Συναυλία P.J. Harvey, Βadminton, 30.06.08

Κάτι μου πηγαίνει λάθος στη συναυλία της P.J. Harvey. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά σπάω το κεφάλι μου να το βρω όταν τελειώνει η βραδιά μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων. Δεν είναι ο χώρος που φταίει. Το Badminton φαντάζει ιδανικό για παραστάσεις όταν το πρωτοβλέπεις. Δεν φταίει η ανησυχία μας αν θα γεμίσει ή όχι και ότι τελικά όλοι προτίμησαν να ξοδέψουν τα λεφτά τους στη Madonna - αυτό ήταν αναμενόμενο. Μέχρι να πάει δέκα η ώρα κάθε θέση του θεάτρου είναι πιασμένη. Δεν φταίει εκείνη όταν βγαίνει ξαφνικά στη σκηνή με το λευκό της φόρεμα μοιάζοντας περισσότερο με ερωτευμένη ηρωίδα του E.M. Forster παρά με ροκ σταρ. Ούτε η αμηχανία της φταίει στον τρόπο που παίζει τα τραγούδια της η γυναίκα-ορχήστρα, σαν να βρίσκεται στο δωμάτιό της και τα προβάρει για πρώτη φορά. Ούτε η χαρά και η αγάπη που νιώθει επειδή όλα πηγαίνουν τέλεια παρά τη σεμνή ντροπή για τα λάθη της. Δεν θυμάται λόγια σε ορισμένα, αλλά δεν πειράζει. Βρίσκω το λάθος. Τα χειροκροτήματα και οι κραυγές του κόσμου με πειράζουν και ας είναι γιατί έχουμε βιώσει όλοι κάτι μοναδικό. Αισθάνομαι ότι διακόπτουν μια καθαρά προσωπική στιγμή.