Cosmo Party, Mirό, Εμένα Φοβάμαι

1Ο Χρόνια Cosmopolitan
S Club, Τετάρτη 17 Μαρτίου

Παρατηρώντας το πλήθος που κατέφτανε το βράδυ της Τετάρτης στο S club, έβλεπα μιλιούνια κοριτσιών να καταφτάνουν αποφασιστικά από όλα τα σημεία του ορίζοντα πάνω στα ψηλά τακούνια τους με μίνι, πούλιες (ευχαρίστησα τον Θεό που είχα αποφασίσει να βάλω φόρεμα με βολάν) ή τον φίλο τους ανά χείρας. Περνώντας τις ροζ τέντες, φόρεσα ένα ροζ στέμμα που έλεγε Cosmopolitan, ενώ στις σκάλες βρίσκονταν παρατεταγμένα (κάθε σκαλί και αγόρι) καμιά δεκαριά ημίγυμνα μοντέλα που φορούσαν μόνο το τζιν τους. Μπαίνοντας μέσα και πίνοντας Cosmopolitan (τι άλλο;), τουλάχιστον στην αρχή σκέφτηκα πως εδώ μέσα ήταν κάτι σαν την αντρική Βαλχάλα: το πάρτι ήταν κατά 70% γεμάτο με ωραία κορίτσια - λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για το νούμερο ένα γυναικείο περιοδικό στην Ελλάδα. Μετά τον MC Gifted, o οποίος κατάφερε να ξεσηκώσει τα πλήθη, ήρθε και η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς: εκτός από τη διευθύντρια του περιοδικού Νάσια Μπίθα, και την εκδότρια γυναικείων περιοδικών του ΔΟΛ Μόλλυ Ανδριανού που «έφτιαξε» το «Cosmοpolitan» και το έκανε το πρώτο, τολμηρό, ακομπλεξάριστο γυναικείο περιοδικό στην Ελλάδα, τα κεράκια της ροζ και άσπρης τούρτας έσβησε και ο Σάκης Ρουβάς, ο οποίος μετά το «Happy Birthday» πήδηξε ως αίλουρος στο κέντρο της σκηνής και άρχισε να ερμηνεύει τα χιτ του όλο μανία. Η εμφάνισή του προκάλεσε πανικό και ουρλιαχτά· δικαίως - ειδικά μετά από 2-3 cosmopolitan το «Όλα γύρω σου γυρίζουν» ακουγόταν στα αυτιά μας σαν την πιο γλυκιά μελωδία του κόσμου. Ο πανζουρλισμός δεν σταμάτησε, ακόμα και όταν ο Σάκης Ρουβάς έφυγε από τη σκηνή - τα cosmogirls συνέχισαν να χορεύουν απτόητα, τρώγοντας ροζ cupcakes. Από πίσω μου μάλιστα μια αναγνώστρια σκαρφάλωσε όλο χαρά, άρπαξε ένα από τα ημίγυμνα μοντέλα, του χόρεψε σεξουαλικά, πάσαρε την τσάντα της στην κολλητή της και μετά εξαφανίστηκαν παρέα - όλα αυτά σε λιγότερο από τρία λεπτά. Στην έξοδο, φορτωμένες με τα δώρα, το τελευταίο τεύχος του Cosmopolitan και από ένα χοτ-ντογκ, συμφωνήσαμε ότι ήταν ίσως το πιο διασκεδαστικό πάρτι που είχαμε πάει εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Δέσποινα Τριβόλη

