Ο Νταν Πέρες ήταν για δεκαπέντε χρόνια ο διευθυντής του περιοδικού Details, του «στυλάτου» ανδρικού περιοδικού που ανήκε στο δυναμικό της Condé Nast (New Yorker, Vogue, Vanity Fair, GQ, και άλλοι τίτλοι, επιφανείς και μη, πολλοί από τους οποίους δεν υπάρχουν πια) του πιο λαμπερού εκδοτικού οργανισμού στον χώρο των περιοδικών εκδόσεων, μέχρι το οριστικό κλείσιμο του περιοδικού το 2015. Μέσα σε μια νύχτα σχεδόν, ο 43χρονος τότε Πέρες, βρέθηκε από τα πιο exclusive πάρτι, τις μεγάλες επιδείξεις μόδας και τα πολυτελή ταξίδια στις μεγάλες μητροπόλεις του πλανήτη, στη θέση ενός άνεργου χωρισμένου πατέρα, χαμένου στα προάστια.
Ακολούθως, επιχείρησε να προωθήσει τον εαυτό του στον χώρο των ψηφιακών εκδόσεων, γρήγορα διαπίστωσε όμως την εργασιακή επισφάλεια στον κόσμο των start-ups. Τελικά, πλησιάζοντας και στο κατώφλι των 50, αποφάσισε να αφηγηθεί την προηγούμενη glamorous ζωή του, σε ένα βιβλίο απομνημονευμάτων που μόλις κυκλοφόρησε στην Αμερική με τίτλο "As Needed for Pain" και υπότιτλο «απομνημονεύματα εθισμού».
Στο βιβλίο του ο Πέρες αποκαλύπτει με γλαφυρό τρόπο τον χρόνιο και κρυφό από όλους σχεδόν, εθισμό του σε ουσίες και ειδικά στο ισχυρό οπιοειδές παυσίπονο Vicodin, γράφοντας ότι στα χρόνια που ήταν διευθυντής στο Details είχε φτάσει να καταπίνει 60 χάπια τη μέρα. Ανάμεσα στις αναμνήσεις του από την κατάχρηση του φαρμάκου, περιγράφει και μια νύχτα σ΄ ένα VIP πάρτι το 2003, όταν του έπεσαν τα χάπια πίσω από την λεκάνη της τουαλέτας και δεν δίστασε να τα μαζέψει και να τα καταπιεί όλα με τη μία:
«Περιλαμβάνει άραγε χάπια μουσκεμένα με κάτουρα αυτός ο κανόνας που λέει ότι μπορούμε να καταναλώσουμε μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα τροφή που έχει πέσει στο πάτωμα; Θα ήθελα να πω ότι δίστασα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν δίστασα καθόλου».
Όπως γράφει χαρακτηριστικά στην κριτική του για το βιβλίο στους New York Times, ο συγγραφέας Τζέι Μακ Ίνερνι (διάσημος και ο ίδιος για τις καταχρήσεις του στα '80s), «είναι αξιέπαινη η ειλικρίνειά του, αλλά δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς σχετικά με την κρίση των αφεντικών του που τον διατηρούσαν τόσα χρόνια σ' αυτήν την επιτελική θέση». Πράγματι, εκτός των άλλων, το βιβλίο αποτελεί και ένα ντοκουμέντο για τα χρόνια τρελής ανεμελιάς και τρελής σπατάλης στο σύμπαν της Condé Nast, η οποία από το 2009 και μετά, έχει κλείσει πολλά από τα περιοδικά που είχε στο πολυτελές ρόστερ της, ενώ το 2017 δήλωσε απώλειες άνω των 120 εκατομμύριων δολαρίων.
Ο Νταν Πέρες ήταν 28 μόλις χρονών και εργαζόταν στην συντακτική ομάδα του περιοδικού W στο Παρίσι, όταν κλήθηκε να αναλάβει τη διεύθυνση του Details. Μετά την άφιξή του στη Νέα Υόρκη, ζούσε για πολλούς μήνες σε σουίτα (πληρωμένη από τους εργοδότες του φυσικά) του ξενοδοχείου Morgans. Μια μέρα, διέλυσε κυριολεκτικά την σουίτα του στην προσπάθειά του να βρει ένα κουτάκι που περιείχε χάπια Vicodin. Ακολούθως κατηγόρησε την καθαρίστρια του ξενοδοχείου ότι του τα είχε κλέψει.
