Αν ισχύει πράγματι ότι «δεν υπάρχουν δεύτερες πράξεις στις αμερικανικές ζωές», όπως έλεγε η παροιμιώδης ατάκα του συγγραφέα Σκοτ Φιτζέραλντ από την ημιτελή νουβέλα του «Ο τελευταίος μεγιστάνας», κανείς δεν ενημέρωσε σχετικώς την Τσέλσι Μάνινγκ που θα κλείσει τον Δεκέμβριο τα 31 της και ήδη έχει διανύσει δύο τουλάχιστον συνταρακτικές πράξεις στη ζωή της, ενώ μετά την αποφυλάκισή της τον Μάιο του 2017 έχει ξεκινήσει την τρίτη και πιο ελεύθερη, ως επιζήσασα βίαιων και ακραίων περιστάσεων και ως σούπερ ηρωίδα της εποχής μας ενάντια στα συστήματα αυταρχισμού, ελέγχου, διαρκούς παρακολούθησης και ανεξέλεγκτης τεχνολογικής χειραγώγησης.
Ως τρανς παγιδευμένη στην ταυτότητα και το σώμα ενός δειλού νεαρού που έφερε το όνομα Μπράντλεϊ Μάνινγκ δεν άντεξε να συνεχίσει να ζει τη ζωή της στο μονόπρακτο που της είχε προκαθοριστεί και ως στρατιώτης με την ιδιότητα της αναλύτριας τεχνολογικών δεδομένων, δεν άντεξε να μην κοινοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες επιβαρυντικά έγγραφα, τηλεγραφήματα και βίντεο που υπέπεσαν στην αντίληψή της και αφορούσαν τις πιο βρόμικες και απάνθρωπες πτυχές του πολέμου στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Όπως είχε σημειώσει η ίδια στο μικρό συνοδευτικό υπόμνημα που είχε αρχικό προορισμό την Washington Post ή τους New York Times (αμφότερες οι «πιο έγκυρες εφημερίδες του σύμπαντος» αδιαφόρησαν), στόχος των διαρροών ήταν «να αποκαλυφθεί η πραγματική φύση του ασύμμετρου πολέμου, όπως αυτός διεξάγεται στον 21ο αιώνα».
«Φιλελεύθερα» κράτη όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία της έχουν αρνηθεί την είσοδο στα εδάφη τους, ενώ έχουν υπάρξει και έντονες παρεξηγήσεις και γκρίνιες εκ μέρους προοδευτικών φορέων για κάποιες συμμετοχές της σε εκδηλώσεις ακροδεξιών (ή «ενναλακτικής δεξιάς») «δεξαμενών σκέψης», εμφανίσεις για τις οποίες δικαιολογήθηκε εκ των υστέρων δηλώνοντας ότι λειτουργούσε ως «διπλός πράκτορας» για να συλλέξει πληροφορίες και υλικό.
Η πιο συγκλονιστική από αυτές τις διαρροές που δημοσιοποιήθηκαν στον ιστότοπο Wikileaks του περιβόητου Τζούλιαν Ασάνζ ήταν ασφαλώς ένα τρίλεπτο βίντεο υπό τον τίτλο «Παράπλευρη Δολοφονία», το οποίο καταγράφει μέσα από ένα ελικόπτερο Απάτσι βομβαρδισμό «ασαφούς» στόχου στο Ιράκ το 2007 που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων αμάχων, μεταξύ των οποίων και δύο απεσταλμένοι δημοσιογράφοι του πρακτορείου Reuters. Ήταν η μεγαλύτερη διαρροή απόρρητων αρχείων στην αμερικανική ιστορία.
Δύο μήνες περίπου μετά τις πρώτες δημοσιεύσεις των διαρροών και έναν μήνα πριν από τη σύλληψή της, η Τσέλσι Μάνινγκ αποφάσισε να μην αναβάλλει άλλο πια τη μεταμόρφωσή της σε αυτό που ένιωθε ότι είναι, παίρνοντας την απόφαση στις 24 Απριλίου 2010 να στείλει στον προϊστάμενό της, Αρχιλοχία Πολ Άντκινς ένα email με τίτλο «Το πρόβλημά μου» στο οποίο δήλωνε ότι υποφέρει από διαταραχή έμφυλης ταυτότητας:
«...Ιδού λοιπόν το πρόβλημά μου. Υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις εδώ και πολύ καιρό και μου δημιουργούσαν προβλήματα στις σχέσεις μου με την οικογένειά μου. Πίστεψα ότι μια στρατιωτική καριέρα θα τα διόρθωνε όλα. Το πρόβλημα όμως δεν έφυγε. Με στοιχειώνει όλο και πιο πολύ, όσο μεγαλώνω. Τώρα, οι συνέπειές του γίνονται μαρτυρικές σε μια περίοδο που νοιώθω πόνο σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μου...».
