Όλα άρχισαν περίπου μια δεκαετία πριν, όταν ήμουν 23 ετών. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται μόλις τότε είχε ξεκινήσει η ζωή μου. Βρισκόμουν στην Αγγλία, φοιτητής στο Μάντσεστερ, και ήταν η χρονιά που έπειτα από μια πολύ μεγάλη προσπάθεια κατάφερα να χάσω 70 κιλά βάρους και να επιστρέψω σε φυσιολογικά και υγιή για τα ανθρώπινα δεδομένα επίπεδα. Είχα φτάσει να ζυγίζω 150 κιλά!
Έκτοτε άρχισα να δοκιμάζω πράγματα που πιτσιρικάς δεν μπορούσα να κάνω λόγω των κιλών που είχα σταδιακά αποκτήσει. Ξεκίνησα να δοκιμάζω extreme sports και να έρχομαι αντιμέτωπος με τις φοβίες μου.
Η πρώτη φορά που δοκίμασα να πέσω από αεροπλάνο ήταν την άνοιξη του 2012. Το σκεφτόμουν αρκετά χρόνια ώσπου ένα πρωί, Πάσχα ήταν, πήρα την απόφαση να το κάνω. Από το πρώτο μου άλμα δεν θυμάμαι ιδιαίτερα πολλά γιατί πολύ απλά, από το άγχος και τον φόβο μου, από ένα σημείο και έπειτα έχασα τις αισθήσεις μου.
Το άλμα έγινε στην περιοχή της Κωπαΐδας και ήταν από τα 9.000 πόδια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μόλις έφτασε η στιγμή για να το κάνουμε ο εκπαιδευτής άνοιξε την πόρτα και μου ένεψε να προχωρήσω προς το μέρος του.
Την ώρα που πέφτεις δεν στριφογυρνάς. Η ελεύθερη πτώση είναι απόλυτα ελεγχόμενη και ουσιαστικά πετάς προς όποιο σημείο θες. Το σώμα σου, χέρια και πόδια, λειτουργούν ως πηδάλια, δίνοντάς σου την δυνατότητα να κάνεις στροφές, να αλλάζεις τη στάση σου, να πετάς πιο γρήγορα ή και πιο αργά, αν θες.
Εγώ, όντας δεμένος πάνω του, κρεμόμουν έξω από το αεροπλάνο –φυσικά και δεν κοιτούσα κάτω– ενώ εκείνος ήταν ακόμα μέσα, καθισμένος στην πόρτα. Μου έκανε σήμα αν είμαι ΟΚ και με το που απάντησα «όλα κομπλέ» βουτήξαμε μαζί στο κενό. Περάσαν περίπου 10 δευτερόλεπτα μέχρι να πάρω την πρώτη μου ανάσα και με το συνειδητοποίησα πού είμαι και τι κάνω άρχισα να βλέπω πολλά μικρά άσπρα κυκλάκια. Για ποτέ προσγειωθήκαμε στο έδαφος, ούτε που το πήρα χαμπάρι.
Μετά από αυτό το πρώτο άλμα το μόνο που ήθελα, με το πάτησα τα πόδια μου στο έδαφος, ήταν να ανέβω στο αεροπλάνο και να το ξανακάνω.
Πώς είναι να πέφτεις από τον ουρανό; Είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται αλλά θα προσπαθήσω. Με το που ανοίξει η πόρτα η στιγμή είναι μαγική. Ο αέρας μπαίνει στην καμπίνα του αεροπλάνου και εσύ προχωράς προς την έξοδο, κοιτάς προς τα κάτω και όλα είναι διαφορετικά. Βλέπεις τα πάντα από ψηλά και όλα πια, εκείνη την στιγμή, μοιάζουν τόσο ασήμαντα.
Δεν σε απασχολεί τίποτα άλλο παρά μόνο το άλμα σου. Ζεις τη στιγμή, την εμπειρία. Υπάρχει κάτι που σου λέει «άσ' το, κάτσε εκεί που κάθεσαι» αλλά υπάρχει και κάτι πιο έντονο, πιο δυνατό που σου λέει «Πέσε! Βγες τώρα στο κενό και πέταξε. Ζήσε ελεύθερα, ζήσε μοναδικά, ζήσε τη στιγμή και την απολυτή εμπειρία ελευθερίας».
