Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας

Στις παραμονές του 1ου Παγκοσμίου Π0ολέμου, ένας σκηνοθέτης του βωβού κινηματογράφου επιστρατεύει το προσωπικό ενός ξενοδοχείου στην Αυστρία για να γυρίσει μια ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας. Αυτή είναι περίπου η ιστορία στην οποία είναι βασισμένο το τελευταίο έργο της Αριάν Μνουσκίν. Μαθαίνω από δημοσιεύματα πως η μεγάλη σκηνοθέτις έδωσε στο Θέατρο του  Ήλιου (στο οποίο όλοι αμείβονται με το ίδιο ακριβώς ποσό) το χρηματικό έπαθλο που έλαβε όταν τιμήθηκε το Βραβείο Ίψεν, για να ανέβει η συγκεκριμένη παράσταση και να έχει ο θίασος την πολυτέλεια να κάνει πρόβες για περισσότερο από δέκα μήνες. Στην παράσταση γίνεται ένα homage στον βωβό κινηματογράφο. Οι ηθοποιοί είναι εκπαιδευμένοι άψογα σε αυτήν τη μορφή τέχνης που έχει εκπνεύσει και που η Μνουσκίν γνωρίζει καλά μέσω του πατέρα της που ήταν παραγωγός τέτοιων ταινιών.  Όσο περνά ο καιρός, τα γυρίσματα προχωράνε, οι ειδήσεις γίνονται για το μέλλον της Ευρώπης γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες, όμως το συνεργείο συνεχίζει, λες κι αυτό είναι ο μόνος σκοπός της ζωής τους, το μοναδικό όμορφο πράγμα που θα καταφέρουν να κάνουν πριν από τη μεγάλη καταιγίδα του πολέμου. Στην ταινία (που γυρίζουν) ένα καράβι φορτώνει επιβάτες και κατευθύνεται στην άλλη άκρη του κόσμου, ελπίζοντας για μια καλύτερη ζωή. Μέσα στο καράβι εκτυλίσσονται πράξεις μεγάλης καλοσύνης, προδοσίας, η δίψα για πλούτο οδηγεί, ακόμη και στην ερημιά, τους ανθρώπους σε ακρότητες - η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή δεν είναι κάτι απλό. Στην παράσταση δεν βλέπεις μόνο τα γυρίσματα αλλά και τη διαδικασία τους, που είναι εξίσου συναρπαστική, καθώς και αυτήν της αλλαγής σκηνικών, την οποία εκτελούν άψογα όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης. Κι ενώ τα υλικά των σκηνικών είναι απλά και φτωχά, το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου κάτι τέτοιο. Μερικές δεκάδες καλλιτεχνών να λειτουργούν σε απόλυτη αρμονία και να δημιουργούν κάτι τόσο αγνό και όμορφο, που σου φέρνει δάκρια στα μάτια. Στο τέλος, οι φόβοι του συνεργείου συναντούν την ελπίδα που δημιουργεί η τέχνη. Κρατάω για πάντα στο μυαλό μου την τελική σκηνή ως το πιο ελπιδοφόρο πράγμα που είδα ποτέ μου στο θέατρο και την εικόνα της κ. Μνουσκίν να υποδέχεται τον κόσμο και να τον οδηγεί στις θέσεις τους. Αυτό είναι τέχνη που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.

Μιχάλης Μιχαήλ