Στο γήπεδο έχει αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Γύρω από τα σύρματα μερικοί νέοι στέκουν και κοιτούν τον προπονητή με το φανταχτερό σκουλαρίκι στο αυτί. Μπροστά μου βρίσκονται οι παίκτες της πρώτης παναφρικανικής ομάδας ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, η οποία πρόκειται να δώσει τον πρώτο αγώνα της την επόμενη βδομάδα. Σήμερα, σε ένα μικρό δημόσιο γήπεδο στο άλσος Βεΐκου, αποκούμπι όσων δεν έχουν χρήματα για να νοικιάσουν άλλο, έχουν μαζευτεί για την πρόβα τζενεράλε εναντίον της ομάδας της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, των BBC Eagles, οι οποίοι έτρεξαν να βοηθήσουν τα αδέρφια τους στην προπόνηση.
Ο Άντι, ο πάστορας της εκκλησίας, στέκεται στο τέρμα. Μας χαιρετά μόλις μπαίνουμε στο γήπεδο. Αυτοί οι άνθρωποι, πέρα από την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, είναι πολύ πιστοί, καθώς, μόλις τελειώνει το ματς, μένουν πίσω για να προσευχηθούν. Η νεοσύστατη αφρικανική ομάδα, από την άλλη, για την ώρα αποτελείται από 18 ποδοσφαιριστές. Ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκουμε μετανάστες δεύτερης γενιάς που δεν γνώρισαν άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα και πρόσφυγες πολέμου που έφτασαν στη χώρα μας πριν από μερικούς μήνες, αναζητώντας μια νέα.
Υπάρχουν παιδιά που ξέρουν μπάλα και θα μπορούσαν να αγωνιστούν σε μεγάλη ομάδα. Δεν έχουν χαρτιά όμως» μου λέει ο προπονητής από τη γραμμή του άουτ, όσο βλέπουμε το ματς.
Έξω από τα σύρματα στέκεται μια γυναίκα, η Ζόζεφιν. Κάνει πλάκα και πειράζει τους ποδοσφαιριστές. Η σχέση μαζί τους είναι πολύ καλή, καθώς αυτή ήταν που μου τους συγκέντρωσε και συνέβαλε στη δημιουργία της ομάδας, μαζί με την Κίνηση Εθελοντών SCI Hellas, η οποία, μεταξύ άλλων, στηρίζει αθλητικές ομάδες προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας. Πολλοί την αποκαλούν «πρόεδρο». Εκείνη γελάει όταν το ακούει. Η Ζόζεφιν έφτασε στην Ελλάδα πριν από 25 χρόνια ως πρόσφυγας πολέμου. Όταν τη ρωτάω γιατί ασχολείται με την ομάδα, κατεβάζει το κεφάλι. «Όταν έφτασα στην Ελλάδα στενοχωριόμουν, γιατί δεν είχα με τι να ασχοληθώ. Εδώ είδα παιδιά που δεν γνώριζε το ένα τη γλώσσα του άλλου, αλλά χαίρονταν το ποδόσφαιρο. Δεν χρειαζόταν καν να μιλάνε. Το ποδόσφαιρο τους ένωνε και τους έκανε να ξεχνάνε τα βάσανά τους» δηλώνει.
Στόχος της είναι κάποια στιγμή αυτή η ομάδα να γίνει ένα σπίτι για όλα εκείνα τα παιδιά που φτάνουν στη χώρα και δεν ξέρουν πού να απευθυνθούν. Αυτήν τη στιγμή ο σύλλογος απαρτίζεται από αθλητές από το Γκουρούντι, την Τανζανία, τη Νιγηρία, την Ουγκάντα, τη Ρουάντα, το Κονγκό και το Καμερούν. Επιθυμία της είναι να προστεθούν παίκτες και από άλλες χώρες. «Όταν ακούς πως υπάρχει κάπου ένας πατριώτης σου, νιώθεις ασφάλεια. Μπορεί όλοι να έχουμε μεταξύ μας διαφορές, αλλά γνωρίζεις πως θα πας κάπου και θα ακούσεις τη γλώσσα της πατρίδας σου» συμπληρώνει.
Το όνομά της ομάδας είναι Umoja που σημαίνει «ένωση» στα σουαχίλι και υποδηλώνει ακριβώς τον σκοπό της: να γίνει μια μεικτή ομάδα για όλους τους Αφρικανούς μετανάστες και πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον. Τα χρώματά τους είναι το πράσινο, το κόκκινο και το κίτρινο. Και τα τρία είναι τα χρώματα της Αφρικής, τα οποία συμβολίζουν αντίστοιχα την ένωση, τη δουλειά και την πρόοδο. Οι στολές δεν είναι ακόμα έτοιμες, γι' αυτό αρκετοί φορούν φανέλες του Μέσι και του Ρονάλντο.
«Έναν χρόνο το τρέχουμε και βλέπεις πως ακόμα έχουμε πράγματα να κάνουμε» μου λέει γελώντας η Ζόζεφιν. Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι τα χρήματα, γι' αυτό την προπόνηση την κάνουν σε ένα δημόσιο γηπεδάκι με πλαστικό τάπητα. Επειδή δεν είναι οι μοναδικοί που το χρησιμοποιήσουν, το μεγαλύτερο διάστημα της προπόνησης παίζουν ποδόσφαιρο στο μισό. Σε ολόκληρο καταφέρνουν να αγωνιστούν για μερικά λεπτά, μέχρι μια άλλη παρέα να τους κόψει τη φόρα, αναγκάζοντάς τους να το μοιραστούν και πάλι.
«Είναι πολύ δύσκολο να βρεις γήπεδο στην Αθήνα, ειδικά αν δεν έχεις χορηγούς» προσθέτει. Ο πρώτος αγώνας στο ανεξάρτητο πρωτάθλημα της Αθήνας πρόκειται να γίνει στο πλαίσιο της εβδομάδας που είναι αφιερωμένη πανευρωπαϊκά στο Ποδόσφαιρο κόντρα στον Ρατσισμό. Στην αρχή, στόχος τους ήταν να παίξουν στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών, αλλά από τη μια δεν είχαν 10.000 ευρώ για να λάβουν μέρος και, από την άλλη, δεν διέθεταν αρκετά μέλη για να δημιουργήσουν διοίκηση.
Ένας από τους παίκτες που πρόκειται να βοηθήσει στην προσπάθεια είναι ο Μπλόσι Μούσα, ο οποίος είναι μετανάστης δεύτερης γενιάς και παίζει ποδόσφαιρο από τα 7 του. Μπορεί να αγωνίζεται σε τοπική ομάδα της Κορίνθου, ωστόσο, όταν βρίσκει ελεύθερο χρόνο, έρχεται για να βοηθάει τα αδέρφια του. Το βάρος της ευθύνης είναι πολύ μεγάλο για εκείνον. «Τα πιο πολλά παιδιά της ομάδας είναι πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια. Προσπαθώ να τους βοηθάω όσο μπορώ στην προσαρμογή. Ξέρεις, γι' αυτά είναι πολύ σημαντικό να ξεκλέβουν λίγο χρόνο από τη ρουτίνα τους και να παίζουν. Είναι ένας τρόπος να ξεχνάνε τα προβλήματα. Μπαίνουν, τρέχουν και με τα νεύματα συνεννοούνται όλοι μεταξύ τους».
Μπορεί να πρόκειται για προπόνηση, αλλά παίζουν με μεγάλη ένταση: κλοτσιές, τάκλιν και δυνατά σουτ πάνω από τα σύρματα. Τη θέα από το γήπεδο ψηλά στο άλσος, η οποία είναι εκπληκτική, καθώς από κει μπορεί να δει κανείς ολόκληρη την Αττική, δεν φαίνεται να την εκτιμούν οι αναπληρωματικοί, στους οποίους έχει πέσει ο κλήρος να τρέχουν για την μπάλα κάθε φορά που χάνεται στα κατηφορικά μονοπάτια του δάσους.
Μερικοί απ' τους αθλητές της Umoja είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι. «Υπάρχουν παιδιά που ξέρουν μπάλα και θα μπορούσαν να αγωνιστούν σε μεγάλη ομάδα. Δεν έχουν χαρτιά όμως» μου λέει ο προπονητής από τη γραμμή του άουτ, όσο βλέπουμε το ματς. Από ένα σημείο και μετά, κανείς δεν μετράει τα γκολ. Οι διαιτητές, οι οποίοι πιάνουν ψιλή κουβέντα μεταξύ τους, νευριάζουν τους παίκτες γιατί δεν εποπτεύουν το ματς. «Άνθρωποι είμαστε κι εμείς», λέει γελώντας ο Άντι, που άφησε το τέρμα κι έπιασε τη σφυρίχτρα.
Η προπόνηση κρατά περίπου ένα δίωρο. Γελούν, προσεύχονται και δίνουν ραντεβού για την επόμενη βδομάδα. Γι' αυτούς, ο αγώνας τώρα αρχίζει.
σχόλια