Ποιος: Τζανίνε Άνιες Τσάβες, νομικός και πολιτικός. Πρώην β' αντιπρόεδρος της βολιβιανής βουλής, αυτοανακηρύχθηκε στις 12/11 Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη Βολιβία αφού πρώτα υπό την πίεση του στρατού ο Έβο Μοράλες, που μετά τη νίκη του στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές θα ξεκινούσε την αμφιλεγόμενης συνταγματικότητας 4η στη σειρά θητεία του, παραιτήθηκε και κατέφυγε στο Μεξικό. Την «εκλογή» της κεντροδεξιάς Άνιες επικύρωσε το Συνταγματικό Δικαστήριο παρότι δεν είχε εξασφαλίσει τη έγκριση του Κογκρέσου.
Πού:Στη Βολιβία όπου οι συγκρούσεις μεταξύ των πιστών στην Άνιες δυνάμεων ασφαλείας και των οπαδών της αντιπολίτευσης με τους υποστηρικτές του Μοράλες εξακολουθούν να μαίνονται με πολλούς νεκρούς (23 το τελευταίο πενθήμερο) και πλήθος τραυματίες. Η αυτοανακηρυγμένη πρόεδρος έδωσε το «ελεύθερο» για χρήση πυρός κατά βούληση, απαλλάσσοντας τους στρατιώτες από οποιεσδήποτε ποινικές ευθύνες. Ύστερα κι από τις τελευταίες εξελίξεις η χώρα απειλείται πλέον ανοικτά με εμφύλιο που αν ξεσπάσει θα είναι καταστρεπτικός, οδηγώντας σε αποσταθεροποίηση όλη την ευρύτερη περιοχή.
Γιατί:Διότι αφού συναντήθηκε μαζί της ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Ζαν Αρνόλ εξέφρασε τη βαθιά του ανησυχία για την όλη κατάσταση καλώντας την Άνιες να προκηρύξει το συντομότερο εκλογές (είπε ότι θα το κάνει αλλά άγνωστο πότε). Επικίνδυνες για τη δημοκρατία χαρακτήρισε τις εξελίξεις και η Ύπατη Αρμοστής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μισέλ Μπατσελέτ.
Διά ταύτα: Αυτό που γίνεται σήμερα στη Βολιβία με την Άνιες είναι περίπου «καρμπόν» εκείνου που πήγε να συμβεί προ λίγου καιρού στη Βενεζουέλα με τον Γκουαϊδό. Ηγέτες ελεγχόμενοι μεν για αυταρχικούς χειρισμούς και κρούσματα διαφθοράς αλλά με ισχυρή λαϊκή βάση επιχειρείται να ανατραπούν με τη βοήθεια του στρατού, της ντόπιας ολιγαρχίας και ξένων δυνάμεων (της Αμερικής στην προκειμένη περίπτωση) για να αντικατασταθούν από «φυτευτούς» πολιτικούς-μαριονέτες που ούτε θεσμική νομιμοποίηση και σοβαρό λαϊκό αντίκρισμα διαθέτουν, ούτε κάποιο ιδιαίτερο ηθικό πλεονέκτημα - τουναντίον. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δημοκράτες πολίτες που δικαίως αντιδρούν σε αντικοινοβουλευτικές πρακτικές, συνήθως όμως δεν είναι αυτοί που επικρατούν...
Ο Μαδούρο εντέλει άντεξε στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία όμως προς το παρόν τουλάχιστον η «συνταγή» φαίνεται να πέτυχε εξυπηρετώντας το αμερικανικό σχέδιο που συνίσταται στην «επιστροφή» όλης της υποηπείρου, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε αναδείξει μια σειρά αριστερούς προέδρους, πίσω στη στοργική «αγκαλιά» του θείου Σαμ. Όπως άλλωστε σωστά επεσήμανε κάποτε ένας άλλος μισητός, κατά τα άλλα, δικτάτορας, ο Πορφίριο Ντιάζ του Μεξικού αναφερόμενος βασικά στη χώρα του - κάτι που όμως τελικά ισχύει για όλη τη Λατινική Αμερική -, έχει τη δυστυχία να βρίσκεται «πολύ μακριά από τον θεό και πολύ κοντά στις ΗΠΑ».
Η περίπτωση της Βολιβίας ειδικά πάει πολύ πίσω στο χρόνο μοιάζοντας βγαλμένη κατευθείαν από τις «Μνήμες Φωτιάς» του Εδουάρδο Γκαλεάνο, με τον ηγέτη των πραξικοπηματιών και εκπρόσωπο της κυρίαρχης λευκής μειοψηφίας Καμάτσο που έφερε στην εξουσία την Ανιές να προβαίνει σε... τελετή εξαγνισμού και αποκαθήλωσης της ιθαγενούς θεότητας Πατσαμάμα μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο στο όνομα του χριστιανισμού (ο Μοράλες είχε ανακηρύξει τη λατρεία της Πατσαμάμα ισότιμη με αυτή της Αγίας Τριάδας).
Η ίδια άλλωστε η Άνιες, πιστή καθολική επίσης, φέρεται να έχει παλιότερα εκφραστεί αρκετές φορές ρατσιστικά κατά των ιθαγενών Ινδιάνων στο twitter, μολονότι τώρα δηλώνει «ηγέτιδα όλων των Βολιβιανών». Το ερώτημα είναι πόσοι πραγματικά την πιστεύουν.
σχόλια