7ply Project, Wooden Shjips, Κανένας

CU Vodafone 7ply Project
Τεχνόπολη, 24 & 25/5

Το μεγαλύτερο skateboard art & culture festival της Ελλάδας που διοργανώνει η Propaganda Rollin Co με την υποστήριξη της DC Footwear και μεγάλο χορηγό τη Vodafone CU έγινε για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά το διήμερο 24 και 25 Απριλίου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Το Vodafone CU 7ply Project είναι μια γιορτή των πιτσιρικάδων κι αυτοί ακριβώς ήταν οι πρωταγωνιστές και τις δύο μέρες. Παρόλες τις απειλές του καιρού για βροχή μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου, φέτος η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από ποτέ (το φεστιβάλ επισκέφτηκαν περισσότερα από 15.000 άτομα), το ίδιο και οι συμμετοχές στην έκθεση με τις διακοσμημένες σανίδες (120!). Νικητής φέτος ήταν ο Μανώλης Αγγελάκης (Tind), ο οποίος βάζει την υπογραφή του σε περιορισμένα κομμάτια της Propaganda για το 2011. Στο διαγωνισμό των skater στις ολοκαίνουργιες hipped mini ramps νικητής αναδείχτηκε ο Νίκος Μολοχτός, proskater της Propaganda, τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Γιώτης Κιούρτσογλου και την τρίτη ο Giorgio Zavos, ενώ highlight της Κυριακής ήταν το εντυπωσιακό hard flip late 180 του Θωμά Κολούση στο double set. Οι νικητές μοιράστηκαν 4.000 ευρώ, ο Γερμανός Flying Fortress με τη συνεργασία του Ser έφτιαξε απίθανα graffiti και τις δυο μέρες, ενώ στην αίθουσα του «Vice» ο Patrick Ο'Dell συντόνιζε τις προβολές των βίντεό του για το vbs.tv. Η πρώτη βραδιά είχε ζωντανά Zoltan Tribe Sound System, Λόγο Απειλή, T. Λάθο και Neon, τους Foreign Beggars και τον Killa Kela, ενώ η Κυριακή τελείωσε πανηγυρικά με τις απονομές και τη μουσική των Jon Kennedy, Chicks on Speed και Various Bliss. Και του χρόνου! Keep rollin on your seven plies!

Μ.Hulot

Wooden Shjips
An Club, 23/04

Μετά από μια εξαντλητική μέρα με πολύ περπάτημα, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να την τραβήξεις ακόμη περισσότερο, πηγαίνοντας σε συναυλία. Ακούγεται σαν τσιτάτο από τον Νόμο του Μέρφι (ποιος ακριβώς είναι αυτός ο Μέρφι ποτέ δεν κατάλαβα, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο!). Έτσι έγινε με τη συναυλία των Wooden Shjips. Είχε όλα τα φόντα για να με κάνει να περάσω καλά, αλλά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα πάω για ύπνο. Και πολύ καλό support είχε, κάτι πιτσιρικάδες που ονομάζονται Nechayevschina με μουσική άποψη και όρεξη που ζέσταναν όμορφα το κοινό, και πολύ κόσμο που γούσταρε και το 'δειχνε και φυσικά τους ίδιους τους Wooden Shjips, που με αναφορές πιο πολύ στους Doors παρά στο Kraut έπαιξαν δυνατά το ψυχεδελικό επαναλαμβανόμενο drone τους και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Στο σημείο αυτό το δεύτερο χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον κουρασμένο εαυτό σου, εφόσον πας στη συναυλία, είναι να κάτσεις δίπλα στα ηχεία απ' τα οποία ακούγεται ο ντράμερ, που σημαίνει ότι χάνεις την ακοή σου μέχρι την επόμενη μέρα και εγκαταλείπεις με ελαφριά τον χώρο πριν το encore! Θα μείνω πάντα με την απορία αν έπαιξαν τη μοναδική τους εκτέλεση στο «Contact» του Γκενσμπούρ, αλλά that's life!

