Madonna, 27.09.08 OAKA

Pop goes the weasel

«Δεν το χρειάζομαι αυτό!» σκεφτόμουν καθώς περιμέναμε να αρχίσει η Μαντόνα (και περιμέναμε πολύ). Τα εισιτήρια στο Pitch B ήταν απαίσια και συνειδητοποιούσα πόσο κοντός είμαι - με το ζόρι θα έβλεπα ακόμα και τη μικρογραφία της σκηνής. Τη Μαντόνα την είχα ξαναδεί σε δυο παλιότερες περιοδείες - γιατί να ταλαιπωρούμαι έτσι; Κι αν τελικά βρέξει; Γιατί να μην είχαμε βγάλει εισιτήριο στις κερκίδες; Μήπως τελικά είμαστε μεγάλοι πια για αρένες; Είχα σχεδόν τσαντιστεί. Οι συνθήκες χειροτέρεψαν όταν ξεκίνησε. Ήμασταν όντως πολύ μακριά, στραβολαίμιαζα, δεν έβλεπα (συχνά ούτε απ’ τις γιγαντοοθόνες!), τα πόδια μου πιάστηκαν, η μέση μου τσακίστηκε. Είδα και άκουσα το 1/10 απ’ όσα έγιναν στη σκηνή. Μα, έστω και αυτό το 1/10 ήταν τ.έ.λ.ε.ι.ο! Αυτό που ένιωσα (τα υπόλοιπα θα τα νιώσω όταν βγει σε DVD) ήταν πως η Μαντόνα είναι ασταμάτητη - εξωφρενικά εξωπραγματική! Χοροπηδούσε σαν τρελή για πάνω από 100 λεπτά, έκανε απίθανες ακροβατικές χορογραφίες με το χαμόγελο στα χείλη και φυσικά μας πέταξε τα ψίχουλα αγάπης που θέλαμε με όλα τα «Hello beautiful city of Athens», τα οποία καταχάρηκα κι ας μην είμαι καν απ’ την Αθήνα. Τα δικά μου highlights ήταν: Η σπινταριστή εκτέλεση του Borderline, η βροχή από Eurythmics και εικαστικά τέλειες οθόνες καταιγίδας, το «Into the Groove», ο Ομπάμα στην οθόνη, το «Like a Prayer», το φρενήρες τέλος με το «Give it to Me» (insert coin, σκεφτόμουνα μόλις τέλειωσε, insert coin!). Αλλά και η σκηνοθεσία του «She’s Not Me», του χειρότερου για μένα τραγουδιού απ’ το Hard Candy, που στη σκηνή το μεταμόρφωσε τελείως, παίζοντας με την εικόνα της και καταστρέφοντας όλα τα παλιά της λουκ που τα ενσάρκωναν μεταμφιεσμένες χορεύτριές της. Αυτό ήταν ένα τέλειο κλείσιμο του ματιού που με έκανε να το χωνέψω για τα καλά: Αυτή η γυναίκα/κουκκίδα στη σκηνή (που μέχρι τότε για τους περισσότερους θεατές υπήρχε μόνο εικονικά, στη φαντασία τους, ως το άθροισμα μιας πολλαπλής περσόνας) ήταν στ’ αλήθεια υπαρκτή. Και μετά από 25 χρόνια καριέρας ήταν ακόμα στην κορυφή - στην κορυφή μιας σκηνής μπροστά μας. Απ’ όταν ήμουν μικρός την περίμενα (μάταια) να μας έρθει. Οπότε ναι: Ήταν ένα εκπληκτικό, φαντασμαγορικό pop show. Όμως ήταν και η τέλεια πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου - κυρίως όταν, με στωική παραίτηση, το είχα ξεγράψει εδώ και δεκαετίες. Το Σάββατο το βράδυ, το γεγονός ότι τελικά το βουνό ήταν αυτό που ήρθε στον Μωάμεθ έκανε όλη τη διαφορά.

