόμορφα γραφικά να επιδίδονται σε άλματα πάνω από τα κεφάλια μας, πνιγμένα μέσα στο ροζ φως των προβολέων, ένα ψυχεδελικό μυστήριο έλαβε χώρα με ιερείς τα χημικά αδέρφια από το Μάντσεστερ. Όσοι το βιώσαμε θα το θυμόμαστε για καιρό.
Σμήνη μπλε πεταλούδων, ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ετοιμαζόταν να φιληθεί, ένας περιστρεφόμενος δερβίσης χωρίς ρούχα μόνο με καλώδια στη θέση των ανθρώπινων ιστών, ο Μεγάλος Αδερφός που μας παρακολουθούσε και άπλωνε τα χέρια του για να μας δώσει ενέργεια, καθώς μάταια προσπαθούσαμε να ενώσουμε τα χέρια μας με τα δικά του, δυο φιγούρες καλυμμένες με επιδέσμους που χόρευαν μέσα στο κόκκινο φως, άλλες φιγούρες που έμοιαζαν να περπατάνε σε επίδειξη του Alexander McQueen με κάθε εκατοστό της σάρκας τους καλυμμένο με κάτι ακαθόριστο, γεωμετρικά σχήματα, lasers, strobe lights, ένας ψυχεδελικός ουρανός πάνω από την κοιλάδα των ήχων που είχαμε όλοι βρεθεί.
Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι το θέαμα που παρακολουθήσαμε δεν προσπαθούσε να αναβιώσει το ένδοξο παρελθόν της χορευτικής μουσικής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο τρόπος με τον οποίο οι Tom Rowlands και Ed Simons συνδύαζαν τον ήχο με την εικόνα ήταν σύγχρονος δίνοντας σε παλιά κομμάτια μια νέα ζωή. Το πώς δουλεύουν αυτή την πλευρά του σώου τους μπορείς να την δεις στα βιντεάκια από τις πρόβες που ανεβαίνουν στην σελίδα τους στο Instagram.
H χρήση της τεχνολογίας δεν παγώνει τα συναισθήματα των θεατών αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η τεχνολογία βοηθάει τον θεατή να εκφράσει ακόμα καλύτερα αυτό που αισθάνεται. Του δίνει το πουσάρισμα αλλά το που θα φτάσει εξαρτάται από αυτό που κουβαλάει ο ίδιος μέσα του.
Η στιγμή που το «Galvanize» έδωσε τη θέση του στο «Block Rockin Beats» αλλά και η εκτέλεση του «Hey Boy, Hey Girl» ήταν από τις αγαπημένες του κόσμου. Ο κόσμος φυσικά και περίμενε αυτά. Ακόμα και εάν έχεις βαρεθεί να ακούς τους κράχτες ήταν ολόσωστη η κίνηση τους να τα συμπεριλάβουν στο set list τους.
Είναι σημαντικό ένα μουσικό σχήμα να έχει συμφιλιωθεί με την τεράστια εμπορική επιτυχία ορισμένων κομματιών του και με την αγάπη του κόσμου για αυτά. Και αντί να κάνουν τους δύσκολους γυρίζοντας την πλάτη σε αυτά που θέλουν οι πολλοί, εκείνοι τα τοποθετούν στο βάθρο δίνοντας μια νέα ζωή σε κομμάτια χρόνια μετά την κυκλοφορία τους.
Έτσι η στιγμή που ακούγεται το «Hey Boy, Hey Girl» λουσμένη μέσα στα πράσινα λέιζερ, αν και κατά την γνώμη μου δεν ήταν η καλύτερη της βραδιάς, ήταν η στιγμή που σείστηκε το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας από τις δονήσεις χιλιάδων θεατών καθώς κινητά και γυμνά χέρια υψώνονταν στον αέρα σε ένα ύστατο κάλεσμα σε κάτι που μας ξεπερνά αλλά δεν μπορούμε να το ορίσουμε ούτε μπορούμε να προσδιορίσουμε που βρίσκεται ακριβώς. Μπορεί κάπου ψηλά, μπορεί και μέσα μας.
Καθώς οι φράσεις «Hold tight Αθήνα» και «Love is all» καλύπτουν την οθόνη το φινάλε πλησιάζει σε μια βραδιά γεμάτη ενέργεια, χορό, και ένταση. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν μια γιορτή αλλά κάποιος άγνωστος δίπλα μου καθώς κατευθυνόμαστε προς την έξοδο τον ακούω να λέει ότι αυτό ήταν τέχνη.
Δεν είναι υπερβολικό να πεις ότι η μουσική των Chemical Brothers μπορεί να σε επηρεάσει και να αλλάξει κάτι μέσα σου όπως ένας πίνακας ζωγραφικής, μια φράση ενός βιβλίου, το φινάλε μιας ταινίας. Άλλωστε, ποιος ορίζει τι είναι τέχνη και πως μπορεί να σε επηρεάσει προς το καλύτερο πέρα από εσένα τον ίδιο;
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0