No Profile, Onirama

@ the photo shoot με τους No Profile
11/12

Είχαν εντυπωσιάσει ως έφηβοι πιτσιρικάδες στο Schoolwave του 2006, ενώ πριν από δυο χρόνια δήλωναν ότι τους αρέσει ο Μανώλης Χιώτης, ο Σαββόπουλος, ο Χατζιδάκις, οι Radiohead, οι Guns'n' Roses και σχολίαζαν: «Εμάς δε μας χαλάνε τα άτομα που βγαίνουνε στην Πάνια και γίνονται καραγκιόζηδες. Αυτοί δεν έχουν συναίσθηση του τι κάνουνε. Χειρότεροι είναι αυτοί που έχουνε συναίσθηση και τους αρέσει κιόλας...». Την προηγούμενη εβδομάδα τους πέτυχα σε μια φωτογράφιση για το promotion του πρώτου άλμπουμ τους σε μεγάλη εταιρεία, φοιτητές πια, πιο μεγάλους και σχεδόν αγνώριστους. Πόζαραν στην Αιόλου και στην Κολοκοτρώνη με αέρα superstar, έκαναν χαβαλέ με το καπέλο του τραγουδιστή που έκανε κόλπα σαν τον Michael Jackson και έπαιζαν με τους περαστικούς που τους αναγνώριζαν. Το σκηνικό θύμιζε φωτογράφιση διάσημου γκρουπ, με τη Μαριλένα να προσπαθεί να τους ηρεμήσει για να καταφέρουν να βγάλουν έστω και μία φωτογραφία της προκοπής. Αν κρίνει κανείς από τους 150 χιλιάδες επισκέπτες στη σελίδα τους στο MySpace, μάλλον βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο σήμερα να ποντάρει σε ένα ροκ γκρουπ μια μεγάλη εταιρεία...

M. Hulot

Mad Secret Concert με τους Οnirama
Fuzz, 13/12

Το Mad Secret Concert με τους Onirama στο Fuzz ήταν μια απροσδόκητη έκπληξη - καταρχάς, η πρώτη έκπληξη ήταν το ίδιο το συγκρότημα: ο Θοδωρής Μαραντίνης με μοϊκάνα, κουστούμι κεντημένο με πούλιες και κίνηση με κάτι από Robbie Williams στο Knebworth ήταν άκρως δυναμικός. Η βραδιά λειτούργησε περισσότερο με τη λογική ενός guest show με πολλούς και μάλλον ετερόκλητους καλεσμένους. Με κάποιους οι Οnirama «κoλλούσαν» περισσότερο, με κάποιους λιγότερο. Η σύμπραξή τους με τη Giusy Ferreri στο «Bang bang» (you shot me down) δεν μας ενθουσίασε. Το επόμενο κομμάτι, η διασκευή τους στο χιτ «What's my name» ξεκίνησε με τη Ζέτα Δούκα που χόρεψε τανγκό με τον Θοδωρή Μαραντίνη σε ένα μίνι σόου, λίγο πριν εμφανιστούν οι ίδιοι οι Accent (και οι τρεις ψηλοί με παπιγιόν) και το τραγουδήσουν όλοι μαζί επί σκηνής, με τη Ζωή Τηγανούρια σε ρόλο μπαλαντέρ στο ακορντεόν. Η πιο επιτυχημένη σύμπραξη της βραδιάς, πάντως, ήταν μακράν αυτή με τους Chicago Mass Choir, που εμφανίστηκαν με κλασική γκόσπελ αμφίεση και τραγούδησαν διάφορα κλασικά αλλά και λιγότερο κλασικά χιτ. Το κοινό ενθουσιάστηκε, και δικαίως - από το «Last Christmas I gave you my heart» μέχρι το «All I want for Christmas is you» οι ερμηνείες τους ήταν εντυπωσιακές. Ακολούθησε ένα μίνι tribute στον Τζον Λένον [«Power to the people», «Happy Christmas (War is over)»], ενώ η βραδιά τέλειωσε με το απαραίτητο tribute στον Μάικλ Τζάκσον, με το «Μan in the mirror».

Δ.Τ.