Arcade Fire

Συναυλίες: «Καθεμία και ένα διαφορετικό όνειρο, μια καινούργια γνωριμία, ένας χορός, συναίσθημα, έρωτας, θυμός, μελαγχολία, αναμνήσεις, χειροκρότημα, τραγούδι, στραβοπάτημα, μπίρα, πολλή δίψα και μετά νερό, ο υπόηχος το βράδυ σ' ενα τόσο άδειο σπίτι, καθεμία και ένα διαφορετικό ταξίδι, ένα σενάριο». Έτσι, λοιπόν, κόλλησα κι εγώ με αυτό το, πως να το πώ τώρα.., σπορ. Στα δεκατρία μου άρχισα να πηγαίνω στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, στα δεκαπέντε στο Αν, στο Ρόδον και στο Gagarin, στα δεκαοχτώ στη Μαλακάσα, στα είκοσι στο ΟΑΚΑ, ε, και μετά όλα πάλι απ' την αρχή γύρω-γύρω. Ξεκίνησε και αυτή η ιστορία με τα μουσικά τα δικά μου και μου παινεύοντουσαν διάφοροι, έτσι, μουσικοπωρωμένοι: «Πήγα στο τάδε φεστιβάλ της Αγγλίας και ήταν τέλεια, να πας κι εσύ όπως και δήποτε!», «Του χρόνου λέω να πάω σε κανά Primavera, ψήνεσαι;», «Το Reading είχε απίστευτο line-up φετος!» και κάτι τέτοια, παρακολούθησα και κάτι ντοκιμαντέρ για τα «φεστιβάλ του εξωτερικού» στις Νύχτες Πρεμιέρας, τέλος πάντων, ζήλεψα και πέρυσι το καλοκαίρι αποφάσισα κι εγώ «ν' ανοιχτώ προς τα έξω»... Ως αρχάρια σε τέτοιου είδους μουσικές πολυκοσμίες, αποφάσισα να αποφύγω τα φεστιβάλ που συγκεντρώνουν αριθμούς άνω των 150.000 θεατών και προτίμησα να επισκεφτώ ένα σχετικά καινούργιο φεστιβάλ στην Αγγλία, το Latitude, το οποίο και συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δεν θα σας μιλήσω όμως γι' αυτό, μιας και φέτος είχα μια ολόφρεσκη εμπειρία -μου καλάρεσε πέρυσι όλο αυτό το rock&roll πανηγύρι- και είπα να δοκιμάσω ένα ακόμη μικρό σε ηλικία φεστιβάλ και όχι τόσο... χαοτικό, θα 'λεγα, όπως Glastonbery και τα λοιπά (δεν είμαι ακόμα έτοιμη για 350.000, τ' ομολογώ, αγοραφοβία φουλ). Ένας φίλος λοιπόν, ο αξιαγάπητος Ζήσης, μου μίλησε για το Rock En Seine στο Παρίσι. «Ώπα, για λέγε-για λέγε», και αφορμή για Παρισάκι και μουσικούλα... Κοίταξα το line-up, Arcade Fire headliners, ημερομηνίες ελεύθερες, φύγαμε! Αεροπλάνο ή αυτοκίνητο; Ψήφισα το δεύτερο, πήρα μια θηκάρα από CD και ξεκινήσαμε από Πάτρα, καραβάκι για Ανκόνα και ούτω καθεξής. Δεν ξέρω, βρε παιδί μου, στον δρόμο σκεφτόμουν πως όλο αυτό που κάνουμε για τη μουσική, για να πάμε να παρακολουθήσουμε τα είδωλά μας, για να απολαύσουμε έστω και δύο ώρες κάτι που μας αρέσει και μας συγκινεί τόσο, είναι ένα είδος ιεροτελεστίας, κάτι το οποίο με θρησκευτική ευλάβεια το ακολουθούμε όπου κι αν πάει, ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιάσουμε τις διακοπές μας, τον ύπνο μας, να κουραστούμε πολύ, να ταξιδέψουμε, να πεινάσουμε, να διψάσουμε μέσα σε τόσο μεγάλο πλήθος, να κολλήσουμε στην κίνηση, να υποφέρουμε από ορθοστασία, όλα αυτά. Μου άρεσε πολύ που οδηγούσα τόσα χιλιόμετρα για να δω τους Arcade Fire λάιβ. Δεν θα το χαιρόμουν εάν πήγαινα με αεροπλάνο, αν ήταν έτσι εύκολο. Βέβαια, σκέτος μαζοχισμός θα μου πεις τώρα, καταλαβαίνω..

