12ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Kινηματογράφου, Καίτη Ντάλη

Πρεμιέρα 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Kινηματογράφου
Κινηματογράφοι Αττικόν/Απόλλων, Πέμπτη 31/03/2011

Η ταινία άρχιζε στις 8, αλλά το δέλεαρ της Κατρίν Ντενέβ που θα παρευρισκόταν στην προβολή της ταινίας της Potiche αποδείχτηκε πολύ δυνατό: η ουρά είχε αρχίσει να σχηματίζεται έξω από το Αττικόν από τις 7 το απόγευμα. Στις 7:30 η ουρά είχε μεγαλώσει τόσο που έφτανε ως την πλατεία Καρύτση. Φέτος, για να αποφευχθεί ο πανζουρλισμός των προηγούμενων χρόνων -συνήθως γέμιζε πρώτα το Αττικόν και μετά όσοι δεν προλάβαιναν, βολεύονταν στον Απόλλωνα- η ουρά είχε χωριστεί στα δυο κι έτσι, ανάλογα με την πρόσκληση που είχε ο καθένας, καθόταν και στην αντίστοιχη ουρά.

Πριν την ταινία είχαμε τους λόγους: ξεχωρίσαμε αυτόν του πρέσβη της Γαλλίας Christophe Farnaud (μας εντυπωσίασαν τα ελληνικά του), της φετινής αναδόχου του φεστιβάλ Άννα Μουγκλαλίς (η φωνή της είναι τόσο μπάσα και γοητευτική που ευχόμαστε να ερχόταν κάθε βράδυ να μας ψιθύριζε γλυκόλογα στο αυτί) και φυσικά της Κατρίν Ντενέβ, που ήταν σύντομος και περιεκτικός, αφού αρκέστηκε να πει λίγα μόνο λόγια πριν ξεκινήσει η ταινία. Το Potiche του Φρανσουά Οζόν είναι μια ανάλαφρη κομεντί με φόντο τον κοινωνικό αναβρασμό της δεκαετίας του ’70. Η Ντενέβ, σύζυγος εργοστασιάρχη, κάνει την επανάστασή της, και σταματάει να κάνει τη «γλάστρα» όταν πρέπει να αντικαταστήσει τον σύζυγό της στο εργοστάσιό του. Στην υπόθεση εμπλέκεται και ο τοπικός κομμουνιστής βουλευτής Ζεράρ Ντεπαρντιέ, που έχει ένα κάποιο παρελθόν με την Ντενέβ. Η υποδοχή της ταινίας ήταν μάλλον θετική, αν κρίνουμε από τα γέλια του κόσμου και το χειροκρότημα, αλλά κατά τη γνώμη μας ο Οζόν έχει κάνει σίγουρα και πολύ καλύτερες ταινίες. Η συνέχεια της βραδιάς στη γαλλική πρεσβεία ήταν λαμπερή. Το κτίριο εκθαμβωτικό, έτσι κι αλλιώς, κι η καθιερωμένη δεξίωση είναι πάντα ιδιαίτερα φαντασμαγορική. Ηθοποιοί, επιχειρηματίες, διάσημοι Γάλλοι ποδοσφαιριστές αλλά και μέλη της τοπικής γαλλικής κοινότητας, που, απ’ ό,τι φαίνεται, στηρίζει πολύ το φεστιβάλ, ήπιαν σαμπάνια και χόρεψαν (ο πρέσβης, αν και αυστηρός, είναι πολύ καλός χορευτής, τελικά) κάτω από τους πολυελαίους και τις ταπισερί.

Δέσποινα Τριβόλη

Καίτη Ντάλη
Ρεπορτάζ, Παρασκευή 01/04/2011

Επιστροφή στη νύχτα για μια σπουδαία ερμηνεύτρια και μοναδική φωνή. Η Καίτη Ντάλη ξανατραγουδάει σ’ ένα μαγαζί που της πάει πολύ και δεν θυμίζει ούτε κουτούκι ούτε σκυλάδικο, κι έχει ατμόσφαιρα που θυμίζει περισσότερο γαλλικό μπιστρό. Κι έρχεται εκείνη με τη φωνή της, που κουβαλάει μια ολόκληρη εποχή, μια Ελλάδα με άλλο «άρωμα», την Ελλάδα του ’70 και της ξενιτιάς, τα ακούσματά της από τζαζ, τη μελαγχολία των μπλουζ και του τανγκό, και νομίζεις ξαφνικά ότι βρέθηκες στα Trottoirs de Buenos Aires στο Παρίσι και ακούς Γκαρντέλ και Πιατσόλα, παρά Τσιτσάνη και Τσαουσάκη.

Συγκλονιστική, γήινη, στιγμές στιγμές σπαραχτική, πιο πάνω κι από την ίδια, οι ερμηνείες της έδωσαν για μια ακόμα φορά άλλη διάσταση σε τραγούδια διάσημα και όπως πάντα ξαναγέννησαν τα λιγότερο γνωστά, που τα έχει κάνει πια «δικά της». Ο κόσμος από κάτω, πιστοί της φίλοι, χρόνια θαμώνες των μαγαζιών όπου τραγουδάει, ήταν αυτοί που διαμόρφωναν το πρόγραμμα. Ήξεραν τι γουστάρει να λέει και της τα ζητούσαν. Έτσι, αυτοί της κανόνισαν τη σειρά που είπε το «Παιδί του δρόμου» του Μητσάκη, το «Σ’ αυτό το παραθύρι» του Μηλιού, το «Χωρίς τον ξενοδόχο λογαριάζαμε» του Λεμονόπουλου, τα «Δάχτυλα» του Πάριου, το «Μη μου ξαναφύγεις πια, μάγκα μου» του Τσιτσάνη, για ν’ αναφερθώ σε μερικά από τα πιο προσωπικά της σουξέ.

Κι όταν βρέθηκαν κάποιοι τσαμπουκαλεμένοι που απαίτησαν να πει τραγούδια που δεν ήθελε, την υπερασπίστηκαν οι φίλοι. Μέχρι και ξύλο κόντεψε να πέσει για την Ντάλη! Αγέρωχη, ντυμένη στα μαύρα, με άσπρο πουλόβερ και μαύρα γάντια, εξάντλησε το καυστικό της χιούμορ, αστειεύτηκε, σχολίασε, ονομάτισε τον καθέναν ξεχωριστά, κάλεσε τους πιο μπερμπάντηδες να ανέβουν στη μικρή πίστα για να τραγουδήσουν ή να χορέψουν. Όλοι μια μεγάλη παρέα με πάθη και παρελθόν κοινό. Πλαισιωμένη από εκπληκτικούς μουσικούς, τον πιανίστα Πιτ Μπουχάγιερ, τον κιθαρίστα Βαγγέλη Καλαϊτζόγλου και τον εξαιρετικό μπουζουξή Διονύση Διονυσόπουλο, έμοιαζε να είναι σε φοβερή φόρμα! Της είχαν λείψει το τραγούδι και ο κόσμος της πολύ κι έδινε ρέστα, αποδεικνύοντας ότι μερικοί άνθρωποι «αναπνέουν» μόνο μέσα από την τέχνη τους!

Χρήστος Παρίδης