Στο κενό δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά μόνο εσύ και ο εξοπλισμός σου, μια δυνατή ένωση που σε κρατάει ζωντανό. Ο καλύτερος σου φίλος, το αλεξίπτωτο, που λίγη ώρα μετά θα ανοίξει πάνω από το κεφάλι σου και θα σε οδηγήσει πίσω στο έδαφος με ασφάλεια, ώστε να θες το ξανακάνεις.
Συνήθως τα άλματα ξεκινούν στα 14.000 πόδια ή αλλιώς κάπου στα 4 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της γης. Ιδιαίτερο κρύο δεν κάνει, όπως για παράδειγμα στις επιβατικές πτήσεις που πετούν αρκετά ψηλά. Έχει να κάνει με την εποχή αλλά συνήθως η θερμοκρασία εκεί ψηλά κυμαίνεται από -10 έως 10 βαθμούς Κελσίου. Σε καμία περίπτωση όμως δεν νιώθεις κρύο καθώς ο ρουχισμός αλλά και η ένταση της στιγμής είναι τα δυο βασικά «συστατικά» που σε κρατούν ζεστό.
Ουσιαστικά τον φόβο δεν τον νικάς ποτέ. Πάντα θα υπάρχει κάπου εκεί να σε βοηθάει στο να μείνεις ζωντανός, σε ό,τι κανείς στη ζωή σου, πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι στο κενό και πέφτεις με μεγάλες ταχύτητες.
Ένα βασικό πρόβλημα με τον φόβο είναι ότι πηγάζει από την άγνοια που μπορεί να έχουμε για κάποιο θέμα. Πάντα φοβόμαστε το άγνωστο και το πρωτόγνωρο και είναι λογικό στην περίπτωση των ελεύθερων πτώσεων, μια και πρόκειται για ένα άθλημα που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα. Το στοίχημα βέβαια είναι όχι μόνο να νιώσεις ασφαλής με τον εξοπλισμό σου, που όντως σου παρέχει ασφάλεια, αλλά και με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Με ρωτάνε πολλοί «Μα δεν ανακατεύεται το στομάχι σου όταν πέφτεις από τον ουρανό;». Αυτό με τις «πεταλούδες στο στομάχι» πάντως σίγουρα δεν ισχύει. Ούτε πριν, αλλά ούτε και κατά τη διάρκεια της ελεύθερης πτώσης. Μπορεί να πηδάς στο κενό από ένα αεροπλάνο αλλά επειδή αυτό κινείται δεν νιώθεις το «άδειασμα» που όλοι μας έχουμε αισθανθεί για παράδειγμα στην «Μπαλαρίνα» του Λούνα Παρκ.
Την ώρα που πέφτεις δεν στριφογυρνάς. Η ελεύθερη πτώση είναι απόλυτα ελεγχόμενη και ουσιαστικά πετάς προς όποιο σημείο θες. Το σώμα σου, χέρια και πόδια, λειτουργούν ως πηδάλια, δίνοντάς σου την δυνατότητα να κάνεις στροφές, να αλλάζεις τη στάση σου, να πετάς πιο γρήγορα ή και πιο αργά, αν θες.
Αν επιλέξεις να κάνεις άλμα από τα 14.000 πόδια, το «ψηλό» όπως λέμε, η συνολική διάρκεια της πτώσης σου είναι περίπου στο ένα λεπτό. Αρχικά χρειάζεσαι περίπου δέκα δευτερόλεπτα για να διανύσεις τα πρώτα 1.000 πόδια και μετά κάθε 1.000 πόδια είναι περίπου στα 5-6 χιλιόμετρα, ανάλογα και με τη στάση του σώματός σου.
Συνήθως και τα δικά μου άλματα πλέον είναι από τα 14.000 πόδια διότι μου αρέσει να έχω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου ώστε να απολαύσω στον μέγιστο βαθμό την απόλυτη ελευθερία. Το επόμενο διάστημα πρέπει να κάνω μερικά χαμηλά άλματα από τα 5.000 πόδια ώστε να ολοκληρώσω κάποια σχολεία εκπαίδευσης και να περάσω στο επόμενο επίπεδο.
