Plisskën Festival, Πορεία στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Plisskën Festival
Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού,
Σάββατο 04/12/10

Aπό την ώρα που έγινε γνωστή η ημερομηνία του Plisskën Festival, ήταν ένα από τα events που δεν θα ήθελα να χάσω για κανέναν λόγο. Ακόμα και η συναυλία του «πολύ» Roky Erickson δεν θα με έβαζε σε διλήμματα για το ποιο από τα 2 gigs θα παρακολουθούσα. Το line-up του ήταν ένα από τα πιο φρέσκα που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, με νέα ονόματα που θα βλέπαμε για πρώτη φορά στη χώρα μας, με τους NME darlings Chew Lips και Τhese New Puritans να έχουν δηλώσει κι αυτοί σημμετοχή, σε ένα μέρος, μάλιστα, που θα χωρούσε το παλιό και νέο indie κοινό στο κέντρο της Αθήνας. Παρ' όλα αυτά, η γεύση που μου έμεινε από το φεστιβάλ είναι γλυκόπικρη. Γλυκιά, γιατί είδαμε το φοβερό δίδυμο των Handsome Furs να κάνει ροκεντρολιές πάνω στη σκηνή, τους Chew Lips, που στο εξωτερικό θεωρούνται κάτι το φοβερό κι εδώ έπαιξαν τα καινούργια τους κομμάτια κάνοντας την αρένα να κοχλάζει (μεγάλη εντύπωση μου έκανε το φόρεμα των 7,99 λιρών της τραγουδίστριας), το ωραίο vibe και τις προσδοκίες που δημιούργησε το εμβατηριακού τύπου ξεκίνημα των TNP με το επικό «We want war», καθώς και τα φοβερά, στα όρια της τρέλας, DJ sets από τον πρωτεργάτη της italo disco, Alexander Robotnick, και το electro set του προβλέψιμου και τίμιου Danger, που δεν έβγαλε τη μάσκα του καθόλη τη διάρκεια του set του. Πικρή γεύση, όμως, μου άφησε το κακό dj set των Futurekop, το βαρετό μισάωρο που έπαιξαν οι Lytics, τα χοροπηδηχτά και οι τσιρίδες των Robots in Disguise και η αναιμική και αθρόα προσέλευση του κοινού. Για άλλη μια φορά 800-900 άτομα, οι γνωστοί άγνωστοι δηλαδή που πάνε σε κάθε event, έδωσαν το «παρών» στο Plisskën Festival . Mιλάμε γι' αστείο αριθμό, αν σκεφτεί κανείς πως μπορούσες να δεις 10 σημερινά νέα ονόματα σε πολύ προσιτή τιμή. Επίσης, το merchandise δεν ήταν πλήρως ενημερωμένο από τα groups και είχε αναμνηστικά μόνο του φεστιβάλ. Στα θετικά, ακόμα, ο πολύ ωραία διαμορφωμένος χώρος και η άμεση εξυπηρέτηση τόσο στα μπαρ όσο και στο μέρος όπου έβγαζες κουπόνια για να πάρεις ποτό. Aλλά, πώς να μην είναι άμεση η εξυπηρέτηση, όταν μιλάμε για 800 άτομα.

Θοδωρής Κανελλόπουλος

Πορεία στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Κέντρο της Αθήνας,
Δευτέρα 06/12/2010

Το Σαββατοκύριακο πριν την επέτειο είχα ξεχάσει πως τη Δευτέρα είχε πορείες. Ίσως η καταδίκη σε δις ισόβια του Επαμεινώνδα Κορκονέα είχε επαναφέρει το αίσθημα της δικαιοσύνης στην υπόθεση. Μου τη θύμισαν έντονα η αστυνομική κινητοποίηση και τα ντου στις περίφημες γιάφκες που από μερικούς «πονηρούς» συνδέθηκαν χρονικά με την πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Και καλά, για να σπάσουν το ηθικό. Ακόμα μου τη θύμισαν τα δρακόντεια αστυνομικά μέτρα και οι τρομερές απαγορεύσεις στο κέντρο της Αθήνας. Λες και όλοι οι εχθροί κατοικούν έξω από αυτό και θα μπουν να το λεηλατήσουν, να βιάσουν γυναίκες και παιδιά και μετά θα φύγουν με τα σκαλπ για τα προάστια. Αυτό που γίνεται στα νυχτέρια του Σαββατοκύριακου, δηλαδή. Μετά, είδα με έκπληξη πως η μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν θα τιμηθεί ούτε με μία, ούτε με δύο αλλά με εννιά πορείες.

Αυτό που είχε αξία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν το πρωινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η ηρωοποίηση του δολοφονηθέντα από τους πιτσιρικάδες του λυκείου είναι απόλυτη θεμιτή. Ό,τι και να συμβολίζει αυτή. Δικός του ήρωας είναι και όχι της Παπαρήγα, του Τσίπρα και του επαγγελματία μπαχαλάκια. Των «τριών» δηλαδή από τις υπόλοιπες εννιά πορείες. Βέβαια, η ανακήρυξη του Γρηγορόπουλου σε σύμβολο φέρνει ως επακόλουθο και τη δημιουργία ενός καινούργιου νεανικού trend. Κουκούλα, νεράντζι στην πορεία, διαπληκτισμός με τα ΜΑΤ. Η προσαγωγή μπορεί να είναι πια της μόδας και όχι μια οικογενειακή ντροπή. Χιλιάδες παιδιά κατέβηκαν στο κέντρο, διαδήλωσαν, θύμισαν ότι υπάρχουν, και ανανέωσαν το ραντεβού τους για του χρόνου. Μετά, ακολούθησαν οι γνωστοί και οι άγνωστοι. Αυτοί με τις μολότοφ και αυτοί με τα δακρυγόνα. Καινούργιοι στο πάρτι ήταν οι ΔΙΑΣ, που αν ακούσεις από μακριά τις σειρήνες τους, θα νομίσεις ότι κάποιος βουρλίζεται με ένα γιγάντιο φλιπεράκι. Είναι τρομακτικό και τρομοκρατικό να σκεφτείς ότι κάποιος έχει δώσει εντολή να φλομωθεί το κέντρο της πόλης με δακρυγόνα, ώστε να διασπαστούν τριάντα άνθρωποι από χιλιάδες αστυνομικούς που τους παρακολουθούν. Η ατμόσφαιρα παραμένει αποπνικτική για ώρες και το «κάψιμο» μένει για μέρες. Αλλά, να μου πεις, ούτε οι μεν ούτε οι δε ζουν και εργάζονται εκεί που τα κάνουν. Όλα τελείωσαν κατά τις εννιά, η δράση μεταφέρθηκε στη Μεσολογγίου και κράτησε κάνα δίωρο. Την άλλη μέρα ήρθε ο Στρος Καν και άλλοι πήραν θέση στις πολεμίστρες του Συντάγματος, πατώντας πάνω στα καμένα σκουπίδια των προηγούμενων. Πριν προλάβουμε να χωνέψουμε τα συνθήματα των παιδιών, πέφτουμε στην ντουντούκα του μπουνταλά εργατοπατέρα.

Σταύρος Διοσκουρίδης