AC/DC

Μπαίνεις μέσα σε ένα ΟΑΚΑ, αντικρίζεις την τεράστια σκηνή και δεν είσαι σίγουρος αν ονειρεύεσαι ή αν στα αλήθεια θα βγουν σε λίγες ώρες οι AC/DC. Το γήπεδο γεμίζει σταθερά, συζητάς για άσχετα θέματα, σαν να μην πιστεύεις τι πρόκειται να δεις. Οι «πρωινοί» έχουν ήδη αγκαλιάσει τη σκηνή και την εξέδρα, αραιά και πού φωνάζουν και χειροκροτούν ρυθμικά. Κάπου στις 20.30 βγαίνουν οι Iρλανδοί The Answer, παίζουν για 45 λεπτά κάτι αξιόλογο μα λίγο αδιάφορο. Νυχτώνει και τα κόκκινα κερατάκια που φοράει ο κόσμος στην πηγμένη αρένα ηλεκτρίζουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Σβήνουν τα φώτα στις 21.30, τραντάζεται το γήπεδο από το θόρυβο του τρένου που ξεπροβάλει στο video wall. Ανάβουν οι δεκάδες προβολείς, μία βραχνή φωνή διαπερνά το πλήθος: «Τhe party begins now!». Έκρηξη ενέργειας, λύσσα εφηβική στις πρώτες νότες του «Rock ‘n' Roll Train» και το θρυλικό συγκρότημα που μάζεψε σε μία νύχτα τέσσερις πέντε γενιές ροκάδων ξεχύνεται και γίνεται ένα με το πλήθος. Η τραχιά φωνή του Brian ξεσηκώνει ολόκληρο το γήπεδο σε ένα ογκώδες βουητό που μερικές φορές παίρνει τη μορφή στίχων από γνωστά κομμάτια. Δαιμονισμένος ο Angus, με το «ταυράκι» του αλωνίζει τη σκηνή και την εξέδρα μούσκεμα στον ιδρώτα. Κάθε νότα του ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη, κάθε φρενιασμένο σολάρισμα γκρεμίζει το στάδιο. Πιο πίσω, οι Malcom, Cliff και Phil κρατάνε σταθερά τον άγριο ρυθμό στις ράγες, με ακρίβεια μετρονόμου. Κορμιά πενηντάχρονων με ενέργεια και ψυχή εικοσάχρονων, αυτοί είναι οι AC/DC. Βγήκαν και οι καμπάνες της κολάσεως, οι φωτιές, η φουσκωτή Rosie, τα κανόνια, μα όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία τελικά. Σημασία είχε το αγνό, αυθεντικό rock ‘n' roll, που για 2 ώρες μας ξετίναξε ολοκληρωτικά. For those about to rock λοιπόν, we salute you.