Το βιβλίο του Νταν Πέρες είναι μόνο το πιο πρόσφατο – και σίγουρα όχι το τελευταίο – μιας σειράς απομνημονευμάτων που έχουν γραφτεί προσφάτως από πρώην διευθυντές και αρχισυντάκτες που βίωσαν εκ των έσω την «χρυσή» εποχή των περιοδικών, στην Condé Nast και αλλού, και κάποιοι εξ αυτών εκμεταλλεύτηκαν μια ολόκληρη κουλτούρα που επέτρεπε στον Πέρες να ζει για πολλά χρόνια μια διπλή ζωή – ως υπεύθυνος έκδοσης ενός περιοδικού πανεθνικής κυκλοφορίας και διεθνούς εμβέλειας και συγχρόνως ως βαριά εξαρτημένο άτομο που συχνά αδυνατούσε να εκπληρώσει ακόμα και τις πιο τυπικές επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Όπως σημειώνει στο βιβλίο, στα χρόνια της βαριάς χρήσης οσυιών, συχνά δεν κατάφερνε να φτάσει στη δουλειά του και όταν έφτανε, σωριαζόταν για ώρες στον καναπέ του γραφείου του. Μια φορά αποκοιμήθηκε την ώρα της συνέντευξης ενός νεαρού αιτούντος θέση εργασίας στη συντακτική ομάδα του περιοδικού. Μια άλλη, είχε ζητήσει από τον βοηθό του να του κανονίσει (άλλο) ένα ταξίδι χωρίς αντικείμενο στο Σαν Ντιέγκο, όπου νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγε στην Τιχουάνα για να αγοράσει ναρκωτικά αξίας 6.000 δολαρίων, τα οποία στη συνέχεια μετέφερε λαθραία πίσω στη Νέα Υόρκη (στο ενδιάμεσο, κατάφερε να εμφανιστεί ως προσκεκλημένος στην τηλεοπτική εκπομπή "Politically Incorrect" του Bill Maher στο Λος Άντζελες).
Έβρισκε διαρκώς αφορμές για ταξίδια, σε κάποια από τα οποία έκανε ναρκωτικά με έναν κολλητό του ροκ σταρ (τον οποίον δεν κατονομάζει), δείχνοντας μια ιδιαίτερη προτίμηση στην χρήση ουσιών εν πτήσει. «Το high στο αεροπλάνο είναι το καλύτερο, ειδικά αν ταξιδεύεις πρώτη θέση», γράφει. Κάποτε στο Μιλάνο, έμεινε κλεισμένος, φορώντας μόνο την ρόμπα του, τέσσερις μέρες στο ξενοδοχείο Four Seasons και δεν πήγε ούτε σε μία από τις επιδείξεις μόδας (που ήταν και ο σκοπός του ταξιδιού) επειδή του είχε τελειώσει το Vicodin και χωρίς αυτό απλά δεν μπορούσε να νιώσει τον εαυτό του, όπως γράφει. (Τελικά, κατάφερε να πείσει την ρεσεψιόν να του στείλει γιατρό στο δωμάτιο για να του γράψει συνταγή).
Σε ένα από τα «επαγγελματικά» του ταξίδια στο Λος Άντζελες, ο Πέρες αποφάσισε να δοκιμάσει ηρωίνη και ζήτησε από τον οδηγό του να τον πάει στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή στο κέντρο της πόλης, όπου κατέληξε να τον καταδιώκει ένας άγνωστος από τον οποίον ζήτησε ναρκωτικά. Η εμπειρία τον έκανε να σκεφτεί ότι το νταραβέρι στον δρόμο δεν ήταν γι' αυτόν. Όπως γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του, «δεν είναι εύκολο να τρέχεις για να σωθείς φορώντας μοκασίνια Tod's».
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια