Fist (μπόινγκ) nights

Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Gagarin 205 για το Porn Festival σκέφτομαι τον κοσμοναύτη Γιούρι και κάνω ένα μνημονικό άλμα στα χρόνια της εφηβείας. Σε μια σκηνή της cult σήμερα ταινίας του Νικολαΐδη Γλυκιά Συμμορία, ο Τάκης Σπυριδάκης ρωτάει τη Δώρα Μασκλαβάνου: «Τώρα, εσύ, να πούμε, γιατί φοράς μαύρα;». Κι εκείνη αποκρίνεται: «Δεν τα 'μαθες, ρε μαλάκα; Πέθανε ο Gagarin». Άλλη σκηνή: ο Τάκης Μόσχος ψήνει τον Σπυριδάκη να παίξει σε μια τσόντα. «Σβήσε το τσιγάρο, θα βγούνε όλα μπλε» του πετάει μια γκόμενα στο πλατό, και μετά από λίγο η σέξι ξανθιά Λένια Πολυκράτη τον καβαλάει, ενώ από δίπλα τους μια άλλη ξέκωλη παίζει (υποτίθεται) τη σουίτα υπ' αριθμ. 1 για σόλο βιολοντσέλο του Μπαχ.

Διάβολε. Η υπέροχα slutty Τζίντζερ Λιν, η classy Ανέτ Χέιβεν ή η εκρηκτική Τρέισι Λορντς, τρεις από τις διάφορες πορνο-ηρωίδες της εφηβείας μου (ανακαλύψεις στο νιόφερτο, τότε, βίντεο μα και «συναντήσεις» μαζί τους Κυριακές μεσημέρια στα τσοντάδικα της Αγίου Κωνσταντίνου, λίγο πριν πάρω το τρένο για να πάω στην ΑΕΚ) δεν είχαν καμία σχέση με βιολοντσέλα. Αυτά που έκαναν στις βιντεοκασέτες ή στη μεγάλη οθόνη πέριξ της Ομονοίας ελάχιστη σχέση είχαν με την κουλτουρέ ατμόσφαιρα της τσόντας στη Γλυκιά Συμμορία. Πού να φανταζόμουν καταμεσής των ‘80s ότι είκοσι χρόνια μετά θα υπήρχε χώρος στην Αθήνα με το όνομα «Gagarin»(!), ο οποίος, μάλιστα, θα οργάνωνε φεστιβάλ πορνό, προβάλλοντας «καλλιτεχνικές» τσόντες και στήνοντας live performances επί σκηνής;

Το περασμένο Σαββατοκύριακο το 3^ο Porn Festival in Athens, στο κλαμπ της Λιοσίων, πέρασε και αυτό στην Ιστορία. Φέτος, το φεστιβάλ συμπτύχθηκε σε δύο ημέρες, Σάββατο και Κυριακή, με straight και lesbian προβολές το Σάββατο, gay την Κυριακή. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτόν το διαχωρισμό. Όπως ανακοίνωσε από σκηνής του Gagarin η Μαρία του lesbian.gr, η ενοποίηση των straight με τις lesbian έγινε διότι «οι προβολές των lesbian κατακλύζονταν από άντρες straight, οπότε, ποιο το νόημα του διαχωρισμού;» Ποιο το νόημα του όποιου διαχωρισμού γενικά, ρωτάω εγώ. Γιατί αυτή η γκετοποίηση; Γιατί όχι εναλλάξ προβολές διαφορετικών ειδών μέσα στην ίδια ημέρα, δεδομένου μάλιστα ότι το φεστιβάλ στο Gagarin υποτίθεται ότι δεν προωθεί το αμιγώς εμπορικό hardcore, αλλά το εναλλακτικό πορνό ή αλλιώς postporn; Τέλος πάντων.

Τι εστί postporn, θα ρωτήσουν κάποιοι τώρα. Είναι όρος που εισήγαγε η πορνοστάρ Ανι Σπρινκλ, ιέρεια των golden showers, την οποία είχε λανσάρει ο πρόσφατα χαμένος Τζεράρντ Νταμιάνο, δημιουργός της ταινίας Το Βαθύ Λαρύγγι. Postporn: «πορνό-μετά-το-πορνό», ταινίες με ερευνητική, καλλιτεχνική, παιχνιδιάρικη, λοξή ματιά πάνω στο ίδιο το πορνό. Ο αείμνηστος Νταμιάνο οραματιζόταν από το 1972 ένα «καλλιτεχνικό, δημιουργικό πορνό». Μπορεί το Βαθύ Λαρύγγι να ήταν άθλιο, αλλά πήρε το αίμα του πίσω όταν, την ίδια χρονιά, το 1972, γύρισε το Διάβολο στην κυρία Τζόουνς, με τη θρυλική Τζορτζίνα Σπέλβιν.