Η πτώση Tandem είναι o ευκολότερος τρόπος για να μυηθεί κάποιος στο άθλημα της ελεύθερης πτώσης. Δεν απαιτεί προηγούμενη εμπειρία και είναι ο πιο γρήγορος και ασφαλέστερος τρόπος για να δοκιμάσεις να πέσεις από αεροπλάνο. Ουσιαστικά μετά από μια σύντομη ενημέρωση στο έδαφος δένεσαι μπροστά από έμπειρο εκπαιδευτή και είσαι έτοιμος να απολαύσεις το άλμα σου από τα 14.000 πόδια.
Υπάρχει επίσης το χαμηλό άλμα hop and pop. Σε αυτό βγαίνεις από το αεροπλάνο σε χαμηλό ύψος, στα 5.000 ποδιά περίπου, και πρέπει να ανοίξεις το αλεξίπτωτο σου μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Είναι μια διαδικασία που ως μαθητής πρέπει να περάσεις ώστε να εξελιχθείς στο άθλημα της ελεύθερης πτώσης και να πάρεις τις πρώτες σου πιστοποιήσεις.
Επίσης, υπάρχει και το άλμα στατικού ιμάντα οπού το αλεξίπτωτο ανοίγει αμέσως μόλις φύγεις από την πόρτα του αεροπλάνου και θυμίζει περίπου τα άλματα που γίνονται στον στρατό.
Κάθε φορά που κάνω ελεύθερη πτώση η αδρεναλίνη εκτινάσσεται στα ύψη. Όταν δε τα πόδια μου ακουμπούν το έδαφος ένα μοναδικό συναίσθημα καταλαμβάνει κάθε μου κύτταρο. Οι μύες σε όλο μου το σώμα είναι ακόμα ζεστοί, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά ενώ ξαναβρίσκω σταδιακά τη φυσιολογική μου αναπνοή. Στο μυαλό μου τρέχει ξανά όλο το άλμα που έκανα πριν λίγη ώρα και αισθάνομαι έντονη την επιθυμία να ξαναμπώ στο αεροπλάνο για να ξαναβουτήξω στο κενό.
Η προσγείωση ήταν κάτι που από την αρχή με προβλημάτιζε όσο τίποτε άλλο. Ήμουν προφανώς επηρεασμένος από τα βίντεο που έβλεπα με τα στρατιωτικού τύπου άλματα και όταν έφτασα στην σχολή ήταν από τις πρώτες ερωτήσεις που έκανα, ως νέος στο άθλημα.
Τα αλεξίπτωτα που χρησιμοποιούμε λοιπόν στην ελεύθερη πτώση (sports skydiving) δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτά του στρατού (τα στρογγυλά). Είναι παραλληλόγραμμα και με τους κατευθυντήριους ιμάντες μπορείς να κάνεις μανούβρες αλλά και προσγειώσεις ακριβείας. Λειτουργούν ως τιμόνι και ως φρένα. Για να μιλήσω με απλά λόγια, τα φρένα που έχουν ισοδυναμούν κατά την προσγείωση με την πίεση που μπορεί να νιώσει κανείς όταν κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι. Δηλαδή στην ουσία δεν νιώθεις απολύτως τίποτα.
Μετά από έξι χρόνια στο άθλημα έχω φτάσει να μετράω ήδη 50 άλματα και μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει άλμα που να με έχει προβληματίσει, ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά. Γενικά το άθλημα της ελεύθερης πτώσης, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι πάρα πολύ ασφαλές. O εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε, ο συχνός έλεγχος και γενικά το επίπεδο στην Ελλάδα έχει ανέβει τόσο πολύ που το να πάει κάτι στραβά είναι κάτι που πλέον έχει βγει από την εξίσωση.
Το μεγαλύτερο κέρδος από την ελεύθερη πτώση είναι πως στο τέλος της ημέρας νιώθεις μια απίστευτη γαλήνη και μια ολοκλήρωση. Το να ξεπερνάς τους φόβους σου είναι κάτι που σε αλλάζει, σε κάνει πιο δυνατό. Μπορείς να έρθεις αντιμέτωπος με τα πραγματικά προβλήματα της ζωής και να βγεις από αυτά νικητής. Προσωπικά δεν θα το άλλαζα για κανένα λόγο. Όλα αυτά τα χρόνια οι εμπειρίες που έχω ζήσει και τα άτομα που έχω γνωρίσει εκεί έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τον τρόπο που διαχειρίζομαι όλες τις καταστάσεις.
