Όλα ξεκίνησαν στις 10 Μαρτίου μετά από το τηλεφώνημα που δέχτηκα από τον παιδικό σταθμό που πηγαίνει η Εύα. Το τηλεφώνημα δεν ήταν ανησυχητικό, ούτε αγχωτικό για το μέλλον. Ήταν απλώς μία προειδοποίηση ότι πρέπει κλείσουν τα σχολεία για 14 μέρες, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσουν τα παιδιά μας να κολλήσουν τον ιό. Μέχρι τότε όλος ο κόσμος ήταν ακόμα έξω στους δρόμους.
Θυμάμαι ότι ξαφνιάστηκα αν και ομολογώ πως δεν είχα ακόμα καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης. Ούτε εγώ, ούτε καμία άλλη μαμά. Αυτό που σκέφτηκα αρχικά ήταν ότι ούσα έγκυος- 35 προς 36 εβδομάδων- αλλά και έχοντας τη δική μου επιχείρηση θα έπρεπε να κλείσω όλες τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις νωρίτερα γιατί θα κουραζόμουν περισσότερο αν το άφηνα για να το κάνω έχοντας να φροντίζω ταυτόχρονα και τη μικρή μου κόρη όλη την ώρα. Σάστισα με την ιδέα ότι θα με βρει το νέο μωρό σε συνθήκες που δεν είχα υπολογίσει. Ουσιαστικά αυτό που με προβλημάτιζε τότε ήταν ότι η δουλειά μου θα πήγαινε πίσω και θα έπρεπε να βιαστώ.
Μετά από την τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με την διευθύντρια του παιδικού σταθμού, συνειδητοποίησα πως όχι μόνο έπρεπε να μείνει η μικρή στο σπίτι, αλλά δεν έπρεπε να βγαίνει καθόλου έξω. Δεν έπρεπε να έρχεται σε επαφή με άλλα παιδάκια, με γιαγιάδες και παππούδες και επομένως θα έπρεπε να μείνουμε σε καραντίνα. Σε αυτό το σημείο άρχισα να ταράζομαι.
Το ότι είμαι έγκυος δεν θεωρώ ότι με κάνει και αδύναμη απέναντι στον ιό. Αντιθέτως, όπως και όλες οι υπόλοιπες εγκυμονούσες γυναίκες έχουμε εμπλουτίσει τη διατροφή μας με ένα σωρό βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, εδώ και μήνες. Επιπλέον, ήμασταν οι πρώτες που κλειστήκαμε στο σπίτι μας ξεκινώντας τη καραντίνα σε μια περίοδο που δεν είχε καν απαγορευτεί η έξοδος.
Με την οικογένειά μου έχουμε ζήσει σε ένα σωρό διαφορετικές συνθήκες μέχρι τώρα. Με το σύζυγο μου και μπαμπά της Εύας (ας τον λέμε Δ) το 2010 φύγαμε μαζί στην Αγγλία για να κάνουμε τα μεταπτυχιακά μας. Τον Ιούνιο του 2016 ήρθε στη ζωή μας η Εύα, ενώ ακόμα μέναμε στο Μπράιτον μέχρι και το 2018. Για επαγγελματικούς λόγους επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Έκτοτε εγώ δουλεύω πάνω στο brand με τα ρούχα μου, τα οποία σχεδιάζω και κατασκευάζω ενώ και ο Δ. δουλεύει από το σπίτι ως μηχανικός ενέργειας σε μια εταιρία στην Καλιφόρνια και για τον λόγο αυτό ταξίδευε αρκετά συχνά στην Ευρώπη και την Αμερική.
Το δεύτερο μωρό που περιμένουμε είναι αγόρι. Η γέννα είναι προγραμματισμένη για τις 30/3 και θα γίνει σε κλινικής της Αθήνας.
