Ο Musumeci θα χρησιμοποιούσε έναν δίσκο του Sun Ra για να επικοινωνήσει με εξωγήινους

Η βιογραφία του Mauro di Martino στο Facebook είναι από τις πιο ευφάνταστες που έχω συναντήσει. Έχει διαλέξει τις χρονιές-σταθμούς στην καριέρα του και παραθέτει κάποια από τα πιο σημαντικά γεγονότα της κάθε χρονιάς από τον χώρο των Τεχνών, της επιστήμης και του αθλητισμού με γνώμονα τα δικά του ενδιαφέροντα.

Το 1987 κυκλοφορεί παγκοσμίως το «Joshua Tree» των U2, όμως εκείνος αγοράζει το «Pump up the volume» των M.A.R.R.S. και βλέπει στην τηλεόραση τον Mathias Rust να πετάει από τη Γερμανία στη Ρωσία και να προσγειώνεται στην Κόκκινη Πλατεία, αποφεύγοντας όλους τους ελέγχους.

Η μουσική είναι ο ιδιωτικός μου χώρος. Η πιο μεγάλη πρόκληση είναι να τον μοιράζομαι με τους άλλους. Για μένα, το να παίζω μουσική είναι σαν να εκτίθεμαι γυμνός στον κόσμο. Κάποιες φορές, είναι εξαιρετικά άβολο και αμήχανο, ειδικά όταν το επίκεντρο του πάρτι δεν είναι η μουσική και όταν τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο το να βγάζουν σέλφι στην πίστα από το να «χανόμαστε» όλοι μαζί στη μαγεία των ήχων.

Το 1993 στήνει το πρώτο του στούντιο, βγάζει το πρώτο του 12ιντσο και πανηγυρίζει για το τιμητικό Όσκαρ στον συμπατριώτη του Φεντερίκο Φελίνι. Από το 1994 έως το 2009 συνθέτει ποπ, electrofunk, big beat και nu jazz για διάφορα πρότζεκτ και παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στην εξερεύνηση του Διαστήματος.

Το 2010 ο Mauro δημιουργεί τον Musumeci και η τενίστρια Francesca Schiavone καταφέρνει να περάσει το όνομά της στη Ιστορία ως της πρώτης Ιταλίδας που κέρδισε σε τουρνουά Grand Slam. Το 2014 το Curiosity εντοπίζει ίχνη μεθανίου στον Άρη και ο Musumeci κυκλοφορεί το ντεμπούτο άλμπουμ του «The Gemini Project».

Το 2016 ο Bob Dylan παίρνει το Νόμπελ Λογοτεχνίας κι εκείνος κυκλοφορεί δουλειά του στις Diynamic, Exit Strategy, Compost, Engrave και Connaisseur Recordings. Το 2018 δημιουργεί τη δισκογραφική εταιρεία Multinotes, ξεκινά τα Muse events με τον Lehar και σίγουρα ονειρεύεται να είναι ένας από τους «τουρίστες» που θα ταξιδέψουν σύντομα εκτός Γης...

—Πού βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή;

Είμαι στο σπίτι μου, άλλο ένα ζεστό μεσημέρι, και ο τριών ετών γιος μου παραπονιέται γιατί «θέλει να παίξει με τον μπαμπά!».

— Πώς ήταν το καλοκαίρι σου; Κατάφερες να βρεις χρόνο για να ξεκουραστείς και να απολαύσεις τον ήλιο; Δημιούργησες αναμνήσεις που θα σε συντροφεύουν για την υπόλοιπη ζωή σου;

Είμαι Σικελός και ο ήλιος είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου από τότε που γεννήθηκα. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει ένα δερματικό πρόβλημα και δεν επιτρέπεται να εκτίθεμαι στον ήλιο.

Το φετινό καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο σε ό,τι είχε να κάνει με τα ταξίδια –άβολες αεροπορικές συνδέσεις, μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο από τα αεροδρόμια στα κλαμπ−, παρ' όλα αυτά κατάφερα να διαχειριστώ τον χρόνο μου σωστά και μπορώ να πω πως δεν κουράστηκα ιδιαίτερα.