Αν κάποιος ενδιαφέρεται να κάνει κάποιο άλμα, το κόστος ξεκινάει από τα 160 ευρώ για το άλμα tandem light από τα 8.000 πόδια και φτάνει τα 210 ευρώ για το άλμα tandem από τα 14.000 πόδια. Για τους πιστοποιημένους αλεξιπτωτιστές το άλμα κοστίζει 62 ευρώ και περιλαμβάνει ενοικίαση εξοπλισμού και το εισιτήριο του αεροπλάνου. Αν έχεις δικό σου εξοπλισμό, δηλαδή δικό σου αλεξίπτωτο, πληρώνεις μόνο το plane ticket.
Οι πτώσεις γίνονται στην Κωπαΐδα γιατί εκεί βρίσκονται οι εγκαταστάσεις, όπως π.χ. ο αεροδιάδρομος, οι χώροι αποθήκευσης κ.λπ. Είναι ένα σημείο στη μέση περίπου της Ελλάδας, αρκετά κοντά στην Αθήνα και, σύμφωνα με την εναέρια νομοθεσία, ένα σημείο που επιτρέπει τις ρίψεις αλεξιπτωτιστών από το μέγιστο δυνατό ύψος, δηλαδή τα 14.000 ποδιά, καθώς στη συγκεκριμένη περιοχή δεν υπάρχει air traffic από επιβατικά αεροπλάνα.
Όταν πρόκειται για πιστοποιημένους αλεξιπτωτιστές, ο αριθμός των ατόμων που μπορούν να πέσουν ταυτόχρονα είναι αρκετά μεγάλος. Στην Ελλάδα έχει γίνει σχηματισμός από 16 άτομα και αποτελεί ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα. Το συγκεκριμένο ρεκόρ έγινε στην Κωπαΐδα από τη Skydive Athens.
Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν ολοκλήρωσα την εκπαίδευση και έπρεπε να κάνω το πρώτο solo μου άλμα. Πλέον στον αέρα δεν θα ήμουν με τη συνοδεία των εκπαιδευτών μου αλλά απολύτως μόνος. Η στιγμή ήταν πραγματικά μαγική, φόρεσα το αλεξίπτωτο στο έδαφος και κατευθύνθηκα προς το αεροπλάνο. Άνοιξε η πόρτα και χωρίς καν να το σκεφτώ έπεσα. Οι πληροφορίες που έπρεπε να διαχειριστώ ήταν τόσο πολλές που απλά πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα να το απολαύσω.
Έζησα στο φουλ και το κάθε δευτερόλεπτο της πτώσης γιατί πολύ απλά ήμουν απολυτά συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανα. Τα ματιά μου ήταν κολλημένα στον μετρητή υψομέτρου που φορούσα, αφού θα έπρεπε να ανοίξω το αλεξίπτωτο όταν αυτός έδειχνε τα 4.000 πόδια. Όλα πήγαν τέλεια, άνοιξα το αλεξίπτωτό μου και κατευθύνθηκα με ασφάλεια πίσω στη ζώνη ρίψεων και στη διαδικασία της προσγείωσης. Επίσης αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι όταν στα γενέθλια μου έκανα άλμα και ουσιαστικά «έσβησα» την τούρτα στον αέρα.
Όνειρο ζωής είναι να κάνω άλμα στο Ντουμπάι, στην Νορβηγία πάνω από τα φιόρδ και στη Χαβάη. Ελπίζω να τα καταφέρω σύντομα και να μπορώ να σας περιγράψω το συναίσθημα αυτό.
Info
O Πάνος Αγιαννίτης είναι 34 ετών και μένει στη Χαλκίδα. Η βασική του ασχολία είναι η κλωστοϋφαντουργία, ενώ τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να αναπτύξει ένα γραφείου εναλλακτικού τουρισμού που προσφέρει extreme sports και εμπειρίες ζωής.
σχόλια