Η Τσέλσι Μάνινγκ ρίσκαρε τα πάντα, αντιμετώπισε ακόμα και την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (που επισύρει τη θανατική ποινή), καταδικάστηκε τελικά σε 35ετη κάθειρξη για κατασκοπία, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει ενώ βρισκόταν στην απομόνωση των ανδρικών στρατιωτικών φυλακών (ώσπου τελικά της αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να υποβληθεί σε θεραπεία επαναπροσδιορισμού φύλου) και τελικά αποφυλακίστηκε αφού είχε εκτίσει τα επτά χρόνια της ποινής της με το απροσδόκητο «συχωροχάρτι» που της έκανε δώρο ο Πρόεδρος Ομπάμα, λίγες μέρες πριν από την οριστική έξοδό του από τον Λευκό Οίκο.
Έναν και πλέον χρόνο μετά την αποφυλάκισή της, ακόμα αναζητά τα πατήματά της σ' αυτό τον θαυμαστό καινούριο κόσμο, την απειλητική φύση του οποίου, όπως διαμορφώνεται από τους συγκεντρωτικούς μηχανισμούς παγκόσμιου ελέγχου, η ίδια άλλωστε εξέθεσε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο. Δεν ήταν ρόδινη η μετάβαση στην ελευθερία και τα εμπόδια δεν προέκυψαν μόνο από εκείνους τους συντηρητικούς κύκλους αλλά και από μια μεγάλη μερίδα του αμερικανικού κοινού που τη θεωρεί ξεκάθαρα προδότρια ή/και διαταραγμένη.
«Φιλελεύθερα» κράτη όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία της έχουν αρνηθεί την είσοδο στα εδάφη τους, ενώ έχουν υπάρξει και έντονες παρεξηγήσεις και γκρίνιες εκ μέρους προοδευτικών φορέων για κάποιες συμμετοχές της σε εκδηλώσεις ακροδεξιών (ή «ενναλακτικής δεξιάς») «δεξαμενών σκέψης», εμφανίσεις για τις οποίες δικαιολογήθηκε εκ των υστέρων δηλώνοντας ότι λειτουργούσε ως «διπλός πράκτορας» για να συλλέξει πληροφορίες και υλικό.
Κάποιοι άλλοι πάλι της προσάπτουν ότι λειτουργεί πλέον ως ένα είδος «brand» που κάνει περιοδείες έναντι αμοιβής ανά τον πλανήτη συνοδευόμενη από μια κουστωδία ατζέντηδων, μάνατζερ και παρατρεχάμενων. Συγχρόνως, έκανε και την πρώτη βουτιά της στα βαθιά νερά της πολιτικής σκηνής, θέτοντας πριν μερικούς μήνες υποψηφιότητα για τη διεκδίκηση του Δημοκρατικού χρίσματος στη Γερουσία για την πολιτεία του Μέριλαντ. Τελικά βγήκε δεύτερη με κάτι λιγότερο από 6% (ο υποψήφιος που επικράτησε έλαβε το 80% των ψήφων).
Πριν από λίγες μέρες, ο Στέφαν Καλμάρ, ο καινούριος -και με σαφώς πιο ευθεία πολιτική ατζέντα από τους προκατόχους του- διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονου Τέχνης στο Λονδίνο (πολύ πιο γνωστού απλά ως ICA), την κάλεσε να μιλήσει με την ιδιότητα της επίσημης προσκεκλημένης σε φιλανθρωπικό δείπνο του ιδρύματος, υπό την αιγίδα της διάσημης σχεδιάστριας μόδας Βίβιεν Γουέστγουντ, η οποία κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης χρησιμοποίησε -αφηρημένα μάλλον, είναι και μεγάλη γυναίκα- αρσενικό προσδιορισμό προσφωνώντας τη Μάνινγκ, προκαλώντας έτσι εχθρικές αντιδράσεις εκ μέρους του πολυπληθούς κοινού. Ακολούθως, η Τσέλσι Μάνινγκ παραχώρησε συνέντευξη στον Guardian η οποία δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Κυριακή. Ιδού κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα του λόγου της...
