Ταιριάζουν επί σκηνής η Έλλη Πασπαλά και ο Vassilikos! Και δεν είναι μόνο η χατζιδακική συνεργασία τους που μετράει ήδη μία δεκαετία, αρχής γινομένης με τη συμμετοχή των Ε. Πασπαλά - David Lynch στα, κατά Raining Pleasure, ''Reflections''. Περισσότερο είναι που αμφότεροι έχουν γαλουχηθεί με μιαν αγγλοσαξονική - αμερικανική κουλτούρα, γνωρίζουν καλά το ξένο ρεπερτόριο και το υπηρετούν με μια προφορά ζηλευτή από κάθε άλλο Έλληνα συνάδελφο τους. Δηλαδή για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, οι μόνοι τραγουδιστές μας που μπορούν αυτή τη στιγμή να ερμηνεύσουν και όχι απλά να τραγουδήσουν ολόσωστα αγγλόφωνο ρεπερτόριο είναι η Πασπαλά και ο Vassilikos.
Αυτό το γνωρίζουν κι οι ίδιοι, επομένως δεν μου κάνει καμία εντύπωση που το κοινό πρόγραμμα τους στον Σταυρό του Νότου βασίζεται κατά 70% σε αγγλόφωνα τραγούδια: Επιλογές από το ''Vintage'', εκείνο το άλμπουμ του Vassilikos που πολύ μού'χε αρέσει, το ''I'm a fool to want you'' που πρόσφατα ''επανεξέτασε'' και ο Bob Dylan, το ''Moondance'' του Van Morrison, το ''Identical Twins'' από μιαν άλλη συνεργασία της Πασπαλά με τους Raining Pleasure, τα ''A case of you'' και ''Black Crow'' της Joni Mitchell κ.α. Ωστόσο, για να είμαστε και σε όλα ακριβοδίκαιοι, μια και πρόκειται για ένα αμιγώς ''λαϊκό'' πρόγραμμα (δεν ορίζουν μόνο τα μπουζούκια ένα πρόγραμμα ως ''λαϊκό''), νομίζω πως ο κόσμος που γέμισε ασφυκτικά χθες, Σαββάτο βράδυ, τον Σταυρό του Νότου, κρεμιόταν κυριολεκτικά απ' τα χείλη και των δύο καλλιτεχνών σαν έλεγαν ελληνικά τραγούδια! Χαρακτηριστικό είναι πως με το που ακούστηκε η εισαγωγή του κοσμαγάπητου ''Κεμάλ'' του Χατζιδάκι, άρχισαν τα χειροκροτήματα. ''Φάτε γλαρόσουπα...'' έλεγα μέσα μου, ''θα σας αρχίσει ο Vassilikos στα αγγλικά τώρα και δεν πρόκειται να πείτε καληνύχτα στον Κεμάλ''.
Θεωρώ ξεχωριστές στιγμές τη χαμηλότονη ερμηνεία του Vassilikos στο ''Με την πρώτη σταγόνα της βροχής'' των Μ. Χατζιδάκι - Ο. Ελύτη, πάλι από τον ''Μεγάλο Ερωτικό''. Η Πασπαλά τον συνοδεύει στο πιάνο κι από κάτω επικρατεί σιγή. Η ίδια σιγή επανέρχεται λίγο μετά, όταν ο Vassilikos με την ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια, παίζει και ερμηνεύει όλο συγκίνηση το ''Ζητάτε να σας πω'' του Αττίκ.
Αφού λοιπόν ακούσαμε και μερικά από τα αγγλόφωνα ''Reflections'', την τιμητική τους είχαν ο Βασίλης Τσιτσάνης με τα ''Λιμάνια'', έτσι όπως τά'χε ηχογραφήσει live στο παρελθόν η Πασπαλά, το ''Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα'', έτσι όπως τό'χε διασκευάσει ο Vassilikos στον πρόσφατο δίσκο του, καθώς και οι Παναγιώτης Καλαντζόπουλος - Ευανθία Ρεμπούτσικα, με τους οποίους η Πασπαλά έχει συνεργαστεί εκτενώς στη δισκογραφία (''Λευκό μου γιασεμί'', ''Ενός λεπτού φιλί'', ''Summertime in Prague'' - νάτο πάλι το αγγλόφωνο το υπέροχο, ''Πως να ξεχάσω'' κλπ.)