Κι αφού σας διαφήμισα τον ενθουσιασμό μου για το φεστιβάλ αυτό και τις σκέψεις μου κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την κεντρική σκηνή πλάι στις όχθες του Σηκουάνα, στο πάρκο St. Cloud, δεν σας κρύβω ότι με το που έφτασα σ' αυτήν τη μαγική πόλη είπα από μέσα μου: «Ποιο φεστιβάλ και βλακείες, δεν πάω να κόψω καμιά βόλτα με το ποδηλατάκι μου καλύτερα στο Παρίσι όλη μέρα». (Α, ναι, πήρα και το ποδήλατο μαζί απ' την Ελλάδα.) Μετά όμως σκέφτηκα πως μπορώ να τα κάνω και τα δύο, αυτό ήταν ούτως ή άλλως το αρχικό πλάνο!

Επομένως, Παρασκευή 27 Αυγούστου, πρωί, οχτώ η ώρα στο πόδι και βουρ για περιήγηση στα στενά του Saint Germain, μην τυχόν και θυμηθώ τίποτα από τις προηγούμενες φορές, αλλά μπαα... Μεσημέρι, φτάνει η βόλτα. Κατα τις τέσσερις έχουμε συναντηθεί σύσσωμο το παρεάκι (οι υπόλοιποι είχαν ψηφίσει αεροπλάνο) στις πόρτες του Rock en Seine και παίρνοντας ένα παγωτάκι στα γρήγορα κινούμαστε προς τη σκηνή όπου παίζουν οι Band of Horses. Συμπαθητικά. Αρχίζει και ψιχαλίζει, αλλά μας αρέσει. Μου πήρε λίγη ώρα να εξοικειωθώ με τους χώρους του φεστιβάλ και τις τρεις σκηνές, αλλά τελικά κατά τη διάρκεια της μέρας φάνηκε ότι το όλο στήσιμο λειτουργούσε άριστα καθώς και η εξυπηρέτηση του κόσμου σε φαγητό, ποτά κ.λπ. Η έκφραση «άρτος και θεάματα» αντηχούσε διαρκώς στο μυαλό μου ως τις 17:40 (ακριβέστατο το πρόγραμμα, φυσικά), όπου στη δεύτερη σκηνή εμφανίστηκαν οι Foals και σε έκαναν να ξεχάσεις ακόμα και τ' όνομά σου! Φοβερός ήχος, απίστευτη ενέργεια, χορός και φανατικό κοινό. Απόδειξη του οτι ακόμα κι αν δε σου αρέσει μια μπάντα δισκογραφικά, με το λάιβ τους μπορούν να σε κερδίσουν απόλυτα. Τα μαύρα σύννεφα της βροχής αρχίζουν ν' απομακρύνονται. Στην ίδια σκηνή ακολουθούν οι Kooks, οι οποίοι δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Πέρασα μια βόλτα από French Cowboyν αλλά κι εκεί το ίδιο. Κατέληξα, λοιπόν, στη Skunk Anansie, απ' την οποία πήρα μαθήματα τρέλας και ηχητικής παραμόρφωσης. Για κάποιον λόγο μου άρεσε. Ποδήλατο όλη μέρα, περπάτημα συνέχεια απ' τη μια άκρη του φεστιβάλ στην άλλη, χορός, κρύο και υγρασία, αποφάσισα να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Τους Black Rebel Motorcycle Club τους είχα δει στην Αθήνα, οι Blink 182 και οι Underworld δεν με κέρδισαν και πολύ.

Σάββατο 28 Αυγούστου, ποδήλατο στη Μονμάρτη και πέρα-πεεεερα όλο το ποτάμι, Κήποι του Λουξεμβούργου, Champs Elysees, τί ώρα πήγε; Ουπς! Πώς θα πάω τώρα στο St. Cloud; Μήπως να τ' αφήσω; Πάει, το έχασα το φεστιβάλ. Ήταν εννιά η ώρα. Η Εύη μου στέλνει μήνυμα λέγοντας ότι οι LCD SOUNDSYSTEM παραδίδουν μαθήματα «τέλειου λάιβ». Γαμώτο!