Σίγουρα θα θυμάμαι το καλοκαίρι του '18 ως αυτό που ξεκίνησα τη δική μου κονσεπτική βραδιά με το όνομα Muse, παρέα με τον καλό μου φίλο Lorenzo Lehar. Ταξιδέψαμε πολύ μαζί αυτούς τους τρεις μήνες και δημιουργήσαμε όμορφες αναμνήσεις με επίκεντρο τη μουσική αλλά και τη φιλία μας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Muse event στο Echowaves Festival, στη Γεωργία. Ήταν η ιδανική συνύπαρξη ενός υπέροχου χώρου με ένα ξεχωριστό κοινό. Το Eyestage βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και θυμίζει τοπίο μετά από πυρηνική καταστροφή.

Το απόγευμα πριν από το πάρτι περπατούσα στην ακτή, ακριβώς δίπλα από τη σκηνή, κι ένιωθα πως έπαιζα σε ταινία. Για να είμαι απόλυτα ακριβής, σκεφτόμουν τον Τσάρλτον Ίστον στον «Πλανήτη των Πιθήκων» του 1967, τη στιγμή που ανακαλύπτει τα απομεινάρια του Αγάλματος της Ελευθερίας.

Παίξαμε μουσική μέχρι να στερέψει και η τελευταία ρανίδα ενέργειας που υπήρχε στο σώμα μας, ήταν εξωπραγματικό. Επίσης, το πριβέ πάρτι «Defam» στο Castello di Calatabiano στην Ταορμίνα ήταν κάτι ξεχωριστό.

Βρισκόμασταν στην κορυφή ενός λόφου, μέσα σε ένα παλιό κάστρο με καταπληκτική θέα. Πραγματικά έπρεπε να ήσουν εκεί για να καταλάβεις τι ακριβώς λέω, δεν μπορώ να σου το μεταφέρω με λόγια.

Νιώθω τόσο βαθιά ριζωμένος στον τόπο μου, που όταν με ρωτούν «από πού είσαι» απαντώ αυθόρμητα «είμαι Σικελός». Σχεδόν όλοι απορούν, «μα, η Σικελία δεν είναι μέρος της Ιταλίας;».

— Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Σικελία, έναν τόπο με μοναδικό χαρακτήρα και πλούσια κληρονομιά.

Νιώθω τόσο βαθιά ριζωμένος στον τόπο μου, που όταν με ρωτούν «από πού είσαι» απαντώ αυθόρμητα «είμαι Σικελός». Σχεδόν όλοι απορούν, «μα, η Σικελία δεν είναι μέρος της Ιταλίας;». Φυσικά και είναι, όμως αυτό μου το συναίσθημα δεν συνδέεται με χώρες και σύνορα, είναι θέμα ταυτότητας και πολιτιστικής κληρονομιάς. Επίσης, είναι ένας τρόπος να είμαι ακριβής για την καταγωγή μου. Το «είμαι Σικελός» λέει πάρα πολλά για μένα.

Γεννήθηκα στα '70s και μεγάλωσα στα '80s. Η δεκαετία του '80, μέχρι και τις αρχές του '90, ήταν μια πολύ θερμή περίοδος στην περιοχή μου.

Δεν ήταν και τόσο σπάνιο το να βλέπεις ανθρώπους νεκρούς στους δρόμους και η εγκληματικότητα ήταν πολύ διαδεδομένη στους νέους της εποχής, περισσότερο από ποτέ. Τα συγκεκριμένα γεγονότα σημάδεψαν βαθιά την ψυχή μου και το καλλιτεχνικό μου ψευδώνυμο είναι συνδεδεμένο με αυτά.

Ο παππούς μου –Musumeci ήταν το πατρικό του όνομα− δολοφονήθηκε από αυτό το «σύστημα», γιατί το αντιμαχόταν και δεν ήθελε να είναι μέρος του. Η οικογένειά μου αγωνίστηκε για χρόνια, ώστε να μη μας αποκαλούν μαφιόζους − στην πραγματικότητα, ήμασταν θύματά τους.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το όνομά του ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, και ξέρεις γιατί; Επειδή ήθελα να τον συνδέσω με κάτι θετικό, γιατί τέτοιος άνθρωπος ήταν. Ζώντας σ' αυτό το κοινωνικό πλαίσιο, είχες μόνο δύο επιλογές: ή να σε ρουφήξει αυτό το άρρωστο σύστημα ή να καταφέρεις να δραπετεύσεις. Η δική μου στρατηγική εξόδου, λοιπόν, ήταν η μουσική.

