Kilimanjaro Darkjazz Ensemble

21:40 - Με 35 λεπτά καθυστέρηση οι Mount Fuji Doomjazz Corporation αρχίζουν να εγκαθίστανται ένας-ένας στη σκηνή. Αυτό, βέβαια, πήρε αρκετή ώρα, αφού κάθε μέλος εμφανιζόταν στη σκηνή όταν έπρεπε να μπει το μέρος του οργάνου που παίζει. Στην επόμενη μια ώρα δημιούργησαν τρεις ηχητικές πράξεις ηλεκτρονικού θορύβου, με την τρομπέτα και το διακριτικό drumming να δίνουν τζαζ χροιά στο όλο εγχείρημα. Οι Fuji δεν εστιάζουν στο τζαζ στοιχείο του ονόματός τους αλλά στο doom, λέξη η οποία ενισχύθηκε με τις προβολές εικόνων εγκατάλειψης και καταστροφής σε μια φαινομενικά άναρχη σειρά, των οποίων την ιστορία αφηγούνταν η μουσική των Fuji.

23:00 - Μετά την αφηγηματική ροή των κομματιών των Fuji, είχε έρθει η ώρα να πάρουμε άλλα «βουνά και λαγκάδια», με τους Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Τα μέλη ήταν τα ίδια σχεδόν με αυτά των Fuji (οι Fuji θεωρούνται το alter-ego των Kilimanjaro) και η μουσική τους σαφώς πιο δομημένη. Η βασική διαφορά των δυο σχημάτων, πέραν της μελωδικότητας που τους χαρακτηρίζει, έγκειται στο ότι οι Kilimanjaro δεν είναι τόσο αφηγηματικοί όσο εικονοποιητικοί,. Έτσι, λοιπόν, είχε έρθει η ώρα να ταξιδέψουμε στην πιο μελωδική πλευρά της Darkjazz. Η μπάντα, σφιχτοδεμένη, αλάνθαστη, με ελάχιστα προβλήματα στον ήχο, που σταδιακά διορθώνονταν. Αν και η χρήση samples και drum-machine σε άλλες περιπτώσεις ξενίζει, εδώ δεν έδειξε να ενοχλεί ούτε στο ελάχιστο. Τα drum ’n’ bass περάσματα, συνοδευμένα με την πιο νουάρ διάθεση της κιθάρας, του μπάσου και των πνευστών, δημιουργούν τον ήχο της τζαζ όπως αυτή θ’ ακούγεται σε 30 χρόνια. Κερασάκι στην τούρτα η «βλάσφημη» Charlotte, που τολμά να διαπράττει ύβρι με τη λευκή φωνή της σε «μαύρα» μουσικά γήπεδα, πόσο μάλλον όταν το κάνει επιτυχημένα. Στα «Embers» και «Seneca» η φωνή της μας συνεπήρε και στην υπόλοιπη συναυλία δεν σταμάτησε να λικνίζεται με τα μάτια κλειστά. Προέταξε τα χέρια σαν ντίβα night-club της ποτοαπαγόρευσης που ζητά τη βοήθεια του πρώτου τυχόντα, γιατί μεταμοντέρνοι μαφιόζοι θα τη σκοτώσουν επειδή δεν πλήρωσε τα λεφτά προστασίας. Μετά από μιάμιση ώρα, συμπεριλαμβανομένου ενός encore, μας αποχαιρέτησαν, δίχως να μας μιλήσουν με λόγια. Δεν χρειαζόταν. Τα visuals και τα μουσικά τοπία που μας προσέφεραν ήταν τα καλύτερα σιωπηλά λόγια που μπορούσαν να μας δώσουν εκείνη την παγωμένη Παρασκευή.