Άρης Δημοκίδης

Old Candy

Ώρα 7. Οι πρώτες τηλεφωνικές ανταποκρίσεις μιλούν για πανικό στο μπροστινό μέρος της αρένας, για celebrities που έσπρωχναν ξεδιάντροπα για να βρεθούν σε απόσταση αναπνοής -όσο πήγαινε- απ’ τη σκηνή μπας και ξεπατικώσουν καμιά φιγούρα, για δωροδοκίες σεκουριτάδων που σου επέτρεπαν να πηδήσεις από τις κερκίδες στην αρένα (και μετά παρακάλια να σε αφήσουν να ξανανεβείς, γιατί πάλι μια κουκκίδα έβλεπες στη σκηνή. Και μάλιστα όρθιος!). Την ώρα που φτάναμε (20.50, με το τρένο σε τόσο νορμάλ κατάσταση που ήταν ανησυχητικό) προλάβαμε τις τελευταίες νότες της Robyn, καθόλου πανικός, κανένας χαμός, το στάδιο σχεδόν γεμάτο. Ο κόσμος συνεχίζει να συρρέει μαζικά. Απ’ έξω λαϊκό πανηγύρι: δεκάδες πάγκοι με «βρώμικα», πάγκοι με t-shirt, κασκόλ, αναμνηστικά με την εικόνα της «μεγαλόχαρης» από κάθε φάση της καριέρας της.

Ώρα 9 στην κερκίδα. Το κοινό γύρω μας το πιο αλλοπρόσαλλο που έχει βρεθεί ποτέ σε ποπ συναυλία -τουλάχιστον σε ελληνικό έδαφος: παρέες μεσηλίκων που προτίμησαν το live από ένα Σ/Κ στο Λονδίνο, πιτσιρίκια που εξαργύρωναν το άριστα με ένα κατοστάρικο (ευρώ), παλιοί και νέοι φαν με φλούο ραβδιά και τα κινητά σε ετοιμότητα, αμέτρητοι εγχώριοι σταρ και executives. Χιλιάδες. Εβδομήντα δύο συνολικά. Τουλάχιστον οι μισοί θα ήθελαν να είναι η Μαντόνα. Α, και ο Πιτσιρίκος!

Ώρα 9.30. Οι οθόνες της σκηνής γεμίζουν ζαχαρωτά, η μουσική στη διαπασών, το πλήθος παραληρεί. Ακριβώς πίσω μας τρεις ώριμες φαν, που ήταν έφηβες το '85, έχουν ξελαρυγγιαστεί: Μαντόνααααα άι λαααααααααβ γιουυυυυυ, ασταμάτητα, εκνευριστικά. Το σόου που έχει ξεκινήσει είναι εντυπωσιακό. Ακόμα κι αν δεν σου αρέσει η Μαντόνα, αυτά που γίνονται στη σκηνή δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια για γκρίνιες και παράπονα. Δίπλα μας κάποιος κάνει σχόλια για playback -κι η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο κομμάτι τραγουδούσε με κλειστό το στόμα- αλλά ο κολλητός του αντεπιτίθεται: «Άσε μας ρε φίλε, εδώ βλέπεις the greatest show on earth, το playback σε ενόχλησε; Ίσα ίσα που γλυτώνεις και την τσιρίδα!». Playback; Μια 50άρα που δεν σταματάει να χτυπιέται στη σκηνή σιγά να μην τραγουδάει και live! Είπαμε, τη Μαντόνα ήρθαμε να δούμε όχι τον Σούπερμαν! Οι μπροστινοί μας επιμένουν ότι δεν συγκρίνεται με την Confession Tour, πολύ πιο φτωχό, πολύ πιο «λίγο», για εμάς που δεν έχουμε να συγκρίνουμε είναι μια χαρά. Και λίγο παραπάνω. Η Μαντόνα σε θρόνο με πολύτιμους λίθους, η Μαντόνα σε λιμουζίνα, η Μαντόνα στα μαύρα, η Μαντόνα χωρίς ξέκωλα, πιο clean από ποτέ, η Μαντόνα σοβαρή (!), η Μαντόνα με κιθάρα. (Ε, ρε τι έχει να γίνει από ροκούδες-λαϊκές το χειμώνα στις αθηναϊκές πίστες!)

Το πρώτο κομμάτι που ξεσηκώνει είναι το «Vogue» σε μια πολύ δυνατή εκτέλεση με ολίγη από 4 minutes, ακολουθεί το «Énto The Groove», το τέκνο πυροτέχνημα του «Like a Prayer», το «Here Comes The Rain Again» με καταπληκτικά visuals. Η σταρ κάνει φιλότιμες προσπάθειες να ξεσηκώσει το κοινό και στο «Express Yourself» σχεδόν τα καταφέρνει: Πείθει τον κόσμο να τραγουδήσει το ρεφρέν - το υπόλοιπο πού να το θυμάται, έχουν περάσει και τόσα χρόνια… Στο τέλος που βγαίνει με την κιθάρα και τον ντράμερ δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να το βουλώσεις και να το απολαύσεις (με 100 ευρώ εισιτήριο δεν σου μένουν πολλά περιθώρια). Προτιμάς το δεύτερο. Το Give it to me μπορεί να μην το συμπάθησα ποτέ (κι εξακολουθώ να το απεχθάνομαι), ήταν το ιδανικό κλείσιμο πάντως σε μια βραδιά που γενικά τις κέρδισε τις εντυπώσεις. Game Over. Όλα αυτά περί κακόγουστων σκηνικών και «κοιλιάς» στο live τα ακούς βερεσέ. Είδες ένα πολύ καλό σόου 100 λεπτών, διασκέδασες, χόρεψες, θυμήθηκες τα παλιά. Φτάνουν και περισσεύουν.