— Μεγαλώνοντας σε τόσο δύσκολες συνθήκες, ποιος ήταν εκείνος ο δίσκος που σε άλλαξε;

Το πρώτο κομμάτι που άλλαξε το νεανικό μου μυαλό ήταν το «Pump up the volume» των M.A.R.R.S. Με κάνω εικόνα να βλέπω το βιντεοκλίπ κάθε φορά που παιζόταν στην τηλεόραση και να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό να βγάζεις αυτόν τον ήχο.

Αυτό ήταν, επίσης, και το πρώτο maxi single που αγόρασα με δικά μου λεφτά από το δισκάδικο. Χμμ, μάλλον δεν ήταν ακριβώς δισκάδικο αλλά ένα μαγαζί που πουλούσε πλυντήρια και ψυγεία. Για καλή μου τύχη, ο γιος του ιδιοκτήτη ήταν ένας από τους πρώτους DJs στην περιοχή, που κάπως κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να πουλάει 12ιντσα στο μαγαζί μαζί με τα ηλεκτρικά είδη.

Tο «Pump up the volume» των M.A.R.R.S

— Ασχολείσαι με τη σύνθεση και την παραγωγή πολλά χρόνια. Ήταν μια πρακτική που ακολούθησες για να εκφράσεις τον εσωτερικό σου κόσμο ή ένας τρόπος να δείξεις το ταλέντο σου; Τελικά, τι επικρατεί;

Πιστεύω πως ήταν ο τρόπος μου να βρω κάτι στο οποίο θα μπορούσα να πιστέψω. Κάτι που θα μπορούσε να καλύψει την ανάγκη της νεανικής μου ψυχής ώστε να μπορέσει να αναμειχθεί σε κάτι μεγαλύτερο και, τελικά, καλύτερο για τη ζωή μου.

Η μουσική είναι, επίσης, ο ιδιωτικός μου χώρος. Η πιο μεγάλη πρόκληση είναι να τον μοιράζομαι με τους άλλους. Για μένα, το να παίζω μουσική είναι σαν να εκτίθεμαι γυμνός στον κόσμο. Κάποιες φορές, είναι εξαιρετικά άβολο και αμήχανο, ειδικά όταν το επίκεντρο του πάρτι δεν είναι η μουσική και όταν τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο το να βγάζουν σέλφι στην πίστα από το να «χανόμαστε» όλοι μαζί στη μαγεία των ήχων.

— Στο ασυνήθιστο βιογραφικό σου στη σελίδα σου στο Facebook συνδέεις με μοναδικό τρόπο πολιτιστικά, αθλητικά και επιστημονικά επιτεύγματα με τις χρονιές-σημεία αναφοράς στην καριέρα σου. Επίσης, είναι σαφές ότι σε συναρπάζει η εξερεύνηση του Διαστήματος. Πιστεύεις πως υπάρχουν νοήμονα όντα σε άλλους πλανήτες/γαλαξίες;

Όλα αυτά τα χρόνια συνυπάρχω σε αυτόν τον πλανήτη με δισεκατομμύρια άλλες ψυχές. Θέλω να βλέπω τη ζωή μου υπό μια ευρεία οπτική, να συνδέω το προσωπικό μου ταξίδι με των υπολοίπων. Φυσικά και υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες/γαλαξίες και αυτή δεν είναι μόνο η δική μου, προσωπική άποψη. Το αν και πότε θα μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με αυτές τις υπάρξεις είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία, που δεν είναι του παρόντος.

— Αν μπορούσες να διαλέξεις ένα κομμάτι από το έργο σου συνολικά ως δίαυλο επικοινωνίας με αυτά τα όντα, ποιο θα ήταν;

Θα διάλεγα το κομμάτι κάποιου άλλου, μάλλον ένα ολόκληρο άλμπουμ για να είμαι ακριβής, το «Sun Ra and his solar arkestra visits planet Earth».