Μάρκετινγκ και drones
«Ουσιαστικά, είτε πρόκειται για μάρκετινγκ είτε για θάνατο από drone, τα ίδια μαθηματικά ισχύουν... Άνετα μπορεί κάποιος να μετατρέψει το Facebook, φερ' ειπείν, σε τέτοιου είδους κακοποιητικό εργαλείο. Δεν χρειάζεται να αλλάξει τον προγραμματισμό, μόνο τον σκοπό λειτουργίας του συστήματος».
Η ζωή στην απομόνωση
«Κάποια πράματα δεν έχω καταφέρει να τα συζητήσω. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις συνθήκες της απομόνωσης. Το έχω μπλοκάρει. Απλά δεν μπορώ... Δεν ξέρω. Θυμάμαι μόνο πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, ύπνος, πρωινό, μεσημεριανό... Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι η ρουτίνα ήταν το μόνο πλαίσιο που είχα για να μην τρελαθώ».
«Δεν καταλύουν την τάξη οι ακτιβιστές, ακόμα και οι πιο βίαιοι»
«Ο νόμος και η τάξη έχουν ήδη καταλυθεί. Γι' αυτό επικρατεί έντονη αναταραχή. Από τη στιγμή που οι δυνάμεις του αυταρχισμού και του συγκεντρωτισμού επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, το σύστημα έχει ήδη καταρρεύσει... Εδώ πρόκειται για αυτοάμυνα... Βία έχουμε κάθε φορά που κάποιοι συνηγορούν υπέρ της εθνοκάθαρσης ή της καταπίεσης μιας ολόκληρης ομάδας και της απομάκρυνσής της από την κοινωνία».
Για τη σύνδεση τρανς ταυτότητας και πολιτικής δράσης
«Είμαι τρανς. Ήμουν τρανς πριν και είμαι τρανς τώρα. Όταν όμως παρουσιαζόμουν ως άντρας, ήμουν αρκετά θηλυκή οπότε υπήρχε πάντα το ζήτημα ότι δεν ήμουν όσο έπρεπε "άξιος". Δεν ήμουν ποτέ αρκετά αρσενικός για να είμαι ευρέως αποδεκτός. Και τώρα που παρουσιάζομαι ως θηλυκή, υπάρχουν ακόμα αντίστοιχα ζητήματα... Δεν θέλω να κάνω τέτοιου είδους συνδέσεις ανάμεσα στην απόφαση μου να δράσω αποκαλύπτοντας τα έγγραφα και την έμφυλη ταυτότητά μου. Δεν προκάλεσα τη διαρροή των εγγράφων επειδή είμαι τρανς. Προφανώς όμως οι αξίες μου έχουν διαμορφώσει αυτό που είμαι, αυτή είναι η σύνδεση... Τα ζητήματα των τρανς είναι σαφώς πιο ορατά στην εποχή μας. "Ορατότητα" όμως δεν σημαίνει ισότητα. Ξέρουμε τι διακυβεύεται στην πολιτική και στην τεχνολογία. Δεν κάνουμε όμως αρκετά».
«Το θέμα δεν είναι η πληροφορία...»
«Δεν μου αρέσει καθόλου ο όρος "whistleblower" («πληροφοριοδότης»). Κάνει την πολιτική δράση να μοιάζει με κάποιου είδους κλειστή λέσχη. Ιδανικά θα έπρεπε όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν τη δυνατότητα της αυτενέργειας και της πολιτικής παρέμβασης. Το μεγάλο πρόβλημα στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν έχει να κάνει με την πληροφορία, έχει να κάνει με την δράση».
Οι αλγόριθμοι ως απειλητικά και αυτόβουλα ζόμπι
«Συμβαίνει κάτι πολύ βαθύ εντός των συστημάτων μηχανικής εκμάθησης, ειδικά όσον αφορά τη μηχανική εκμάθηση νευρωνικών δικτύων... Έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τους αλγόριθμους ως πρωτόγονες έμβιες οντότητες. Όποτε καταπιάνομαι με νευρωνικά δίκτυα με πιάνει ένα σύγκρυο. Φαίνονται να λειτουργούν εντελώς σαν ανόργανες μορφές ζωής...»
Με στοιχεία από τον Guardian. Επιμέλεια: Δημήτρης Πολιτάκης
σχόλια