Συναυλία Σωκράτη Μάλαμα

Στις 20:15 η ουρά για τη συναυλία του Μάλαμα έξω απ’ την Τεχνόπολη είχε μήκος 100 μέτρα τουλάχιστον. Για τους φαν του Σωκράτη αυτό δεν ήταν καθόλου παράξενο. Παράξενο ήταν που δέχτηκε να εμφανιστεί σ’ έναν σχετικά μικρό χώρο. «Αυτός γεμίζει το Θέατρο Βράχων με πολύ μεγάλη ευκολία», έλεγαν οι διπλανοί μου. Mέσος όρος ηλικίας στην όμορφη πλατεία με τις κόκκινες υψικαμίνους, 25. Μπροστά μου, δυο κορίτσια 18-19 χρόνων το πολύ είχαν πάθει υστερία με κάτι δημοτικά και φώναζαν συνέχεια «Σωκράτη, σ’ αγαπώ» και άλλα τέτοια. Αν είπε 30 τραγούδια ο Μάλαμας εκείνο το βράδι, αυτά τα παιδιά ήξεραν τα 29.

Αναρωτήθηκα πώς τα ήξεραν, πώς συνδέθηκαν με αυτήν τη δύσκολη μουσική που μιλά γι’ αγάπες παλιές, σοβαρές πληγές και ιστορίες που πέρασαν και που μοιάζουν μ’ ελάχιστα πράγματα που ακούγονται στην Ελλάδα. Η μουσική που τραγουδά ο Μάλαμας είναι η καταξίωση που έψαχνε το «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι. Αυτός είναι ο ήχος, αυτό είναι το συναίσθημα: σαν ένας άνθρωπος που πέρασε απ’ την καταιγίδα και τώρα κάθεται στην άκρη για ν’ αφηγηθεί τις ιστορίες του, απαλλαγμένος απ’ το μαρτύριο, με τη βοήθεια μιας αρχαίας μουσικής.

Αυτός ο άνθρωπος με τους χιλιάδες followers που τον ακολουθούν πιστά σε κάθε του κίνηση κι εκείνος τους χαϊδεύει το κεφάλι, αποκαλώντας τους «πουλάκια», μπορεί να μεταφέρει τον ακροατή σ’ ένα βαθύ δάσος στη Βόρεια Ελλάδα ή στις παρυφές της Πειραιώς και να του δείξει έναν κόσμο πάνω απ’ την καθημερινότητα, με στίχους λίγο σαν μάντρα, που περνάνε μέσα απ’ τον αέρα των δρόμων της επαρχίας. Μοναδική περίπτωση. Συγκράτησα το κύμα του κόσμου στα μεγάλα χιτ του Σωκράτη, στο «Γράμμα», στον «Διάφανο», στα «Διόδια», στο «Τσιγάρο Ατέλειωτο», και γυρίζοντας σπίτι άκουσα στα σκοτεινά την «Κοιλάδα των Τεμπών», αυτό το μικρό παραμύθι για έναν γέρο πλάτανο.