Η ήρεμη δύναμη της Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια

«Φραζάρει απίστευτα», έσκυψε και μου ψιθύρισε στο αυτί ο μαέστρος Μίλτος Λογιάδης που καθόταν δίπλα μου, μόλις τέλειωσε η ερμηνεία της Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια στη Σονάτα D. 537 σε λα ελάσσονα του Σούμπερτ. Εκείνο που εννοούσε, όπως μου εξήγησε μετά, ήταν πως η Ελίζαμπετ οδηγούσε τις μουσικές της φράσεις με μαεστρία στην κορύφωση που εκείνη ήθελε.

Φυσικά είχε δίκιο, εμένα όμως με είχε καθηλώσει η ίδια η Λεόνσκαγια από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή. Σαν να μην την ενδιέφερε τίποτα εκτός από τη μουσική.

Η σεμνότητα που απέρρεε από την παρουσία της δήλωνε πώς βρισκόταν μπροστά μας επειδή το να παίζει ήταν η ίδια της η ζωή. Όλα τα υπόλοιπα, το θέατρο, οι συναυλίες, εμείς οι θεατές, τα ταξίδια, τα βραβεία, τα CD, ήμασταν απλά το αποτέλεσμα μιας ανάγκης πολύ μεγαλύτερης. Μιας ανάγκης ισοπεδωτικής που ερχόταν από πολύ βαθιά και είχε σκάψει με εξαίσιο τρόπο αυτή τη γυναίκα που έπαιζε τώρα μπροστά μας.

Στα μάτια μου έμοιαζε με ογκόλιθο πειθαρχίας, ένα βουνό θέλησης που οδηγούσε τη μουσική σε καινούρια μονοπάτια, ώστε να αναδειχθεί η μουσική του Σούμπερτ και οι σονάτες του να αναπνεύσουν με πρωτοφανή δύναμη.

Από την αρχή καταλαβαίνεις ότι μπροστά σου έχεις μια σολίστ της παλιάς σχολής και στον ήχο της αντηχεί κάτι από το μεγαλείο μιας παιδείας κλασικής. Η Λεόνσκαγια πατάει πάνω σ' αυτό τον πλούτο γνώσης προκειμένου να δημιουργήσει κάτι δικό της.

Από την αρχή καταλαβαίνεις ότι μπροστά σου έχεις μια σολίστ της παλιάς σχολής και στον ήχο της αντηχεί κάτι από το μεγαλείο μιας παιδείας κλασικής. Η Λεόνσκαγια πατάει πάνω σ' αυτό τον πλούτο γνώσης προκειμένου να δημιουργήσει κάτι δικό της.

Στο δεύτερο μέρος, στη Φαντασία του Οδοιπόρου, έκανε το δύσκολο να μοιάζει με παιχνίδι που τα δάχτυλα της κατηύθυναν όπως εκείνη ήθελε. Εκτός από τόλμη, ευαισθησία και φινέτσα προίκισε το παίξιμό της με κάτι ακόμα, την προσωπικότητά της. Είναι λες και δημιουργεί έναν χώρο με το παίξιμο της, δημιουργεί ένα δωμάτιο αχρονικό μπροστά σου όπου ενώνονται ο 19ος με τον 21ο αιώνα.

Εκείνη είναι η οικοδέσποινα που σε υποδέχεται και συ μαγεύεσαι από την παρουσία της. Ίσως επειδή όταν παίζει πιάνο είναι σαν να σου διηγείται ιστορίες. Με τις νότες της ανακαλεί κλειδωμένες εικόνες από τη μνήμη σου. Στο τρίτο μέρος (σονάτα D. 894, σε σολ μείζονα) ένιωσα το πρόσωπό μου να μετατοπίζεται με γεωμετρικό τρόπο σαν εικόνα του Πικάσο. Ήταν μια μαγική στιγμή για την οποία δεν έχω καμία απολύτως εξήγηση.

Αν όμως το μόνο που χρειάζεται ένας μουσικός όταν παίζει, όπως είχε πει η ίδια κάποτε, είναι να δημιουργήσει όμορφη μουσική που θα αγγίξει την καρδιά των θεατών, η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια παίζοντας χθες το βράδυ στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, το πέτυχε και με το παραπάνω.

Ο κύκλος με τις Σονάτες για πιάνο του Σούμπερτ θα ολοκληρωθεί με δύο ακόμα ρεσιτάλ στο Μέγαρο Μουσικής, στις 29 Νοεμβρίου 2018 και στις 27 Μαρτίου 2019.

Info

Η Λίνα Στεφάνου είναι Διευθύντρια στο περιοδικό NOMAS.