Athens Pride, Ρούφους Γουέινραϊτ

Athens Pride 2010
Πλατεία Κλαυθμώνος
Σάββατο 5 Ιουνίου

Μεγαλειώδης, συγκλονιστική, ανεπανάληπτη! Αν και τετριμμένα, τέτοια επίθετα ταιριάζουν γάντι στη φετινή, 6η Athens Pride, που επιβεβαίωσε τη διαρκώς αυξανόμενη δυναμική της ελληνικής LGBT κοινότητας. Μεγαλύτερη από ποτέ η συμμετοχή (6-7.000 κόσμος κατέβηκε στην πορεία, ακόμη περισσότερος στο πάρτι που ακολούθησε) με τη νεολαία να κυριαρχεί, έντονο αγωνιστικό πνεύμα, πολλή «χαζή» χαρά, πλήθος ευφάνταστα πανό, πλακάτ και t-shirt, δεκάδες εξαντρίκ εμφανίσεις.

Ήταν η πρώτη Athens Pride που θύμιζε πραγματικά Ευρώπη, αποτελώντας σημείο καμπής στην ιστορία του θεσμού. Παραμένει, επίσης, το μοναδικό ίσως εγχώριο event που στηρίζεται αποκλειστικά στην ατομική πρωτοβουλία, την αυτοδιαχείριση και την εθελοντική εργασία (οι «περήφανοι εθελοντές» ξεπέρασαν φέτος τους εκατό).

Όλες οι LGBT «φυλές» αλλά και στρέιτ κόσμος, δεκάδες γκέι, λεσβιακές κ.λπ. συλλογικότητες (πολιτικές οργανώσεις, Τύπος, ΜΚΟ) συναντήθηκαν κάτω από το Μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης, που μ' όλη την παλιομοδίτικη αισθητική του «έδενε» απόλυτα με την περίσταση. Μαζί τους, αντιπροσωπείες από Κύπρο και Βαλκάνια. Η εκκίνηση δόθηκε στις 5 μ.μ. Τάμτα και DJ Tareq ζέσταναν τον κόσμο λίγο πριν τη μεγάλη παρέλαση που ξεκίνησε στις 6:30, με επικεφαλής μια 30μετρη rainbow flag. Παλμός, ρυθμός, άρματα, drag queens, go go boys & girls, σημαίες, μπαλόνια, χαρτοπόλεμος, σφυρίχτρες, συνθήματα, δυνατές μουσικές, πολλή ομορφιά και πολύ χρώμα σε μια ασυνήθιστη για τα αθηναϊκά δεδομένα πορεία. Ενός λεπτού σιγή έξω από τη Marfin, χαβαλές στη Βουλή, γιούχα στο ΕΣΡ. Χαμόγελα και χειροκροτήματα από περαστικούς, τουρίστες, καταστηματάρχες, θαμώνες καφέ, ασήμαντα τα «παρατράγουδα» - η κοινωνία μοιάζει αρκετά πιο ώριμη από όσο καμώνονται οι εκλεγμένοι ταγοί της. Ήταν τόση η λαοθάλασσα, ώστε χρειάστηκε αστυνομική παρέμβαση για να ξεμπλοκάρει η Σταδίου μετά το πέρας της παρέλασης!

Το γλέντι εξακολούθησε στην Κλαυθμώνος με drag shows, dj sets, Vegas και γενικό χαμό. Οι περισσότεροι, βέβαια, απλώς λικνίζονταν ελλείψει ζωτικού χώρου («Δώστε μας το ΟΑΚΑ!», φώναζαν μερικοί) , ενώ οι πιο θερμόαιμοι-ες πήδαγαν στην εξέδρα. Άλλοι πάλι προτίμησαν να τη βγάλουν αραχτοί στο γρασίδι, τα παγκάκια ή τα δεκάδες θεματικά περίπτερα. Φέτος, επίσης, έσκασαν για πρώτη φορά παντός είδους μικροπωλητές που εμπορεύονταν από «δολοφόνους» μέχρι (καρα)κιτς ζωγραφικούς πίνακες. Κάποιοι Πακιστανοί και Άραβες μετανάστες που βρέθηκαν τυχαία στην πλατεία τα... είδαν όλα κανονικά - φάνηκε ωστόσο να το διασκεδάζουν! Τελευταία βγήκε η Έλενα Παπαρίζου που αποδείχθηκε κατώτερη του αναμενόμενου, έδωσε όμως έναν πιο mainstream αέρα στη φετινή Pride. Όλα κύλησαν ρολόι, η εκδήλωση διαλύθηκε ησύχως γύρω στα μεσάνυχτα (κάπως απότομα, είναι αλήθεια), ενώ τα «επινίκια» συνεχίστηκαν μέχρι πρωίας στο Γκάζι.

Θ.Α.

