Βrett Anderson

Την τελευταία φορά που είδα τον Brett Anderson, τότε ως front man της θρυλικής μπάντας Suede, είχα πάθει πραγματικό παραλήρημα. Ήταν στο θέατρο Bράχων πριν από 5 χρόνια. Ο τύπος ήταν η ενσάρκωση του απόλυτου brit pop ειδώλου και η συναυλία μία από τις αγαπημένες μου. Αυτός γεμάτος ενέργεια, ηλεκτρικός, ανδρόγυνος, προκλητικός και νάρκισσος! Έτσι, την Πέμπτη που πέρασε ένιωθα πως είχα ραντεβού με ένα γνωστό από τα παλιά. Από την τελευταία εκείνη συναυλία πολλά είχαν αλλάξει. Οι Suede δεν υπήρχαν πια κι ο Brett Anderson απλά δεν είχα ιδέα τι έκανε τόσο καιρό. Tο νέο live ήταν ένα τρυφερό, αισθηματικό, down tempo, σκοτεινό unplugged. Aυτός, η κιθάρα του κι ένα κατάμαυρο πιάνο με ουρά. Μαζί του και η τσελίστρια Αmy Langley. Σαφώς πιο προσγειωμένος και ανθρώπινος, έδειχνε να περνάει καλά με το αθηναϊκό κοινό. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, όπου τραγούδησε παλιές επιτυχίες των Suede, δεν σταμάτησε να ζητάει από τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του. Ήταν σαν να έπαιζε για λίγους καλούς φίλους.