Κωστής Τριανταφύλλου, «Ο κόκκινος τρελός του Ονειροδρόμιου και άλλα έργα της περιόδου 1968-1975»

Η Roma Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Κωστή (Τριανταφύλλου) με τίτλο «Ο κόκκινος τρελός του Ονειροδρόμιου και άλλα έργα της περιόδου 1968-1975» .

Το 2019 από τον Π. Ζαρούτσκι κυκλοφόρησε στην Ρωσία η επανέκδοσή του Ονειροδρόμιου, αυτό ήταν και η αφορμή να παρουσιάσουμε αυτή την ιδιαίτερη περίοδο του έργου του Κωστή, όπως αυτή του Ονειροδρόμιου και του τρελού του.

Έργα αυτής της περιόδου εμφανίστηκαν στην αναδρομική της δεκαετίας του '70 στην Πάτρα όπως και στην έκθεση στην Αθήνα Underground, διοργάνωση από τον Θανάση Μουτσόπουλο.

Από τις πρώτες δημοσιεύσεις σε εξώφυλλα περιοδικών την δεκαετία του ΄70. Μέρος αυτών των έργων δεν σταμάτησαν να αναπαράγονται μέχρι σήμερα σε διάφορες εκδόσεις και να εμφανίζονται σε εκθέσεις. Η πρώτη έκδοση έγινε στην Αθήνα το 1977 από τις εκδόσεις Θ. Καστανιώτη -ήταν το πρώτο καλλιτεχνικό βιβλίο που εξέδωσε.

Το 1990 στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας στην αναδρομική με τίτλο «Μαύρο και Άσπρο 1969-1979» εμφανίζεται ένα μέρος αυτής της περιόδου. Το 2016 στο ΕΜΣΤ στην έκθεση «Κρίσιμοι διάλογοι» παρουσιάστηκαν επίσης έργα αυτής της περιόδου. Συμπληρωμένη παρουσία είχε η έκθεση κάποιων δημοσιευμάτων -η έκθεση εμφανίστηκε και στην Αμβέρσα. Αυτά τα καμένα από τον ήλιο «λευκά σχέδια» συνοδεύονται από το κυρίαρχο κόκκινο που γίνεται το δέρμα του τρελού που μας ταξιδεύει στην Ονειροδιαδρομή.

Όπως αναφέρει στο κείμενο της έκθεσης ο ιστορικός τέχνης Θανάσης Μουτσόπουλος, «Ο Τρελός – πρωταγωνιστής και Leitmotiv σε πολλά έργα του Κωστή αυτής της περιόδου θα αποτελέσει για τα ελληνικά 70s, ό,τι η Κραυγή του Munch για το νορβηγικό fin-de-siècle: ένα απελπισμένο ξέσπασμα όταν τα πράγματα δεν πάνε άλλο».

O καλλιτέχνης σημειώνει: «Πώς λοιπόν θα απελευθερώσουμε την τρέλα από τις ιδεολογικές ασθένειες; Εδώ θεώρησα την τρέλα σαν την εκρηκτική δημιουργική εκείνη δύναμη που δεν σταματάει μπροστά σε τίποτα – ούτε καν στις ιδεοληψίες και τα ιδεολογήματα! Κάθε λογικός φορέας παρωπίδων κάπου σταματάει. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει τίποτα για το τι γίνεται πέρα από τις παρωπίδες του (...)».

Ο Τρελός του Κωστή δεν είναι ένας ψυχικά ασθενής, αλλά ένας Ουτοπιστής-Επαναστάτης που αρνείται να συμβιβαστεί με τον κομφορμισμό της περιρρέουσας κατάστασης. Στο μανιφέστο της φουτουριστικής ζωγραφικής γράφει: είναι τιμή μας να μας θεωρούν τρελούς.

Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης (1921-2019) σχετικά με την οραματική τέχνη γράφει: «Είναι έργα που με άλλα λόγια δεν είναι προκατασκευασμένα, αλλά αναπηδούν χωρίς υπολογισμό άλλο, παρά αυτόν που τους ωθεί το πάθος της επιθυμίας». Συνεχίζει ο Θανάσης Μουτσόπουλος, στο κείμενό του, «Τα έργα αυτά πάνε σε όλες τις κατευθύνσεις και αφορούν όλες τις αισθήσεις και τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσουν.

Έτσι τα έργα της οραματικής τέχνης, όπου μετέχουν λίγοι αποκλειστικά, δεν απεικονίζουν αλλά ανακαλύπτουν ένα χώρο όπου ορισμένοι προτιμούν να κατοικούν χωρίς κανόνες ή μέτρα και σταθμά, ή συγκεκριμένα θέματα, αλλά με μια εμφάνιση που τα εγκαθιδρύει εκεί που βρίσκονται ως απόλυτες και αποκλειστικές παρουσίες, που κυμαίνονται συνεχώς ανάμεσα στο πραγματικό και το μη πραγματικό, επεκτείνοντας έτσι και πλουτίζοντας την εμπειρία της ζωής μας. Η άρνηση των κατεστημένων μορφών της τέχνης και η αντικατάστασή τους από το άγριο σχέδιο-σκίτσο (αντί της ζωγραφικής-γλυπτικής) θα χαρακτηρίσει τα έργα του Κωστή της δεκαετίας του '70.

Κυρίαρχος σ' αυτά τα έργα, ο Τρελός. Και μαζί με αυτά έρχεται η ποίηση και όλη η κουλτούρα του Dada και των Καταστασιακών. Είναι περίεργο πως ένας καλλιτέχνης, ως προσωπικότητα, μπορεί να μοιάζει πολύ διαφορετικός από την εικόνα του έργου του. Η δουλειά του Κωστή της δεκαετίας του '70 είναι από τα πιο «βάρβαρα», «άγρια», «ωμά» έργα αμφισβήτησης που παρήχθησαν επί ελληνικού εδάφους.

Ο ίδιος θα μπορούσε να είναι το αρχέτυπο του εικαστικού-διανοούμενου: γράφει ποίηση, γράφει γενικά, διαβάζει πολύ, εκδίδει έντυπα ή συμμετέχει σε ομάδες έκδοσης, παραμένει βαθιά πολιτικό άτομο με συνεχή συμμετοχή στις τρέχουσες εξελίξεις. Ίσως η περσόνα που επιλέγει ο ίδιος για το (στο) έργο του, αυτή του Τρελού , να είναι η καταλληλότερη. Ούτε άγριος, ούτε διανοούμενος, απλά Τρελός και ακαταχώρητος».