Ρούφους Γουέινραϊτ
Θέατρο Λυκαβηττού
Σάββατο 5 Ιουνίου

Είμαι μεγάλη φαν του Ρούφους και δεν θα μπορούσα να μην ανέβω στον βράχο του Λυκαβηττού το βράδυ του περασμένου συννεφιασμένου Σαββάτου. Μου αρέσουν όλα γύρω από αυτό τον άνθρωπο: οι μελωδίες του, η ευαισθησία των στίχων του,  το χιούμορ του, το παρουσιαστικό του, η ιστορία της ζωής του με τα λογής λογής στραβοπατήματα, η πολύπλοκη οικογένειά του, όλα.

Πάνω στο θέατρο του Λυκαβηττού είχαν μαζευτεί λίγο περισσότερα από χίλια άτομα και δευτερόλεπτα πριν βγει στη σκηνή οι διοργανωτές ενημέρωσαν ότι τουλάχιστον για το πρώτο μέρος ο Ρούφους δεν ήθελε καθόλου χειροκροτήματα ανάμεσα στα κομμάτια. Αμέσως μετά εμφανίστηκε με μια μαύρη κάπα με φτερά (σήμα κατατεθέν των ζωντανών εμφανίσεών του) και παρουσίασε μόνο με την όμορφη φωνή του και ένα κατάμαυρο πιάνο ένα πρόγραμμα συναισθηματικό και αρκετά εσωστρεφές, που περιελάμβανε κομμάτια από το τελευταίο του άλμπουμ. Στο πίσω μέρος της σκηνής προβαλλόταν ένα (που μετά έγιναν πολλά) βαμμένο μαύρο μάτι που ανοιγόκλεινε πολύ αργά, υπνοτίζοντας το κοινό.

Στο δεύτερο μέρος εμφανίστηκε πιο εξωστρεφής, όπως όλοι περιμέναμε, φορώντας ένα γαλάζιο κουστούμι και ανακοινώνοντας ότι η Αθήνα θα ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας του και πως θα αξιοποιούσε αυτή την ευκαιρία να μείνει για ένα διήμερο σε ένα από τα ελληνικά νησιά. «Φυσικά, δεν θα σας πω πού», είπε με ένα σχετικό νάζι στο μικρόφωνο. Μετά μάθαμε, από έγκυρες πηγές, ότι πιθανότατα θα πήγαινε να μείνει στο σπίτι του Λέοναρντ Κοέν στην Ύδρα. Αμέσως μετά μας είπε ότι χάθηκε η βαλίτσα με τα ρούχα του και ανακοίνωσε με ενθουσιασμό ότι τα ρούχα που φόραγε τα βρήκε τελευταία στιγμή από τον Έλληνα σχεδιαστή Άγγελο Φρέντζο και οι φίλοι του σχεδιαστή που βρίσκονταν ανάμεσα στο κοινό προκάλεσαν μια σχετική αναστάτωση στο άκουσμα του ονόματός του.

Ανάμεσα στα κομμάτια που ερμήνευσε στο δεύτερο μέρος ήταν τα «Grey Gardens», «Dinner at eight», «Poses», «Memphis Skyline», «Αngus Dei» καθώς και τον πολυαγαπημένο ύμνο «Cigarettes and Chocolate milk». Φυσικά, ανάμεσα στα κομμάτια δεν έπαυε να επικοινωνεί με το κοινό, λέγοντας ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι. Για παράδειγμα, πριν πει το «Dinner at eight» είπε ότι το έγραψε μετά από μια συνάντηση που είχε με τον Τζεφ Μπάκλεϊ στη Νέα Υόρκη: «I was sitting and waited and waited and waited and nothing happened. Just like in Greece».

Στο τέλος μας αποχαιρέτησε με ένα συγκλονιστικό τραγούδι, τόσο λιτό και απέριττο, γραμμένο από τη μητέρα του και μεγάλο κεφάλαιο στη φολκ σκηνή, Κέιτ Μακρίγκλ, που πέθανε πριν από μόλις δύο μήνες. «Αυτό το τραγούδι το έγραψε όταν ήταν ακόμα ερωτευμένη με τον πατέρα μου Λάουντον Ουέινράιτ ΙΙΙ» και προσέθεσε με καυστικό χιούμορ «πιθανότατα πολύ πριν γεννηθώ». Στη συνέχεια, με τα φώτα σχεδόν σβηστά, τον ακούσαμε να ερμηνεύει το «Walking Song» και αν δεν ήταν κάποιες τρεμάμενες νότες στο πιάνο τίποτα δεν θα πρόδιδε το πόσο του στοίχισε ο θάνατός της.

Αυτό που μου έμεινε περισσότερο, πάντως, εκτός από τη φωνή και το πιάνο, ήταν οι βαθιές ανάσες που έπαιρνε ανάμεσα στις νότες. Απλά μεγάλος καλλιτέχνης!

Μερόπη Κοκκίνη