Βurn Baby Burn, Απεργία πείνας των μεταναστών

Burn Baby Burn
Fuzz Club
Σάββατο 05/03/2011

Μέσα στους ρυθμούς του καρναβαλιού στριμώχτηκε η double bill -όπως αποδείχτηκε- βραδιά στο Fuzz που δεν μάζεψε αρκετό κόσμο, αλλά πρόσφερε περισσότερα από τα αναμενόμενα. Την αρχή έκανε το σχήμα του Hacke και της Picciotto με τη βοήθεια του Chris Hughes στα ντραμς. Παρουσίασαν εξ ολοκλήρου το «Hitman's Heel», φροντίζοντας να το πειράξουν όσο έπρεπε για να το παρουσιάσουν ζωντανά. Ο Hacke, στην πιο αμερικάνικη έκδοση που τον έχω δει ποτέ, καθοδηγούσε όποτε χρειαζόταν τη γυναίκα του, και ο Hughes, με το ανορθόδοξο στυλ του (παίζει όρθιος), έδινε τον ρυθμό στις τσιγγάνικες ιστορίες του ζεύγους. Αν και μου άρεσε πολύ αυτό που έβλεπα-άκουγα, προτιμώ τη στούντιο έκδοση των τραγουδιών τους. Μετά από το απαραίτητο διάλειμμα για να προετοιμαστεί η σκηνή για τους επόμενους, εμφανίστηκαν ο Khan με τον Kid Congo Powers, ενώ όλοι περιμέναμε μια από τις μεγαλύτερες φωνές των '90s. Δυστυχώς, ποτέ δεν βρήκε έναν συνθέτη να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της, με αποτέλεσμα αυτή που ξέρουμε ως μούσα του David Lynch να έχει κυκλοφορήσει, αν και πλέον 54 ετών, μόλις 3 δίσκους, και να έχει αναλωθεί σε αμφιβόλου ποιότητας δανεισμό της φωνής σε διάφορα ηλεκτρονικά γκρουπάκια. Όση ώρα ήταν στη σκηνή δύσκολα μπορούσες να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω της. Η τουλάχιστον επιβλητική παρουσία της θυμίζει ηρωίδα του Γουόρχολ και φαντάζομαι πως ήταν η χαρά του φωτογράφου. Κάθε της πόζα ήταν και ένα καινούργιο κάδρο και όταν ήρθε η ώρα του «Falling» μια ανατριχίλα την ένιωθες. Η συνάντηση αυτής της τριάδας φάνηκε να λειτουργεί καλύτερα επί σκηνής από ό,τι δισκο- γραφικά, ακόμα και κατά τη διάρκεια της απουσίας της Cruise. Η κιθάρα του Powers και τα πλήκτρα του Khan έχουν συναντηθεί πολύ κοντά στο trash και φαίνεται πως είναι το ίδιο διασκεδαστικό γι' αυτούς όσο και για το κοινό τους. Στο κλείσιμο ανέβηκαν όλοι στη σκηνή για να παίξουν το «Goo Goo Muck» των Cramps, με την Cruise να κάνει το σκυλί στο πάτωμα, και αφού μας είπαν πως δεν έχουν άλλα κομμάτια να παίξουν, έφυγαν για την είσοδο, όπου και υπέγραφαν για αρκετή ώρα δίσκους, μπλούζες, χέρια και ό,τι άλλο τούς ζητήθηκε.

Γιώργος Μιχαλόπουλος

Απεργία πείνας των μεταναστών
Μέγαρο Yπατία,
Τρίτη 08/03/2011

Δεν ξέρω τι μπορεί κανείς να προσθέσει παραπάνω σε αυτή την ιστορία. Από μακριά υπάρχει μια φιλολογική συζήτηση για το αν η νομιμοποίηση θ' ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, αν η κυβέρνηση έχει αργήσει εξοργιστικά, αν οι μετανάστες εκβιάζουν με τη συμπεριφορά τους, αν είναι καθοδηγούμενοι, αν είναι το μπαλάκι σε ένα πολιτικό πινγκ-πονγκ μεταξύ Αριστεράς και κυβέρνησης και αν τελικά το νόμιμο είναι και το ηθικό. Μέγαρο Υπατίας, την Τρίτη που το χιόνι επισκέφθηκε την Αθήνα. Ενενήντα δύο από τους 276 μετανάστες έχουν διακομιστεί ήδη σε νοσοκομεία. Είναι η δεύτερη φορά που το επισκέπτομαι και δεν παρατήρησα καθόλου τα κάλλη του παλιού αρχοντικού. Το ζητούμενο είναι μόνο οι άνθρωποι πια. Στον χώρο συζητείται έντονα η υπόθεση με τον «φιδέ» και την αδικία της σύλληψης δύο μελών της Πρωτοβουλίας. Απ' έξω τα νοσοκομειακά του ΕΚΑΒ, μέσα οι μετανάστες κλεισμένοι στις σκηνές, φανερά εξασθενημένοι και τυλιγμένοι στις κουβέρτες τους. Απέξω μια επαναστατική διέγερση μέσα από τα νέα και παλιά παιδιά μας Αριστεράς που βρήκε πάλι το σύμβολό της. Από τις ειδήσεις του Mega φτάνουν τα νέα περί απελάσεων. Από άλλα δίκτυα ακούγονται φήμες για νέο τελεσίγραφο του υπουργείου Εσωτερικών. Οι μετανάστες δεν απαντούν αμέσως. Έχουν και αυτοί τις διαδικασίες τους. Πρέπει να ενημερωθούν όλοι και να απαντήσουν όλοι. Πολλά τα ερωτήματα: πώς ενημερώνονται, είναι σε θέση να καταλάβουν, μήπως δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει και διαμορφώνουν τις απόψεις τους άλλοι; Υπάρχουν άραγε «εξουσιοδοτημένοι» εκπρόσωποι που έχουν το ειδικό καρτελάκι ώστε να συνεννοούνται μαζί τους; Όλα έχουν μια βάση. Αλλά δεν ανήκουν στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Οι απεργοί πείνας, ακόμα και αυτοί που είναι στο νοσοκομείο, δεν είναι διανοητικά νεκροί. Καταλαβαίνουν τι τους γίνεται. Και συμμετέχουν. Και αποφασίζουν. Αλλά είναι και άλλοι γύρω τους. Και η τωρινή μας κοινωνική σύνθεση δεν επιτρέπει έναν απεργό νεκρό. Την Κυριακή ένα έντυπο έγραφε ότι είναι ψεύτικη η απεργία πείνας επειδή οι ηλεκτρολύτες είναι σε καλά επίπεδα. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή άδικο. Είναι δύσκολο, σαν άνθρωπος, πόσο μάλλον σαν συστημικός δημοσιογράφος, να αντιμετωπίσεις οποιονδήποτε άνθρωπο ρισκάρει τη ζωή του για κάτι που θεωρεί δίκαιο. Όσοι το καταφέρνουν, μαγκιά τους. Εγώ δεν είμαι από αυτούς.

Σταύρος Διοσκουρίδης