Η πρώτη εμφάνιση του ελαφρόμυαλου και τρελούτσικου (ή θεότρελου) σκύλου Σκούμπι Ντου και της νεανικής «ανθρωποπαρέας» του – ο Φρεντ, Η Δάφνη, η Βέλμα και ο 'Σάγκι' - που επέμεναν να τον μπλέκουν διαρκώς με στοιχειωμένα σπίτια και (fake) φαντάσματα έγινε το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου του 1969 στο πλαίσιο του Σαββατιάτικου παιδικού προγράμματος του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS.
Ο πρωτότυπος τίτλος του καρτούν ήταν "Scooby-Doo, Where are You!" (όπως έλεγε και το εμβληματικό τραγούδι της σειράς) και μ' αυτόν διένυσε δύο κύκλους πριν εξελιχθεί σε ένα από τα πιο διάσημα franchise της βιομηχανίας θεάματος αλλά και της ποπ κουλτούρας συνολικά, «γεννώντας» άπειρες σειρές και ταινίες ως τις μέρες μας.
Το στούντιο που δημιούργησε την αυθεντική σειρά ήταν η διάσημη εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων Hanna-Barbera, η οποία στα τέλη της δεκαετίας του '60 ήταν ο κυρίαρχος παίκτης στην παραγωγή τηλεοπτικού προγράμματος κινουμένων σχεδίων. Για δεκαετίες ήταν συνώνυμη με τη δημιουργία κλασικών (και δημοφιλών παγκοσμίως) κωμικών καρτούν όπως το «Τομ και Τζέρι» στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ή τους «Φλίνστοουνς» στο μεταίχμιο των '60s.
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '60 όμως τέτοια «αθώα» σχετικά καρτούν είχαν αρχίσει να υποχωρούν σε δημοτικότητα και την παιδική ζώνη σταδιακά πλημμύριζαν μυστικοί πράκτορες, διαστημικές ιστορίες, υπερήρωες και περιπέτειες δράσης αλλά και τρόμου. Τα μεγάλα δίκτυα μάλιστα ενθάρρυναν τους προμηθευτές κινουμένων σχεδίων να τολμήσουν ακόμα περισσότερο. Όσο πιο «ενήλικο» και «τρομακτικό» και συμβατό με την κοινωνική αναταραχή που επικρατούσε στη χώρα, το περιεχόμενο, τόσο ανέβαιναν και οι δείκτες θεαματικότητας της παιδικής ζώνης τα πρωινά του Σαββάτου.
Όπως αργότερα θα ομολογούσε ο Joe Barbera, η πίεση για την εισαγωγή στα καρτούν στοιχείων τρόμου και αγωνίας με τη μορφή «φανταστικής βίας» και «απόκοσμης δράσης» ήταν έντονη από τα τηλεοπτικά δίκτυα: «Δεν ήταν δική μας επιλογή, ήταν ο μόνος τρόπος να μην μείνουμε εκτός δουλειάς».
Η τηλεθέαση των νέων παιδικών προγραμμάτων ήταν θεαματική, εξίσου όμως έντονες ήταν και οι αντιδράσεις συντηρητικών και μη φορέων, όπως ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Εθνικός Σύνδεσμος για Καλύτερο Πρόγραμμα» (National Association for Better Broadcasting), ο οποίος με αφορμή τη στροφή των παιδικών εκπομπών προς το είδος της βίαιης περιπέτειας, είχε ανακηρύξει το 1968 ως την «χειρότερη χρονιά στην ιστορία της παιδικής τηλεόρασης».
Το γεγονός όμως που άλλαξε ριζικά την ιστορία των παιδικών προγραμμάτων στην αμερικανική τηλεόραση για μια δεκαετία τουλάχιστον (και οδήγησε στην δημιουργία του Scooby-Doo την επόμενη χρονιά ως προϊόν «συμβιβασμού» ανάμεσα στην παλιά και στη νέα αντίληψη περί περιπετειώδους καρτούν) ήταν η δολοφονία του (πολύτεκνου) Ρόμπερτ Κένεντι τον Ιούνιο του 1968.
Δεν είχαν περάσει παρά μερικές ώρες από την δολοφονία, όταν ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας «Εθνικής Επιτροπής για τις Αιτίες και την Πρόληψη της Βίας».
Ο διάσπαρτος ηθικός πανικός που επικρατούσε στη χώρα το καλοκαίρι του 1968 προκάλεσε ριζικές αλλαγές στο τοπίο των Σαββατιάτικων παιδικών προγραμμάτων με τα τηλεοπτικά δίκτυα να σπεύδουν να ανακοινώσουν ότι εγκαταλείπουν τις βίαιες περιπέτειες φαντασίας και στρέφονται προς την κωμωδία στις παραγωγές κινουμένων σχεδίων.
Μ' αυτό ακριβώς αυτό το σκεπτικό, επιζητώντας κάτι «φρέσκο» και κωμικό και περιπετειώδες αλλά με τη βία να παραμένει σταθερά στο επίπεδο της φάρσας, το στούντιο Hanna-Barbera ξεκίνησε να ετοιμάζει τη σειρά κινουμένων σχεδίων που θα δέσποζε στο παιδικό πρόγραμμα του CBS τη σεζόν 1969-1970 και τελικά έκανε πρεμιέρα με τον τίτλο "Scooby-Doo, Where are You!", ικανοποιώντας ακόμα και τους πιο συντηρητικούς και δύσπιστους θεατές.
Γεγονός μάλλον παράδοξο εκ των υστέρων, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο μονίμως 'καμμένος' φαινομενικά Σάγκι έχει γίνει αιώνιο σύμβολο της stoner κουλτούρας, ενώ και ο ίδιος ο Σκούμπι-Ντου εμφανίζεται κατά κανόνα ως τριπαρισμένος, είτε σε καλό είτε σε κακό τριπ, ειδικά όταν έρχεται σε επαφή με διάφορα «τέρατα» που σχεδόν πάντα αποδεικνύεται ότι ήταν απλά κοινοί θνητοί με περίτεχνες μεταμφιέσεις.
Με στοιχεία από το Salon
σχόλια