Miro της Μαγιόρκα
Ελληνικός Κόσμος
Πέμπτη, 18 Μαρτίου

Το εντυπωσιακό, όταν μπαίνεις στην έκθεση με τα έργα που δημιούργησε στη Μαγιόρκα ο Μιρό στην ώριμη περίοδό του, είναι τα παιδιά που ζωγραφίζουν καθισμένα, ακούγοντας ιστορίες για τον κάθε πίνακα. Ειδικά όταν φτάνουν μπροστά στα ενότητα με Τα Σκυλιά (Els Gossos), οι αντιδράσεις έχουν μεγάλο ενδιαφέρον· προσπαθούν να εντοπίσουν τα ίχνη που άφησαν πραγματικά οι σκύλοι στην αυλή του Son Boter, την ώρα που ο ζωγράφος άφηνε τις μήτρες με το μείγμα σινικής μελάνης και ζάχαρης να στεγνώσουν στον ήλιο. Τα σκυλιά έγλειψαν τη ζάχαρη και άφησαν αποτυπώματα των ποδιών τους πάνω στα έργα, τα οποία προσέχεις μόνο αν κάποιος στα δείξει. Ο σπουδαίος Καταλανός ζωγράφος στο ξεκίνημά του είχε δηλώσει ότι είχε σκοπό να καταστρέψει τη ζωγραφική και εν μέρει τα κατάφερε. Τουλάχιστον ξέφυγε από την παραδοσιακή φόρμα και δημιούργησε έναν τεράστιο αριθμό από γραφικά έργα με διάφορες τεχνικές όπως η οξυγραφία, η τονική οξυγραφία και η οξυγραφία με ζάχαρη, εκτυπώσεις δηλαδή από ένα αρχικό σχέδιο που στη συνέχεια δούλευε και έκανε μοναδικές. Στην έκθεση δίνεται επίσης η δυνατότητα σε ανθρώπους με προβλήματα όρασης να αισθανθούν ανάγλυφα τα σχέδια και την υφή των χρωμάτων, αγγίζοντάς τα, ενώ κάποια από τα κείμενα που συνοδεύουν τους πίνακες είναι σε γραφή Μπράιγ. Όλα τα έργα που παρουσιάζονται φτιάχτηκαν στο εργαστήριό του, στην Πάλμα, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το βίντεο που συνοδεύει την έκθεση (το ντοκιμαντέρ Τα φωσφορίζοντα ίχνη των σαλιγκαριών) και οι φωτογραφίες των Jean-Marie del Moral και Franscesc Catalá-Roca, που είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο των προσωπικών στιγμών ενός ανθρώπου, ο οποίος δεν ήθελε καμία επαφή με τα media μέχρι το τέλος της ζωής του. Κάποια στιγμή κάποιος δημοσιογράφος κατάφερε και μπήκε μέσα στην αυλή του, αλλά ο καλλιτέχνης τον έδιωξε ευγενικά, λέγοντας ότι ήταν απλά ο κηπουρός...

Μ.Hulot

ΕΜΕΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ
Από τους ARTISTI POVERI
Studio Κυψέλη
Τετάρτη 10 Μαρτίου