Μαρία Παππά

ΚΑΝΕΝΑΣ
Γύρισμα στον Νέο Κόσμο - Κυνοσάργους
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Ανηφορίζοντας την οδό Μεσολογγίου, κάθετη στη Βουλιαγμένης, χάθηκα αρκετές φορές στα στενά μιας ήσυχης και σχεδόν γραφικής παλιάς γειτονιάς μέχρι να βρω τη μάλλον άγνωστη στους περισσότερους σύγχρονους Αθηναίους περιοχή Κυνοσάργους. Με οδηγίες από το κινητό κατέληξα σε ένα ύψωμα που γεωγραφικά ανήκει στον Νέο Κόσμο, κι από εκεί μου αποκαλύφθηκε μια πανοραμική θέα της Αθήνας μοναδική! Ήταν μεσάνυχτα Παρασκευής, εκατομμύρια φωτάκια μες στο σκοτάδι, η Ακρόπολη να δεσπόζει, ένα μεγαλείο που μου υπενθύμισε πόσο με μαγεύει αυτή η πόλη τη νύχτα. Σκέφτηκα αμέσως τι εκπληκτικό φόντο πρέπει να προσφέρει στην ταινία το γύρισμα της οποίας πήγαινα να δω. Γιατί έτσι βρέθηκα νυχτιάτικα εκεί πάνω, καλεσμένος του καλού μου φίλου Δημήτρη Σταμπολή, διευθυντή φωτογραφίας και συμπαραγωγού του Κανένα, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Νικολέρη. Βασικοί συντελεστές και συνεργάτες των τηλεοπτικών «Άγριων Παιδιών» που παίχτηκαν από το Mega σε παραγωγή της εταιρείας τους N-Orasis πέρυσι. Τώρα ετοιμάζουν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο με αφορμή μια μοντέρνα και ελεύθερη εκδοχή του Ρωμαίος και Ιουλιέτα με Αλβανούς και Ρώσους δεύτερης γενιάς, μεγαλωμένους στην Ελλάδα του σήμερα. Το μικρό σοβατισμένο αυθαίρετο σπιτάκι με την αυλή που είχαν στη διάθεσή τους για το πατρικό του κεντρικού ήρωα μού έφερε ακαριαία στη μνήμη ένα άλλο αυθαίρετο που έγινε θρύλος στον ελληνικό κινηματογράφο, το σπίτι της Ευδοκίας στα Άνω Νέα Λιόσια. Κι εδώ, όπως διαπίστωσα, υπήρχε ένα χαρακτηριστικά μικροαστικό και μπανάλ εσωτερικό, αν και η σκηνογράφος Ιουλία Σταυρίδου τού έχει προσθέσει στοιχεία φοιτητικού γούστου όπως και πολλά βιβλία, εξυπηρετώντας το σενάριο του Παναγιώτη Ιωσηφέλη. Όταν έφτασα, ολοκλήρωναν μια ερωτική σκηνή μεταξύ του Γκόραν (Αντίνοος Αλμπάνης) και της Τζούλιας (Τζωρτζίνα Λιώνη). Το λιτό μονό κρεβάτι όπου φώλιαζε ο αλόγιστος έρωτας των δύο νέων, ο ένας χωμένος στην αγκαλιά του άλλου, προστατευμένοι στη ζεστασιά των γυμνών κορμιών τους από τον έξω εχθρικό κόσμο, πάλι μου θύμισε την Ευδοκία και τον λοχία. Η σκηνή που ακολούθησε ήταν ο καυγάς δύο καλών φίλων, εκ των οποίων ο ένας νιώθει προδομένος: ο Γκόραν έρχεται στα χέρια με τον κολλητό του Μερκούτ ( Νικόλας Παπαγιάννης). Λεκτική διαμάχη και βία. Στις επαναλαμβανόμενες λήψεις, ο Παπαγιάννης χτύπησε άσχημα στο γόνατο και το γύρισμα διακόπηκε για αρκετή ώρα. Σκέφτηκα πόσο εξοικειωμένοι είναι οι νέοι ηθοποιοί με τον φακό και πόσο πιο άνετα παίζουν, απαλλαγμένοι από την θεατρικότητα που άλλοτε πρόδιδε τη μανιέρα των σχολών τους. Έμεινα μαζί τους μέχρι τις 3:00 τα ξημερώματα. Νυχτερινά πλάνα, ζεστά χρώματα, ατμοσφαιρικός φωτισμός, κάμερα στο χέρι, «άγρια παιδιά»! Νομίζω ότι όταν ολοκληρωθεί αυτή η χαμηλού κόστους ταινία, αν όντως αποδίδει τις αγωνίες της εποχής, ίσως καταφέρει να γίνει έμβλημα μιας γενιάς. Ή έστω να αγαπηθεί τόσο όσο η διάσημη ιστορία στην οποία βασίζεται...

Χρήστος Παρίδης