MTV GR DAY! - REM, Kaiser Chiefs, Καλλιμάρμαρο 05/10

Υπήρχε μια εποχή που δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι REM. Κάθε φορά που έπαιζε το «Losing my religion» στο ραδιόφωνο ήθελα να το σπάσω σε χιλιάδες μικρά κομματάκια και να το συναρμολογήσω μέχρι το επόμενο τραγούδι (απλά άλλαζα σταθμό). Οι περισσότεροι που ρωτούσα, αν και φαν, είχαν μια βαρετή και απαξιωτική στάση για το βράδυ της Κυριακής. «Τους είδαμε την προηγούμενη φορά στο ζενίθ της καριέρας τους». Παρ' όλα αυτά, αποφασίζω και πηγαίνω στο Καλλιμάρμαρο όπου εμφανίστηκαν στο πλαίσιο της γιορτής για την πρεμιέρα του MTV GR. Φτάνω γύρω στις 9, όταν τελείωνε το σετ της μια καινούργια αδιάφορη τραγουδίστρια από την Αυστραλία - όνομα δεν θυμάμαι.

Η σκηνή είναι στημένη στην είσοδο του μισογεμάτου σταδίου. Το πίσω μέρος του είναι εντελώς άδειο και χρησιμοποιείται αραιά ως σύνδεσμος της μιας πλευράς με την άλλη. Οι Kaiser Chiefs βγαίνουν ακριβώς στην ώρα που είχα πληροφορηθεί και είναι έτσι όπως τους είχα δει την πρώτη φορά, με ένα μάλλον «τύφλα» Ricky Wilson να πετάει στον αέρα μικρόφωνα, να πετάει ντέφια, να σκαρφαλώνει στις σκαλωσιές της σκηνής και να κατεβαίνει στο κοινό σαν δαιμονισμένος ή απλά παλαβός. Τα καινούργια τους κομμάτια είναι πιο «ροκ» και πιο ώριμα, πανέτοιμα να χτυπήσουν την αγορά της Αμερικής. Η brit pop αναστήθηκε... κάπως.

Πριν βγουν οι REM έχω χάσει όλους τους γνωστούς και φίλους με τους οποίους πήγα μαζί ή είχα κανονίσει να συναντήσω εκεί. Στο τέταρτο κομμάτι που παίζουν τα νεύρα μου είναι σπασμένα, ο κόσμος υπερβολικά πολύς εκεί που στέκομαι, σε σημείο να μη βλέπω τίποτα. Είμαι μόνη μου και θέλω να φύγω. Ξαφνικά ακούω τη μουσική, εκείνοι τραγουδάνε το «Bad Day» σαν να ειρωνεύονται την κατάσταση και συνειδητοποιώ ότι είναι ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει σε συναυλία στην Ελλάδα. Κρυστάλλινος, δεν ξεφεύγει ούτε μία νότα. Καταφέρνω και χώνομαι σε μια γωνιά και βλέπω ανά στιγμές τον Michael Stipe ν' ανοίγει τα χέρια του σαν να θέλει να μας πάρει αγκαλιά όλους. Μαγικός performer, χαρισματικός. Είναι η μόνη μπάντα στον πλανήτη που έχει καταφέρει να μιλήσει για την παράνοια του σύγχρονου κόσμου μέσα από την παράνοια της δικιάς της πατρίδας με τόσο άμεσο τρόπο, και το καταλαβαίνεις όταν βλέπεις τόσους ανθρώπους να τραγουδάνε στα αγγλικά μαζί τους και να συμμετέχουν τόσο παθιασμένα.

Με αυτά τα τραγούδια έχουμε μεγαλώσει και συνεχίζουν να μας αγγίζουν. Δεν σε πειράζει καθόλου που όλα είναι προγραμματισμένα στην εντέλεια - ακόμη και ο χρόνος που παίζουν ή ο τυπικός αμερικανικός επαγγελματισμός τους. Τελειώνουν το encore όχι με το «It's the end of the world» όπως θα ήταν αναμενόμενο αλλά με το «Man on the moon», αφήνοντάς μας με ένα βόμβο να πλανάται στον αέρα. Κρατάω περισσότερο τη γλυκιά φωνή μιας άγνωστης κοπέλας πίσω μου που σιγοτραγουδούσε τους στίχους του «Losing my religion» σαν να μην ήθελε να τελειώσει το τραγούδι ποτέ και το τεράστιο χαμόγελο ενός Κινέζου διπλανού μου που προσπαθούσε να κλέψει μερικές ματιές από το θέαμα, όπως όλοι που ήμασταν εκεί. Δεν γίνονται τέτοιες συναυλίες συχνά στην Ελλάδα που να σέβονται το κοινό πρώτα απ' όλα και σε απόλυτο βαθμό και μάλιστα, το κυριότερο, με την είσοδο δωρεάν!

Θα ήθελα να γράψω ότι η βραδιά έκλεισε ονειρικά και όμορφα, αλλά δεν μπορώ, γιατί καθώς έφευγα ένας άνθρωπος παραπάτησε και έπεσε από τις σκάλες του Καλλιμάρμαρου. Ελπίζω να είναι καλά, αλλά εδώ πρέπει να δοθεί ένα ακόμη μπράβο στη διοργάνωση του MTV και στα παιδιά της νοσοκομειακής περίθαλψης γιατί η κινητοποίηση ήταν αυτή που έπρεπε, οργανωμένη, χωρίς περιττές καθυστερήσεις.