Μια γλυκιά μελαγχολία πέφτει στην πόλη, καθώς όλοι μιλάνε ακόμα για το καλοκαίρι που έφυγε, πίνοντας μπίρες σε κάποιο μαγαζί στου Ψυρρή, στα Εξάρχεια, στο Κολωνάκι ή στο Παγκράτι.
Ακριβώς έναν μήνα πριν η Αθήνα ήταν άδεια κι έρημη, παραδομένη στους τουρίστες που σουλατσάριζαν μες στο καμίνι. Ελάχιστοι Αθηναίοι μένουν στην Αθήνα τον Αύγουστο, και όσο κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι ακόμα και τότε έχει μια γοητεία, όταν οι δρόμοι είναι άδειοι, δεν υπάρχουν πουθενά ουρές και βρίσκεις παντού μια θέση να παρκάρεις, της λείπουν η ζωντάνια, ο ρυθμός, το μπέρδεμα. Τα περισσότερα μαγαζιά κλείνουν τον Αύγουστο, δεν βρίσκεις να κάνεις τίποτα και η ζέστη σε αποχαυνώνει.
Είναι ο μήνας που έχει την αίσθηση μιας επανεκκίνησης. Νέες ιδέες που ήρθαν σαν επιφοίτηση κάτω από κάποιο αρμυρίκι ίσως πάρουν σάρκα και οστά, νέοι στόχοι και νέα ξεκινήματα. Καινούργιοι φοιτητές που ήρθαν στη μεγάλη πόλη και ψάχνουν για σπίτι. Σε λίγες μέρες ανοίγουν και τα σχολεία. Το πρώτο μισό του Σεπτέμβρη φέρνει τις τελευταίες μέρες της ξεγνοιασιάς και το άλλο μισό μάς επαναφέρει στην πραγματικότητα. Είναι ο μήνας της μετάβασης.
Ο Σεπτέμβρης είναι και ο μήνας των σταφυλιών. Είναι παντού και σε αφθονία. Πάμφθηνα και τόσο γλυκά που σε καίνε στον λαιμό. Τα τρως παγωμένα καθώς σκρολάρεις στην οθόνη του υπολογιστή στη δουλειά. Τώρα είναι η εποχή και για τα ψητά καλαμπόκια στα κάρβουνα.
Στους δρόμους του κέντρου ξεκίνησε και πάλι το μποτιλιάρισμα, τα κορναρίσματα και οι ψιλοεκνευρισμοί.Όμως υπάρχει η αίσθηση πως όλοι δίνουν τόπο στην οργή λίγο πιο εύκολα. Άλλωστε ο ήλιος είναι ακόμα εκεί ψηλά και οι παραλίες είναι κοντά.