Ξεκίνησα να ανησυχώ για την εξέλιξη με τον κορωνοϊό όταν άρχισαν να φθάνουν οι πρώτες πολύ άσχημες ειδήσεις από την Ιταλία. Εκεί θορυβήθηκα αρκετά, ένιωσα δηλαδή η απειλή του ιού είναι κυριολεκτικά δίπλα μας και δεν θα μας αφήσει ανεπηρέαστους στην Ελλάδα. Όμως με καθησύχαζε το γεγονός ότι έχουμε πάρει πολύ γρήγορα αυστηρά μέτρα για την προστασία των ευπαθών ομάδων στην χώρα μας και ο δηλώσεις των ειδημόνων ότι οι εγκυμονούσες γυναίκες δεν φαίνεται να εμπίπτουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου.
Σκέφτηκα αυτόματα πως μένοντας μέσα στο σπίτι κόβω την αλυσίδα του ιού ως προς εμένα, αλλά και της μετάδοσης του προς τους ευπαθείς συγγενείς μου. Κομμένες οι επαφές με τις γιαγιάδες και τους παππούδες.
Η ρουτίνα μας άλλαξε πολύ και σημαντικά. Από που να ξεκινήσω; Η Εύα συνήθιζε να γυρίζει από το σχολείο στις 4-4:30 και να είναι η δική μου ώρα μαζί της. Από τη μία, ευτυχώς, ο μπαμπάς της συνέχιζε να δουλεύει από το σπίτι, ενώ ακυρώθηκαν όλα του τα ταξίδια. Από την άλλη έπρεπε από τις 8 που ξυπνούσε μέχρι την ώρα που κοιμόταν να κάνουμε πράγματα μαζί. Στην αρχή προσπαθούσαμε να βρούμε δημιουργικές ιδέες για να περνάει η μικρή τον χρόνο της όμως στη συνέχεια χαλαρώσαμε και σταματήσαμε να νιώθουμε αυτή την πιεστική ανάγκη να βγει το παιδί μας από την καραντίνα ο επόμενος «Αϊνστάιν». Μας αρκούσε να περνάμε ειρηνικά και τρεις μας τη μέρα κι ας ασχολούμασταν και λίγο με πιο «σαχλά» πράγματα.
Ο γιατρός μου γενικά είναι ένας καθησυχαστικός επιστήμονας και μας βοηθά να είμαστε κι εμείς πιο ήρεμοι. Μας ενημέρωσε ότι στην κλινική είχαν ακυρωθεί όλα τα προγραμματισμένα χειρουργεία που δεν ήταν επείγοντα ή γέννες. Επίσης μας συμβούλευσε να ενημερώσουμε τους συγγενείς ότι δεν θα δεχτούμε ούτε έναν επισκέπτη και ότι μάλλον θα πρέπει να επιλέξω έναν άνθρωπο να είναι μαζί μου για την ασφάλεια τη δική μου αλλά και τον περιορισμό του περιττού κόσμου στο μαιευτήριο. Δεν μου έδωσε καμία άλλη συγκεκριμένη οδηγία. Μόνο να μείνω μέσα στο σπίτι και να είμαι ακόμα πιο επιμελής με το πλύσιμο των χεριών.
View this post on Instagram
Σε μια τελευταία προγραμματισμένη εξέταση πριν από λίγες μέρες, πήγα στο μαιευτήριο. Αυτό που είδα και με χαροποίησε ήταν ότι υπήρχε ελάχιστος κόσμος. Όλοι φορούσαν μάσκες και γάντια. Πριν μπούμε μέσα υπήρχε εξειδικευμένο προσωπικό που μας έδινε αντισηπτικό, μας έκανε ερωτήσεις για το ιστορικό της υγείας μας και μας ρώτησε αν ταξιδέψαμε πρόσφατα. Επίσης μας έπαιρναν επιτόπου τη θερμοκρασία. Επιπλέον δεν επέτρεψαν καθόλου στον σύζυγό μου να περάσει. Μπήκα μόνη μου, όπως όλες οι υπόλοιπες γυναίκες που είχαν πάει για τις εξετάσεις τους. Στο ασανσέρ δεν υπήρχε συνωστισμός και μπαίναμε μία-μία με έναν ακόμα νοσηλευτή ο οποίος φορούσε μάσκα και γάντια.