— Ακούγοντας το σύνολο της δουλειάς σου, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι «ηχητική αναζήτηση, εξέλιξη». Αντιδράς στην κατηγοριοποίηση, δεν θέλεις να σε περιορίζουν είδη και μόδες, σωστά;

Με αφήνει αδιάφορο η κατηγοριοποίηση της μουσικής. Δούλεψα πολλά χρόνια σε δισκάδικο κι εκεί έμαθα γιατί γίνεται αυτό: χρειάζεται να κατηγοριοποιήσουμε και να οργανώσουμε τη μουσική για να την πουλήσουμε καλύτερα. Δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση μεταξύ των ειδών ή των διαφόρων στυλ και αυτού που θεωρούμε καλή ή κακή μουσική.

Ως δημιουργός ενδιαφέρομαι μόνο για την έκφραση των συναισθημάτων μου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν ψάχνω τη συνοχή, τη σχέση αυτών που έχω κάνει ήδη με αυτά που θα κάνω στο μέλλον.

Όταν συνθέτω τη μουσική μου βρίσκομαι σε έναν συγκεριμένο «χώρο» και σε μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου. Η ζωή είναι κίνηση, εξέλιξη, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική. Δε ξέρω προς τα πού πορεύομαι, όπως δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το πού με οδηγεί η ζωή μου.

— «Ένα εξαιρετικό τραγούδι»: ποια είναι η προσωπική σου ερμηνεία σ' αυτό, πρώτα ως καλλιτέχνη και μετά ως DJ;

Το τέλειο κομμάτι έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη στιγμή, όταν, έχοντας μια συγκεκριμένη εικόνα μπροστά μου ή στο μυαλό μου, διαπερνά όλη μου την ύπαρξη τη στιγμή που λεω "wow". Αυτή είναι η ερμηνεία μου για όλα τα αριστουργήματα κάθε μορφής της ανθρώπινης τέχνης.

Πιστεύω πως δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που παρουσιάζονται τα πράγματα αλλά με την απεικόνιση, τη συνομιλία που δημιουργείται μεταξύ εμού και του πονήματος που έχω μπροστά μου.

Musumeci - Hey Mama

— Από τον απλό ακροατή και τον απλό party goer μέχρι τις δισκογραφικές, τους A&Rs, στους promoters και τους μεγάλους παίκτες της μουσικής βιομηχανίας υπάρχει μια ατέρμονη αναζήτηση για το «next big thing». Απ' όλους/όλες αυτούς-ές, λίγοι καταφέρνουν να επιβιώσουν. Οι περισσότεροι-ες σκάνε με ένταση και σβήνουν σύντομα, σαν πυροτεχνήματα. Ποιο είναι το συστατικό της μακροβιότητας σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο;

Πιστεύω πως μπορούμε να αναφέρουμε αρκετούς λόγους που κάποιοι καλλιτέχνες καταφέρνουν να κρατήσουν περισσότερο από κάποιους άλλους, αλλά, στην τελική, δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για πράγματα που μπορούν πραγματικά να κοντρολάρουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες.

Εκτός κι αν μιλάμε μόνο για τη διαδικασία της παραγωγής. Κάποια μουσική έχει την ικανότητα να μιλήσει σε μια γενιά και μετά στην επόμενη, κάποια άλλη εξαφανίζεται «όπως τα δάκρυα στη βροχή», για να παραθέσω την αγαπημένη ατάκα του Ρούτγκερ Χάουερ από το «Blade Runner» (1982).

Γιατί; Το μόνο που μπορώ να πω, και αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι ότι η μακροβιότητα δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των followers που έχεις στα κοινωνικά δίκτυα ούτε με το πόσο καλά ξέρεις να προμοτάρεις τον εαυτό σου.

Πάρα πολλά οφείλονται στην προσωπικότητα του καλλιτέχνη, αυτό είναι σίγουρα προσόν που μετράει, όμως πιστεύω πως η μακροβιότητα μιας μουσικής σύνθεσης βρίσκεται στο DNA της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Ο ανταγωνισμός είναι κάτι που σχετίζεται με την αγορά και γι' αυτό οι ιδιοκτήτες δισκογραφικών, οι A&Rs, οι μεγάλοι παίκτες της βιομηχανίας, ψάχνουν συνεχώς για το «next big thing», θέλουν να πουλήσουν.

