Forced Εntertainment - Τοmorrow’s Ρarties

Είναι η τρίτη φορά που οι Forced Entertainment, αυτή η τόσο πετυχημένη ομάδα devised theater από το Σέφιλντ, έρχεται στη χώρα μας. Μετά το εξάωρο Void Story και το Quizoola, που είχαν πάρει καλές κριτικές, το Tomorrow’s Parties, σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου, είναι ένα έργο που μιλάει για την ελπίδα και το μέλλον. Στον χώρο του Bios οι δυο ερμηνευτές, ο Robin Arthur και η Cathy Naden, ανέβηκαν σ’ ένα ξύλινο καφάσι που βρισκόταν στη μέση της σκηνής κι έμειναν εκεί ακίνητοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, ανταλλάσσοντας τρελά σενάρια για το μέλλον του κόσμου, κάποια ρεαλιστικά, κά- ποια αστεία, κάποια τρομακτικά, με μόνο σκηνικό μια σειρά από 59 (ναι, τα μετρήσαμε) πολύχρωμα φώτα ταβέρνας. Τα σενάρια ήταν ομολογουμένως ευρηματικά: μπορεί στο μέλλον η στάθμη του νερού ν’ ανέβει τόσο πολύ που οι άνθρωποι θα ζουν κάτω απ’ το νερό και γενιές μετά κάποιοι θ’ ανεβαίνουν στην επιφάνεια και θα κοιτάνε τι γίνεται έξω. Πιθανόν στο μέλλον ν’ ανήκουμε όλοι όχι σε κράτη, αλλά σε πολυεθνικές, στις οποίες θα είμαστε πιστοί για μια ζωή, ή ακόμα και σε ασφαλιστικές εταιρείες. Ή ενδέχεται να επιζήσουν μόνο πέντε άνθρωποι και να μη θέλουν να μιλήσουν ο ένας στον άλλον. Μέσα σε 70 λεπτά ακούσαμε άπειρα σενάρια – κάποια αστεία, κάποια θλιμμένα, άλλα ανατριχιαστικά. Πιθανόν, το πιο συγκινητικό κομμάτι της παράστασης να ήταν ο λυρισμός της - οι παράλληλοι κόσμοι των Forced Entertainment ήταν ιδιαίτερα ποιητικοί και ζωντανοί. Η ακινησία των δυο ερμηνευτών, όμως, που δεν μετακινήθηκαν ούτε ένα χιλιοστό, καθώς και η μονοτονία της εκφοράς του λόγου -όλες οι φράσεις ξεκινούσαν με την πρόταση «μπορεί στο μέλλον»-, θύμιζαν περισσότερο θεατρικό αναλόγιο παρά παράσταση, γεγονός που έκανε τα πράγματα μάλλον δύσκολα για τον θεατή. Όση ομορφιά ή θλίψη και να είχαν τα σενάρια, όσες υπέροχες ζωντανές εικόνες κι αν παρήγαγαν, ως θεατής περίμενες συνέχεια να γίνει κάτι, να κάνει έστω ένας απ’ τους δυο ηθοποιούς ένα βήμα προς τα μπρος, κάτι που, δυστυχώς, δεν έγινε.