Anathema

Δέκα το βράδυ, τα φώτα σβήνουν, το κοινό φθάνει σε κατάσταση πανζουρλισμού με την επί σκηνής εγκατάσταση των αδερφών Cavanagh κι οι πρώτες νότες του «Thin Air» ξεχύνονται από τα ηχεία. Ένας φωτογράφος δίνει την κάμερά

του στον Vincent κι αυτός, χαμογελώντας, φωτογραφίζει το κοινό. Η παρουσίαση ολόκληρου του τελευταίου τους δίσκου ήταν ένα εγχείρημα που μπορεί ν' απογοήτευσε πολλούς που πήγαν ν’ ακούσουν μόνο τα «παλιά», αλλά αυτό δείχνει καλλιτέχνες περήφανους και σίγουρους για τις κινήσεις τους. Και ο Vincent, εξάλλου, το δήλωσε προς τους δύσπιστους: «Υπομονή, στο δεύτερο μισό της συναυλίας θ’ ακούσετε παλιότερο υλικό». Οι δύσπιστοι, λοιπόν, παραδόθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους σ’ ένα ντελίριο τραγουδιού και χοροπηδήματος υπό τους ήχους του «Deep» που ακολούθησε, θυμίζοντας σε όλους τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσαμε. Η ειλικρίνειά τους, η κατάθεση ψυχής που έκαναν από σκηνής και το ασύγκριτο δέσιμό τους με το κοινό ήταν κάτι παραπάνω από φανερά. Είτε αυτό γινόταν με τα παραμορφωμένα φωνητικά του Vincent στο «Closer» είτε στην (επιτέλους) ηλεκτρική εκτέλεση του «One last goodbye» και τον βούρκο του «Lost Control» είτε στην ησυχία του κοινού την ώρα που ο Danny ερμήνευε την αρχή του «Are you there». Είχαμε, επίσης, την τιμή να γυρίσουμε πίσω στο «Judgement», με τα «Pitiless» και «Forgotten Hopes», ενώ το «Eternity» εκπροσωπήθηκε με τη διασκευή στο «Hope» του Roy Harper και το «Angelica» αναδείχτηκε, κατ’ απαίτηση του κοινού, στο πρώτο κομμάτι του encore. Η επιστροφή της πανέμορφης Lee Douglas στο σανίδι για το «Natural Disaster» και όλο το κοινό, σε ανάταση στο «Fragile Dreams» έκλεισαν αυ- τήν τη μαγευτική βραδιά, μετά από δυόμισι ώρες και είκοσι έξι τραγούδια. Όσο για το support τους, τους Gravitysays_i, σ’ έναν μικρότερο χώρο θα με είχαν ξεμυαλίσει με το καθηλωτικό post-rock τους. Επειδή όμως πολλοί δεν είχαν προηγούμενη επαφή με το υλικό τους, φίλτραραν την ατμόσφαιρα με τέτοιον τρόπο που σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να τους παραδοθεί ψυχή τε και σώματι.