Η πρότασή μου ώστε να μπορέσουν να αντέξουν αυτή την πίεση οι καλλιτέχνες είναι η εξής απλή: κάνε μουσική σαν να μην υπάρχει η αγορά.

— Βλέπεις, όμως, εκεί έξω αρκετούς καλλιτέχνες που έχουν τη διάθεση να αψηφήσουν τους κανόνες ή πολλούς που ακολουθούν την πεπατημένη;

Αυτούς που θέλουν να αψηφήσουν τους κανόνες δεν θα τους βρούμε στο mainstream. «The revolution will not be televised» («η επανάσταση δεν θα προβληθεί από την τηλεόραση»), όπως μας είπε ο Gil Scott-Heron το 1970. Αυτή ήταν η αλήθεια το '70, αυτή είναι η αλήθεια και σήμερα, την εποχή των κοινωνικών δικτύων.

Οι καλλιτέχνες που χαράζουν την πορεία προς το μέλλον είναι ανάμεσά μας, αλλά δεν τους βλέπουμε ακόμα. Αυτός-ή που αψηφά τους κανόνες αδιαφορεί για το αν θα τον «δουν», όμως μπορεί να «σκάσει» στις ζωές μας ανά πάσα στιγμή. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση των νέων πραγμάτων.

Musumeci - Clausius

— Μιλώντας για νέα πράγματα, τι μας ετοιμάζεις για το μέλλον;

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του 2017 και του 2018 φτιάχνοντας μουσική και δουλεύοντας πρότζεκτ που θα κυκλοφορήσουν μέσα στους επόμενους μήνες. Στις 21 Σεπτεμβρίου έχουμε την πρώτη κυκλοφορία από τη δική μας δισκογραφική, την Buttress, η οποία θα φιλοξενήσει το δικό μου «The rise of the harlequins».

Αρχές Οκτώβρη βγαίνει η συνεργασία μου με τους Phunkadelica. Τον Νοέμβριο, η πρώτη μας συλλογή στη δική μας Multitones που θα περιέχει ακυκλοφόρητα κομμάτια των Musumeci, Lehar, Human Machine, Olderic, Toto Chiavetta, Phunkadelica, Enzo Elia, Underspreche, Echonomist, Alican & Murat Uncuoglu, Bruscagin & Santiago Garcia.

Μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου θα κυκλοφορήσω δύο κομμάτια στη Watergate, ένα ως Musumeci και ένα ως Human Machine, που είναι το side project μου. Την ίδια εποχή θα βγει στην Compost Black ένα remix που κάναμε με τον Lehar στον φίλο μας Dodi Palese και μπορώ να ανακοινώσω πως ετοιμάζω το νέο μου EP, που θα είναι έτοιμο στις αρχές του 2019.

Σχετικά με τα events/πάρτι, ήδη ετοιμάζουμε τα Muse για την επόμενη χρονιά και ένα showcase της Multinotes που θα ανακοινωθεί άμεσα.

— Η Σικελία έχει μια πολύ δυνατή σύνδεση με την Ελλάδα από την εποχή της αρχαιότητας. Εσύ έχεις κάποια προσωπική σύνδεση με τη χώρα μας;

Φυσικά και υπάρχει μια πολύ δυνατή σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο κόσμων, η οποία είναι ακόμη και σήμερα εξαιρετικά εμφανής, ανεξάρτητα από τα χρόνια που έχουν περάσει. Έχω έρθει πολλές φορές να παίξω στην Ελλάδα, αλλά ποτέ στην Αθήνα.

Μου αρέσει η διάθεση του ελληνικού κοινού και ανυπομονώ να βρεθούμε όλοι μαζί και να ζήσουμε αυτήν την εμπειρία. Προετοιμάζω τον εαυτό μου, ώστε να ανοίξω την καρδιά μου όσο περισσότερο γίνεται για να μοιραστούμε μια ξεχωριστή βραδιά, γεμάτη συναισθήματα.

Info:

Ο Musumeci θα βρίσκεται στο Gazi Music Hall το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του Techniques.