Είδα το «Relic» και τους «Τιτάνες» του Ευριπίδη Λασκαρίδη στη Στέγη

 Έχοντας νωπές ακόμα τις μνήμες από το μεγαλειώδες Elenit του Ευριπίδη Λασκαρίδη, ήθελα πώς και πώς να ανακαλύψω τις απαρχές αυτού του ταλέντου, που τη δεδομένη στιγμή θεωρώ πως συγκαταλέγεται ανάμεσα στα top σύγχρονα εξαγώγιμα καλλιτεχνικά «προϊόντα» μας. Ήταν τέλεια η ευκαιρία που μου δόθηκε, σε διάστημα τριών μόλις ημερών να δω και τις δύο προηγούμενες παραστάσεις του, το Relic και τους Τιτάνες, που από την πρεμιέρα τους, το 2015 και τo 2017 αντίστοιχα, δεν έχουν σταματήσει να περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο, ώστε να χαρτογραφήσω την εξέλιξη αυτής της καλλιτεχνικής διάνοιας.

Σοφή κίνηση της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση να εντάξει στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, ως μπόνους κερασάκι μόνο για χορογράφους, επαγγελματίες χορού και τους φίλους της Στέγης, αυτά τα δύο έργα, στημένα εκ νέου στον υπόγειο εκθεσιακό της χώρο, για μία νύχτα έκαστο.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η μεταμόρφωση και η γελοιότητα είναι οι δύο πυλώνες της έρευνας που κάνει στην τέχνη του με την ομάδα Osmosis και αυτή του η προσέγγιση στη γελοιότητα με ξεβολεύει. Και οτιδήποτε με ξεβολεύει με αυτόν τον τρόπο με κάνει να γελάω αβίαστα – πράγμα όχι και τόσο συχνό.

Η Στέγη γνωρίζει ότι ο Λασκαρίδης ήταν τεράστιο ατού για τον φετινό προγραμματισμό της, το Elenit προέκυψε το απόλυτο sold-out, αποσπώντας θερμότατα σχόλια, οπότε αυτό το «back to the roots» μίνι αφιέρωμα ήταν ό,τι έπρεπε για support στο πάντα ανήσυχο και ενδιαφέρον φεστιβάλ.

Τα πλάσματα του Λασκαρίδη είναι αξιαγάπητα. Ο τρόπος που κινούνται, δρουν και αισθάνονται επί σκηνής είναι μαγικός, ξεκαρδιστικά αστείος και απόλυτα συγκινητικός ταυτόχρονα. Αυτό που εμένα προσωπικά με συναρπάζει στους κόσμους που πλάθει ο διεθνής καλλιτέχνης είναι πρωτίστως η ολοδική του, γνήσια αίσθηση του χιούμορ. Σύμφωνα με τον ίδιο, η μεταμόρφωση και η γελοιότητα είναι οι δύο πυλώνες της έρευνας που κάνει στην τέχνη του με την ομάδα Osmosis και αυτή του η προσέγγιση στη γελοιότητα με ξεβολεύει. Και οτιδήποτε με ξεβολεύει με αυτόν τον τρόπο με κάνει να γελάω αβίαστα – πράγμα όχι και τόσο συχνό.

Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, πιστεύω, να μπεις στη διαδικασία να αποκωδικοποιήσεις κάθε εικόνα και κάθε σκηνική επιλογή του Λασκαρίδη στα έργα του. Το ιδιόλεκτό του έχει άπειρες επιρροές, από τα Looney Tunes και τον Ροζ Πάνθηρα μέχρι το drag. Και ήταν συναρπαστικό το ότι είδα μέσα σε δύο μήνες, ακόμα και με μπερδεμένη σειρά, όλη την ως τώρα εργογραφία του, το ότι μπόρεσα να συλλάβω τον τρόπο που κινήθηκε από το σόλο (στο απίστευτο ντεμπούτο Relic) στο ντουέτο (στους συγκινητικούς, κοσμογονικούς Τιτάνες) και από εκεί στη μεγάλη κλίμακα του Elenit. Όλες τους, εικόνες που δεν έχω ξαναδεί.

Το ιδιόλεκτό του Λασκαρίδη έχει άπειρες επιρροές, από τα Looney Tunes και τον Ροζ Πάνθηρα μέχρι το drag. Φωτο: Μίλτος Αθανασίου