Ξεκίνησα με γκρίνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις μικρές γιορτές του ερωτισμού στο κλαμπ της Λιοσίων περνάς καλά. Θυμάμαι το '07, στις πρώτες προβολές ήμουν μόνος με επτά παππούδες (ναι, οι all time classic με τις καπαρντίνες), οι οποίοι έπεσαν πάνω σε μια άκρως πληκτική τσοντέ εκδοχή της Λάμψης του Κιούμπρικ. Και φέτος είχε νωρίς νωρίς κάποιους καπαρντινάτους, αλλά είχε και πολύ νέο κόσμο, ζευγάρια, παρέες, που ολοένα και αυξάνονταν όσο έπεφτε ο ήλιος. Το απόγευμα του Σαββάτου πάντως νεαρόκοσμος και καπαρντινάτοι χάζεψαν τη μεγάλου μήκους Feeling it, ωραίο πορνό για γυναικείες φαντασιώσεις: ξεχάστε τα facial, ξεχάστε όμως και τα τόσο κουραστικά, επαναλαμβανόμενα «μέσα-έξω, μέσα-έξω» της εμπορικής πορνογραφίας. Οι κορυφαίες στιγμές του μεσημεριού όμως ήταν οι «μικρομηκάδες»: το εντελώς κουλό, τρυφερό, αστείο Blindness in the Woods, το αριστουργηματικό Dirty Words: The Letter C, ξεκαρδιστική παρωδία του παιδικού Sesame Street. Η πιο ερεθιστική μικρού μήκους όμως ήταν η εκρηκτική Writers & Rockstars της Αμερικανίδας Μάντισον Γιανγκ. Ζευγαρίστικο αλλά δυνατό, καυτό σεξ, με americana, ανεξάρτητη rock ως υπόκρουση. Ανάλογα, με την έξοχη μουσική του υπόκρουση, το Vampyros Lesbos μου θύμισε το υπέροχο Waiting for the Night των Deepeche Mode από τα early ‘90s...

Η νύχτα ήρθε, η αίθουσα γέμισε, το κέφι ανέβηκε. Ακόμα πιο πολλά ζευγάρια, κοριτσοπαρέες με ποτά, αντροπαρέες με χάχανα, αγοροκόριτσα με ξυρισμένα κρανία που έδειχναν να ψιλοβαριούνται με τις εντελώς straight τσόντες του Σαββατόβραδου. Στις φάσεις των money shots (των εκσπερματώσεων) το κοινό επέδειξε τον ενθουσιασμό του με χειροκροτήματα και επιφωνήματα «άξιος, άξιος» (παλαιά καλή παράδοση των σινε-τσοντάδικων), κάποιες φίλες χαλάστηκαν κι έφυγαν (τους βγήκε ένας ‘70s φεμινισμός), και κατά τη μία το πρωί ξεκίνησαν οι performances επί σκηνής. Τα κορίτσια του παριζιάνικου The Fisting Club, παρ' ότι «επαγγελματίες» queer, ήταν το wet dream κάθε αρσενικού, όλα τα λεφτά όμως ήταν η Λονδρέζα Mouse και τα απίστευτα πράγματα που έκανε με το κορμί της - κυρίως με τον σφιγκτήρα της. Words fail me (δεν περιγράφεται). Σημειωτέον, όλα αυτά παρουσία στην αίθουσα και του βετεράνου Έλληνα πορνοστάρ Τέλη Σταλόνε, πρωταγωνιστή, μεταξύ των άλλων, στο cult Η κυρία και ο... μούτσος (1985).

Για να σπάσω το πνεύμα της γκετοποίησης που ανάφερα παραπάνω, έκανα ένα πέρασμα την Κυριακή κατά τις οκτώμισι το βράδυ κι έπεσα πάνω στο Fisting Underground New York του (άκουσον άκουσον) Mατίας φον Φίστενμπεργκ, το οποίο προβαλλόταν σε μισοάδεια αίθουσα. Το κοινό ήταν σχεδόν αποκλειστικά άνδρες. Η ταινία δεν είχε καν διαλόγους και ήταν για πολύ ιδιαίτερα γούστα (βασικά ήταν αφόρητα βαρετή, όπως συχνότατα είναι και οι straight τσόντες). Φεύγοντας, καμιά ώρα αργότερα, έβλεπα κόσμο να συρρέει. The night was still young...

Προτάσεις για το μέλλον; Προβολές επιλεγμένων κλασικών ταινιών των ‘70s και ‘80s. Θέλετε καλλιτεχνικό πορνό; Δείτε το ψυχεδελικό Πίσω από την πράσινη πόρτα, ταινία του 1972, με τη Μέριλιν Τσέιμπερς. Επίσης, προβολές ντοκιμαντέρ. Το πορνό έχει περάσει από καιρό στη σφαίρα της μελέτης. Η Λίντα Ουίλιαμς, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, είναι η πρώτη σοβαρή ερευνήτρια που ενέταξε το πορνό στο πλαίσιο των κινηματογραφικών σπουδών. Το πορνό σηκώνει πολύ χιούμορ, αλλά μη γίνει εντελώς της πλάκας το φεστιβάλ. Ωστόσο, χαίρομαι που στο Gagarin, σχεδόν στην «άκρη της πόλης», μπορώ άλλοτε να ακούσω ζωντανά τον εκπληκτικά μελαγχολικό Μαξ Ρίχτερ ή τις υπέροχα κακόφωνες CocoRosie αλλά και να χαζέψω στην οθόνη τις εξαλλοσύνες των Vampyros Lesbos ή των Post Apocalyptic Cowgirls. Ο κοσμοναύτης Γιούρι μας παίρνει ακόμα μαζί του στα ταξίδια του.