Κι ενώ, ας πούμε, το ντουέτο στα ''Λιανοτράγουδα'' από τον ''Μεγάλο Ερωτικό'' του Χατζιδάκι, μου άρεσε από ερμηνευτικής άποψης, δεν θα έλεγα το ίδιο για την ενορχήστρωση του, εφόσον - κατά την ταπεινή μου γνώμη - δεν κόλλαγε καθόλου αισθητικά το πιάνο, παιγμένο σαν τσέμπαλο από τον Τάκη Φαραζή, με το σαξόφωνο του David Lynch. Ένα ηχητικό ανακάτεμα μέσα σε αδικαιολόγητα υψηλά ντεσιμπέλ! Διότι άλλο είναι ν' ακούς τον Vassilikos να τα σπάει ως τραγουδιστής και ως ντράμερ στο ''You are my destiny'' και άλλο τα ''Λιανοτράγουδα'' ως τραγούδι αυτό καθ'αυτό που απαιτεί μία αυστηρή προσήλωση από το κοινό. Να το πω αλλιώς, πιστεύω πως ο Χατζιδάκις μπαίνει σε ένα μύλο ποπ ή τζαζ ή ροκ συνθέσεων και πάει να γίνει κάτι που δεν του ταιριάζει πάντα.
Αντίθετα, θεωρώ ξεχωριστές στιγμές τη χαμηλότονη ερμηνεία του Vassilikos στο ''Με την πρώτη σταγόνα της βροχής'' των Μ. Χατζιδάκι - Ο. Ελύτη, πάλι από τον ''Μεγάλο Ερωτικό''. Η Πασπαλά τον συνοδεύει στο πιάνο κι από κάτω επικρατεί σιγή. Η ίδια σιγή επανέρχεται λίγο μετά, όταν ο Vassilikos με την ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια, παίζει και ερμηνεύει όλο συγκίνηση το ''Ζητάτε να σας πω'' του Αττίκ. Μα ναι, εδώ έχουμε ένα σπουδαίο τραγούδι 85 ετών και ένα σπουδαίο ερμηνευτή σε μία εξίσου σπουδαία ερμηνεία!
Θα ήταν παράλειψη στο σημείο αυτό να μην εξάρω τη ''fusion'' υφή του προγράμματος. Με τους τέσσερις μουσικούς συχνά να εναλλάσσονται στα πόστα τους (από τα ντραμς, π.χ., περνάνε και η Πασπαλά και ο Vassilikos και ο Lynch) και με την ηλεκτρική κιθάρα να ψυχεδελοροκάρει εν είδει τζαμαρίσματος, πολλά από τα κομμάτια αποδίδονται με μία αυτοσχεδιαστική διάθεση που σπάει τη συμβατική φόρμα τους και δίνει τη δυνατότητα ενός διαλόγου μεταξύ των καλλιτεχνών. Είναι όμορφο να έχεις απέναντι σου μουσικούς που παίζουν με τέτοιο κέφι σαν μία πρόβα ανοιχτή για το κοινό.
Ωραιότερο, όμως, το κλείσιμο της βραδιάς: Ένα αγαπημένο τραγούδι από τα 60s, το ''I got you babe'' με τους Vassilikos - Πασπαλά σε ρόλους Sonny & Cher αντίστοιχα. Εκτέλεση άψογη, διονυσιακή και μια επιλογή αρκετά πρωτότυπη ακόμη και για μια συναυλία βασισμένη, όπως είπαμε, σε αγγλόφωνες συνθέσεις.
* Οι παραστάσεις των Έλλης Πασπαλά - Vassilikos με τίτλο ''Play it again'' στον Σταυρό του Νότου ολοκληρώνονται το επόμενο Σάββατο 14/3. Την Παρασκευή 20/3 η παράσταση θα μεταφερθεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
σχόλια