Lunch Street Party

Lunch Street Party
Πλατεία Κουλούρη, Ρουφ, Κυριακή 12/09

Βγαίνω από το μετρό στην πλατεία του Κεραμεικού και αμέσως θυμάμαι γιατί έχω σβήσει από τον προσωπικό μου χάρτη της πόλης αυτό το μέρος. Μαγαζιά χωρίς ταυτότητα, βαβούρα, ανύπαρκτη αισθητική, διασκέδαση για τη διασκέδαση και τίποτα περισσότερο. Κατηφορίζω την Ικαρειών και όλο αυτό το πανηγύρι κακογουστιάς αρχίζει να ξεθωριάζει όσο μπαίνω όλο και πιο μέσα στις παλιές γειτονιές του Ρουφ. Καρτ ποστάλ της Αθήνας του '60, κιτρινισμένη και φθαρμένη στις γωνίες, αυτό είναι το Ρουφ. Παλιακός ρομαντισμός. Στρίβω στην Ορφέως και ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα άλλο πανηγύρι. Όχι όμως σαν αυτό που άφησα πίσω στο Γκάζι, ούτε ακριβώς πανηγύρι. Ένα αυτοσχέδιο πικνίκ έχει στηθεί στη μέση της πλατείας Κουλούρη, απόλυτα εναρμονισμένο, λες, με τη ρετρό ατμόσφαιρα της καρτ ποστάλ που το πλαισιώνει. Με μια διαφορά. Ο κόσμος που βρίσκεται ξαπλωμένος στο γρασίδι και πίνει κρασί, που περιτριγυρίζει τα ξύλινα πολύχρωμα τραπέζια-αυτοσχέδιους μπουφέδες και γεμίζει πλαστικά πιάτα με σπιτικά φαγητά, είναι κόσμος του σήμερα. Νέα παιδιά που έχουν αφήσει τα ποδήλατά τους στα κάγκελα του πάρκου και αράζουν στο γκαζόν, ζευγάρια με τα παιδιά τους καθισμένα σε παγκάκια και ξύλινα σκαμπό με παιχνίδια τριγύρω τους, νεαρότερα ζευγάρια με ρούχα από τη vintage αγορά του «Άγιου Μουστακιού» (aka Holy Mustache) και κοκκάλινα γυαλιά, που συζητούν στο όρθιο ανάμεσα στα πανό («Ελάτε να Μας κάνουμε το τραπέζι») και τις ομπρέλες (συννεφιασμένη μέρα γαρ, better to be safe than sorry) που κρέμονται από τα δέντρα. Αλλά και ηλικιωμένοι άνθρωποι, κάτοικοι της περιοχής, που τσιμπάνε τυροπιτάκια και φτερούγες κοτόπουλου από τις πιατέλες, πίνουν ρετσίνα σε χάρτινα ποτήρια και παρατηρούν όλο αυτό που συμβαίνει στη γειτονιά τους. Ένα υπαίθριο φαγοπότι ή, αλλιώς, το τρίτο Lunch Street Party της Αθήνας. «Μια μέρα έκανα ποδήλατο με μια μεγάλη παρέα, ώσπου κάποια στιγμή εγώ και ένας από τους φίλους μου πεινάσαμε και πήγαμε για φαγητό. Εκεί που καθόμασταν σκεφτήκα πως θα ήταν καλύτερα αν μπορούσαμε να ήμασταν όλοι μαζί, να τρώμε και να πίνουμε παρέα, να έχουμε τα δικά μας φαγητά και να βρισκόμαστε σε έναν χώρο που θα έχουμε επιλέξει εμείς. Ο φίλος μου συμφώνησε και από την επόμενη κιόλας μέρα αρχίσαμε να οργανώνουμε αυτό το σκηνικό», μου λέει η Πεπίττα, ο ιθύνων νους πίσω από το LSP, το οποίο, όμως, χωρίς τη βοήθεια αρκετού κόσμου που μπήκε στην ομάδα στην πορεία, θα ήταν ακόμα μια ιδέα. «Στην αρχή ήμασταν εγώ και μερικοί φίλοι μου. Μετά έμεινα γι' αρκετό διάστημα μόνη μου λόγω υποχρεώσεων των άλλων παιδιών. Όσο, όμως, ο κόσμος μάθαινε για το LSP, ήταν πολλοί αυτοί που ερχόντουσαν εθελοντικά, με όρεξη και διάθεση να συμμετάσχουν. Πλέον η ομάδα μας αποτελείται από άτομα που πριν λίγους μήνες ούτε καν γνώριζα, φαντάσου». Αυτή, άλλωστε, είναι και η φιλοσοφία του όλου event. Ένα πάρτι μεταξύ φίλων, που ο καθένας μπορεί να πάρει μέρος, είτε απλά για τον χαβαλέ της υπόθεσης είτε πιο ενεργά. «Ιδανικά, θα θέλαμε να συμμετέχει πιο ουσιαστικά ο κόσμος που έρχεται, όχι απλώς να φέρνει ένα καφάσι μπίρες. Να παίρνει πρωτοβουλίες, να μας προτείνει πράγματα, να βοηθάει στο να εξελίσσεται συνέχεια αυτή η προσπάθεια. Ούτως ή άλλως, μπορείς να πεις πως κάνουμε χάρη στον δήμο, παίρνοντας χώρους που δεν αξιοποιούνται και μετατρέποντάς τους, έστω και για μια μέρα, σε στέκια που όλοι μπορούν να γίνουν μια παρέα», συμπληρώνει η Πεπίττα. Κοιτάζοντας γύρω μου, βλέπω ακριβώς αυτό. Μια μεγάλη, ιδιόμορφη παρέα ανθρώπων του σήμερα, μακριά από κρίσεις -οικονομικές και κάθε άλλου είδους- και ταμπέλες, να απολαμβάνει το φθινοπωρινό κυριακάτικο απόγευμα, σε μια πλατεία βγαλμένη από άλλη εποχή. Το βλέμμα μου σταματάει σε ένα από τα ξύλινα βαμμένα τραπέζια, πάνω στο οποίο, δίπλα σε πλαστικά μπουκάλια με κρασί και μια γαβάθα με μαυρομάτικα, βρίσκεται ένα κουτί γλυκών από το Zonar's. Σουρεαλισμός εναντίον αγνής, αληθινής διασκέδασης, σημειώσατε x.

Νάγια Κωστιάνη

Για να δείτε περισσότερα από το Lunch street party μπείτε στο lifo.tv στο www.lifo.gr/tv