Αυτό το μέρος με «La Isla Bonita» και τα τσιγγάνικα βιολιά τι στο καλό τα ήθελε;

ΥΓ.: Ο George Michael ήταν καλύτερος.

M. Hulot

Θα μας θάψει όλους

Φτάσαμε λίγο μετά τις 14.00 και συναντήσαμε τη βάρδια των 11 σε ρεζερβέ. Η αναμονή εξουθενωτική, ο ένας καθισμένος πάνω στον άλλο και όλοι μαζί πάνω σε μια στρώση από χαρτόκουτα, χώμα και ράδιο-αρβύλες, τρώγαμε νεκταρίνια και αποφεύγαμε τα υγρά -γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μη μας πιάσει κανένα ψιλό και τρέχουμε. Στις 5 άρχισε ένας μαραθώνιος ανακοινώσεων για το πού πρέπει να πάμε, πώς να στηθούμε για να γίνουν όλα ήσυχα και όμορφα, δεν άκουγε κανείς, όλοι ήθελαν να χυμήξουν στα κάγκελα να τα κόψουν με τα δόντια. Με καταστρωμένο σχέδιο δράσης και χωροθέτησης στο σωστό το κάτγουοκ δεξιά, ορμήσαμε στα οδοφράγματα και αρχίσαμε να υπερπηδάμε ματατζήδες, σεκιούριτι, κάγκελα, παρτέρια και ανθρώπους. Η θέση μας στα 5 μέτρα από τη σκηνή «ένα σκύψιμο να κάνει και χραατς, της έχω αρπάξει το χέρι από τον αγκώνα». Τρεις ώρες αναμονή με το σώμα να μυρμηγκιάζει, «θα μας το φορέσουν και δεν θα καταλάβει κανείς, ούτε εμείς οι ίδιοι». Μούντζες και δικαιολογημένα σιχτίρια στις αδερφές Μαγγίρα που ήθελαν να χωθούν μπροστά ενώ έφτασαν στις 8 και το έπαιζαν αδιάφορες (αλλά τελικά χώθηκαν). Φτάνει η μεγάλη ώρα, όλα ροζ, όλα πανικός. Θα πει και «καλισπέρα Ατίνα»;. Τα ξεχάσαμε όλα. Σε κάθε συναυλία θέλω να είμαι 10 εκατ. ψηλότερος. Τώρα ήθελα να πάρω και σκαμνί να σκαρφαλώσω στις πλάτες των άλλων, να αρπάξω τα κινητά τους και να τους τα χώσω στη μύτη. Από κοντά μου φαίνεται εκθαμβωτικά άσπρη και νέα, να κοπανιέται κι εγώ να μην μπορώ να κουνηθώ παρά μόνο προς τα πάνω, άρχισαν να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου και διψούσα, αλλά δεν σταματούσα να χοροπηδάω. «Πες μου ότι ξέθαψε και το "Εβίτα", μόνο αυτή το θυμάται». «Θεά, θεά» άκουγα από παντού, αλλά μετά από τόσες ώρες το μόνο που ήθελα ήταν νερό, μπάνιο και φαΐ. Και μια επανάληψη στο τελευταίο άλμπουμ.

G:Sus

THE WEEKLY VERDICT

Χριστίνα-Ματθαίος
Ήταν υπέροχα, φανταστικό show. Νομίζω ναι, ότι άξιζε τα λεφτά της. Το τελευταίο τραγούδι ήταν απίστευτο νομίζω.

Μάγδα, Γιάννης
Φυσικά θα ξαναρχόμασταν. Κάθε μέρα. Η απόλυτη σταρ. Υπερφυσικό.

Ντέινα, Άλεξ
Πάρα πολύ ωραία. Με μια λέξη τέλεια. Τ’ άξιζε για το show.

Νίκος, Κατερίνα
Ενθουσιάστηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ η έναρξη. Πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Είναι η βασίλισσα.

Μαρία Παππά