Στη συναυλία του Πράισνερ (και στα καμαρίνια μετά)

Δεν μπόρεσα ποτέ ν' ακούσω μουσική του Πράισνερ χωρίς να συγκινηθώ. Ίσως επειδή στον πόνο του είναι αβάσταχτος μα στην ελπίδα του γίνεται σπαραχτικός.

Η μουσική του μιλάει για τη μεγάλη όσο και τρομακτική περιπέτεια που είναι ο άνθρωπος. Οι παύσεις του, η εμμονή του με τις αγγελικές φωνές, οι λυγμοί του... Όταν ακούς Πράισνερ νιώθεις σαν μικρό παιδί μέσα σε ακυβέρνητη βάρκα σε άγνωστο ποτάμι. Όλοι σου οι φόβοι, όλες οι ελπίδες, όλη σου η ελευθερία στις νότες του. Συναίσθημα χωρίς ανάσχεση.

Τη μουσική του τη νιώθεις κατάσαρκα. Σαν να περπατάς πρωί, σε έρημο αγροτικό δρόμο που περνάει μέσα από σπαρμένα χωράφια στο χρώμα του κίτρου κι ο αέρας περνάει μέσα απ' το ανοιχτό σου πουκάμισο και σε αγγίζει. Αυτός ο μυρωμένος αέρας είναι ο Πράισνερ.

Η μουσική του είναι οι φόβοι μας αλλά και μια υπενθύμιση για τις συμπτώσεις που τις ζωές μας ρυθμίζουν. Ένα κλείσιμο του ματιού στο υπέρτατο, σε κείνο που λειτουργεί ως προστασία και ως αναπόδραστη κατάρα.

Η μουσική του είναι οι φόβοι μας αλλά και μια υπενθύμιση για τις συμπτώσεις που τις ζωές μας ρυθμίζουν. Ένα κλείσιμο του ματιού στο υπέρτατο, σε κείνο που λειτουργεί ως προστασία και ως αναπόδραστη κατάρα.

Ψηλός, λιγνός και σεμνός, εμφανίζεται αθόρυβα επί σκηνής πλαισιωμένος από τις γυναίκες που ντύνουν με τις μυθικές φωνές τους τη μουσική του: η Lisa Gerrard με τη φωνή ογκόλιθο, γνωστή κι από τους Dead can Dance, η Μαρία Φαραντούρη με τη φωνή ορόσημο για μια ολόκληρη χώρα και η Πολωνή Edyta Krzemien με τη φωνή αγγέλου.

Στο Lacrima – Day of Tears, που γράφτηκε στη μνήμη του Κ. Κισλόφσκι, τραγουδάνε και οι τρεις μαζί και συ θες να μείνεις επ' άπειρον καρφωμένος στην καρέκλα του Μεγάρου Μουσικής και να τις ακούς. Ξανά και ξανά.

O Zbigniew Preisner με τη Lisa Gerrard από τους Dead can Dance, την Edyta Krzemien και τη Μαρία Φαραντούρη.

Αργότερα, στα παρασκήνια, εκείνος υποδέχεται τους καλεσμένους του – ξένους κυρίως. Η τελευταία φορά που τον είχα δει από τόσο κοντά ήταν όταν του είχα πάρει συνέντευξη στις αρχές της δεκαετίας του '90, τότε που έκανε τη μουσική για την ταινία της Λουκίας Ρικάκη. Τότε έμοιαζε παθιασμένος, ανήσυχος, επιφυλακτικός. Μόλις είχε προσγειωθεί σε μια άγνωστη χώρα και τον περίμεναν ένας σωρός δημοσιογράφοι των οποίων δεν μίλαγε τη γλώσσα. Τα πάντα φιλτράρονταν μέσα από την επίπεδη μετάφραση ενός διερμηνέα.

Τώρα η χώρα αυτή του είναι πλέον οικεία, το σπίτι του στη Ρόδο και τα χρόνια τον έχουν γλυκάνει. Μας υποδέχεται χαλαρός και χαρούμενος. Δέχεται αδιαμαρτύρητα να βγάλει φωτογραφίες. Είναι εκεί η Μελίνα Τανάγρη, η Λίνα Νικολακοπούλου, η Αργυρώ Καπάτου και ο Ολυμπιονίκης Ιωάννης Μελισσανίδης που έχουν έρθει να συγχαρούν τη φίλη τους τη Μαρία και να τον γνωρίσουν.

Όταν η Φαραντούρη συστήνει τη Νικολακοπούλου στον Πράισνερ, του λέει πως το όνειρό της είναι να τραγουδήσει τους στίχους της Λίνας σε μουσική δική του. Εκείνος συμφωνεί αμέσως. Μιλάνε για το ενδεχόμενο μιας πιθανής συνεργασίας. Σκέφτομαι ότι θα ήταν υπέροχο αν γινόταν κάτι τέτοιο. «Ελάτε να βγάλουμε όλοι μαζί φωτογραφία» λέει η Μαρία. «Say sex» λέει ο Πράισνερ και όλοι γελάνε.

Αποχωρώ ενώ εκείνοι συνεχίζουν να πειράζονται αγκαλιά, μπροστά στους φωτογράφους. Θέλω να μείνω μόνη με τη μουσική του λίγο ακόμα στ' αυτιά μου.

* Η Λίνα Στεφάνου είναι διευθύντρια στο περιοδικό NOMAS