Όχι σε θέατρο του κέντρου με ηχηρά τηλεοπτικά ονόματα, ούτε στο Bios ή σε παραπλήσιους μοδάτους χώρους όπου πειραματίζονται σχήματα εναλλακτικά και φευγάτα, αλλά στη μικροαστική Κυψέλη, σε ένα μικρό ζεστό υπογειάκι που φέρει το όνομα «Studio Κυψέλη» επί της οδού Σπετσοπούλας, βρέθηκα για να δω ένα θεατρικό έργο για το οποίο είχα ακούσει πολλά. Το «Εμένα Φοβάμαι», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Βασιλειάδης, είναι κι αυτό ένα μικροαστικό δράμα, μια ιστορία ενδεχομένως βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα -τουλάχιστον θα μπορούσε να είναι- μεταξύ δύο αντρών που διατηρούν χρόνια ερωτική σχέση. Μέχρι που έρχεται ο κορεσμός, ή μέχρι που ο ένας εκ των δύο, που νιώθει ότι εντέλει θίγεται η πραγματική του σεξουαλικότητα και ο σκοπός του στη ζωή και στην κοινωνία, αποφασίζει ότι αρκετά κράτησε το γλέντι και ήρθε η ώρα να τα βρει με μια γυναίκα. Και να που επιτέλους ερωτεύτηκε μία και θέλει να κάνει μαζί της οικογένεια και παιδιά. Μόνο που αυτή του η απόφαση σημαίνει ότι έφτασε η ώρα της μεγάλης κρίσης για τον μεγαλύτερο ηλικιακά και δηλωμένο γκέι, που αρνείται να διαπραγματευτεί τον επικείμενο χωρισμό τους. Είτε από υπερβολική αγάπη, είτε από υπερβολική εξάρτηση από τον νεαρό εραστή του, που βέβαια εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του ετεροφυλόφιλο. Καθόλη τη διάρκεια του έργου όλοι μιλάνε για αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα όλοι διεκδικούν την ασφάλεια και την εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Ο μεν του «εραστή» που λάτρεψε, ο δε την αποκατάσταση του κοινωνικού του ρόλου, η γυναίκα την επιβεβαίωση της κυριαρχίας της επάνω στον άντρα. Ο καθένας ξεδιπλώνει τις πλέον οξείες πλευρές του χαρακτήρα του, γίνονται λυσσαλέες συγκρούσεις, αλληλοσπαράζονται, ξεφτιλίζονται. Λίγο σαν τις παλιές γειτονιές με τα πάθη και τα φονικά τιμής. Στο συγκεκριμένο, καλογραμμένο ομολογώ ψυχογράφημα, τα στερεότυπα υπερτερούν και περισσεύουν. Αλλά, θες οι σωστές σκιαγραφήσεις, οι κορυφώσεις και οι φιλότιμες προσπάθειες των τριών ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους ήρωες -ο Θεόφιλος Βανδώρος, ο Γιώργος Γεωργιάδης και η Έλενα Γιαννακοπούλου-, όλα αυτά σε κάνουν να παραβλέπεις πολλά που παραπέμπουν σε μια κοινωνική πραγματικότητα που μοιάζει πια dated. Γιατί, ποια από τα εκατοντάδες νέα παιδιά που συχνάζουν στα μπαρ στο Γκάζι και συμμετέχουν στο gay pride θα ανεχόντουσαν να «σπιτώνουν» κάποιον για να τους παρατήσει μετά από έξι χρόνια συμβίωσης για μια γυναίκα; Φαντάζομαι, βέβαια, ότι θα υπάρχουν ακόμα αρκετοί, κι ότι δεν αλώθηκαν τα πάντα από τα νέα ήθη και έθιμα. Αυτό που όμως δεν επιτρέπεται να υπάρχει σήμερα είναι ενοχικές και συγκρατημένες θεατρικές παραστάσεις όπου όταν δύο άντρες ερωτοτροπούν δεν τολμούν να δώσουν ούτε ένα φιλί στο στόμα, ενώ στις ανάλογες σκηνές με γυναίκα, που κάποιοι θα τις θεωρούν «όσο να πεις, πιο φυσιολογικές», το πάθος να παίρνει και να δίνει με ατέλειωτα φλογερά φιλιά. Αν και καλοπαιγμένο και δυνατό ως εγχείρημα, και παρόλο που περνάς με αμείωτο το ενδιαφέρον τη μιάμιση ώρα που διαρκεί, θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρό και πιο ανατρεπτικό και να μην περιορίζεται θεματικά στο ασφυκτικό δωμάτιο της αυτιστικής του δράσης. Να θίγονται, βρε παιδί μου, και θέματα που άπτονται του σήμερα, να είναι λιγότερο αναμενόμενο κι όχι σαν βγαλμένο από εποχές ανομολόγητων και καταραμένων παθών. Που βέβαια τότε, ακόμα και ένα τέτοιο έργο θα θεωρούνταν τόλμημα ολκής. Από αυτή την άποψη το Εμένα Φοβάμαι είναι μια κατάκτηση!

Χρήστος Παρίδης