Η δική μας η περίπτωση γέννας θεωρώ ότι είναι από τις πιο ξεκάθαρες. Ή τέλος πάντων έτσι θέλω να το βλέπω εγώ. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει κάποια έκπληξη. Ξέρουμε την ημερομηνία και την ώρα της καισαρικής και έχουμε προγραμματίσει ποιος θα κάτσει στο σπίτι με τη μικρή: ο σύζυγός μου.
Εγώ θα μπω στο μαιευτήριο με τη δική μου τη μαμά η οποία μπορεί να με φροντίσει αν χρειαστώ κάτι. Όταν συνειδητοποίησα ότι ο Δ. δεν θα μπορέσει να δει το παιδί μας μόλις γεννηθεί, η αλήθεια είναι ότι με πήρε λίγο από κάτω και στιγμιαία στεναχωρήθηκα. Όμως αφού έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει! Η προτεραιότητα μου μέσα στη πανδημία είναι να προστατευτεί η οικογένεια μου, το νεογέννητο και εγώ.
Πολλές φίλες μου με ρωτάνε πως και δεν έχω φτάσει στο σημείο να λυγίσω και να χάσω την ψυχραιμία μου. Δεν αντιμετωπίζω καθόλου έτσι τη ζωή. Το ότι είμαι έγκυος δεν θεωρώ ότι με κάνει και αδύναμη απέναντι στον ιό. Αντιθέτως, όπως και όλες οι υπόλοιπες εγκυμονούσες γυναίκες έχουμε εμπλουτίσει τη διατροφή μας με ένα σωρό βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, εδώ και μήνες. Επιπλέον, ήμασταν οι πρώτες που κλειστήκαμε στο σπίτι μας ξεκινώντας τη καραντίνα σε μια περίοδο που δεν είχε καν απαγορευτεί η έξοδος.
Δεν φοβόμαστε τίποτα, όχι γιατί είμαστε ατρόμητες ή ανεύθυνες, αλλά γιατί μετά από το μαιευτήριο είμαστε τέλεια προετοιμασμένες για τα πράγματα που περνάνε από το χέρι μας στο σπίτι. Γιατί σαν μητέρες πρέπει να είμαστε δυνατές και αποφασισμένες για τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο και να έχουμε αυτοπεποίθηση για να νιώθουν και εκείνα ασφάλεια.
Αυτό που σίγουρα θα επιδιώξω για μετά τη γέννα είναι ο θηλασμός, που είναι κάτι σημαντικό όχι μόνο για το κάθε μωρό, αλλά και κάτι που μου πρότεινε ο γιατρός μου ώστε να διασφαλίσω όσο το δυνατόν καλύτερο ανοσοποιητικό για το παιδί μου μέσα στην πανδημία.
Το τι γίνεται «μετά» είναι αυτό που είναι ακόμα αβέβαιο για μένα. Και είμαι από εκείνες που πιστεύουν -με αισιοδοξία- ότι θα μείνουμε αρκετό καιρό σε καραντίνα γι αυτό και έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι ήδη πράγματα που μπορώ να κάνω και με τα δύο παιδιά. Το βλέπω σαν μια ευκαιρία για να τα φέρω κοντά το ένα με το άλλο.
Το να είσαι σε εγκλεισμό, εννέα μηνών έγκυος με ένα σχεδόν 4χρονο παιδί δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο. Δεν είναι όμως και το πιο δύσκολο. Σκέφτομαι πως υπάρχει κόσμος που περνάει πολύ δυσκολότερα εκεί έξω. Στο κάτω-κάτω το μόνο που μας έχει ζητηθεί είναι να μείνουμε σπίτι μας -στο καναπέ μας- για καλό των δικών μας ανθρώπων. Και όσο περνάει από το χέρι μου θα το κάνω με χαρά.
σχόλια