Κυριακή 29 Αυγούστου, η μεγάλη μέρα! Από νωρίς στο φεστιβάλ αυτήν τη φορά, το καθιερωμένο παγωτάκι στην είσοδο και κατευθείαν στο πόστο μου. Είχα αποφασίσει να περάσω όλη τη μέρα στην κεντρική σκηνή, αλλά απογοητεύτηκα λιγάκι από τους Eels και στη συνέχεια από τους Beirut. Οι Eels, παρόλο που συμπαθώ πάρα πολύ τον Everett ως περσόνα, δεν θα 'λεγα ότι είναι απ' τις αγαπημένες μου μπάντες, με εξαίρεση κάποια κομμάτια τους. Οι Beirut πάλι, στην Αθήνα μου είχαν φανεί πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση και μάλιστα τους έχω λατρέψει δισκογραφικά, αλλά την Κυριακή στο λάιβ τους, δυστυχώς, δεν είχαν καλό ήχο και κάπως φαινόντουσαν σαν να μη το χαίρονταν και πολύ. Τώρα τα λέω κι εγώ αυτά και σκέφτομαι ότι και σε μένα συμβαίνουν αναποδιές στα λάιβ, μόνιμο άγχος, απλά οφείλω να ομολογήσω ότι ως φαν των δύο αυτών συγκροτημάτων τσαντίστηκα λιγάκι. Δεν ξέρω, μπορεί και να τους παρεξήγησα. Στη συνέχεια έμεινα στους Ting Tings. Μπορεί να έκαψαν το μισό ηχοσύστημα της κεντρικής σκηνής -και εκεί καίγονται ηχοσυστήματα και ο κόσμος σφυρίζει- αλλά μας διασκέδασαν και με το παραπάνω! Φοβεροί! Το θέμα όμως είναι ότι μόλις τελείωσαν οι Ting Tings, έμεινα να δω όλη την προετοιμασία και το στήσιμο των Arcade Fire. Tι να πει κανείς. Ακόμα και η εικόνα της σκηνής με το δικό τους σκηνικό, τη δική τους τεράστια οθόνη, τα μουσικά τους όργανα έτοιμα να πάρουν φωτιά, ήταν καθηλωτική. 21: 55 όλα τα φώτα σβήνουν. Ο κόσμος ζητωκραυγάζει σαν τρελός. 22:00 ακριβώς οι Arcade Fire βρίσκονται στο κέντρο αυτής της τεράστιας σκηνής, μπροστά από το γιγαντιαίο πανό που με ζωγραφιστά τα προάστια μιας πόλης, αντικρίζοντας 50.000 κόσμου που τραγουδάει ή μάλλον σχεδόν ουρλιάζει το «Ready to start» μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ποιοι ακριβώς είναι οι Arcade Fire, γιατί είναι αυτήν τη στιγμή ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα στον πλανήτη, γιατί είναι headliners, γιατί έκανα εγώ όλο αυτό το ταξίδι για να τους δω... Ο ήχος τους, η δυναμική τους, η ψυχεδελική αύρα του καθενός από αυτούς, οι επικές μελωδίες τους, οι εκκωφαντικές κιθάρες τους, οι ντίσκο ρυθμοί, τα τρελαμένα βιολιά, τα πάντα δημιουργούσαν τόσο έντονα την αίσθηση μιας πανηγυρικής απελευθέρωσης. «Η επέλαση των βαρβάρων», σκέφτηκα και γύρισα να κοιτάξω τον Πύργο του Άιφελ κάπου εκεί στο βάθος, καθώς το κρύο δυνάμωνε. Τίποτα δεν μ' απασχολούσε. Στο Intervention σχεδόν ταρακουνήθηκε η γη. Όλοι χορεύαμε, χειροκροτούσαμε, χαμογελούσαμε, ο καθένας ταξίδευε στον δικό του κόσμο και οι Γάλλοι γύρω μου φώναζαν «Je t' aime!» και ξαφνικά, κι ενώ ήμουν σίγουρη ότι το επόμενο κομμάτι θα ήταν το «Rebellion» (Lies), η βροχή μάς δηλώνει την παρουσία της. Στην αρχή πιο ταπεινά, φορέσαμε τα αδιάβροχα και συνεχίσαμε να χορεύουμε. Αν και συνέχιζε όλο και πιο δυνατά, τίποτα δεν μας πτοούσε. Πέφτει κεραυνός, ο Win Butler δηλώνει στο μικρόφωνο ότι δυστυχώς πρέπει να σταματήσουν. Το πλήθος διαλύεται, η βροχή εξακολουθεί να δυναμώνει, είμαστε όλοι μούσκεμα αλλά γελάμε, έρωτας, ευτυχία! Μια ώρα αρκούσε γι' αυτήν τη συνταρακτική εμπειρία, ν' ανατριχιάσω στο άκουσμα των αγαπημένων μου τραγουδιών, να κοιτάξω στον ουρανό και να νιώσω τυχερή που μπόρεσα και ένιωσα τα πιο όμορφα συναισθήματα στον κόσμο χάρη στο «No cars go». Rock en Seine 2010 est fini. 60.000 διασκορπισμένοι μες στη βροχή στους δρόμους της Boulogne.

-Τaxi!

Σας φιλώ με αγάπη από Βενετία, στον δρόμο προς την επιστροφή,

Μόνικα, 31/8/2010