Peter Hook

Η έναρξη της συναυλίας δεν έγινε με αμιγώς μουσικό, αλλά περισσότερο με κινηματογραφικό τρόπο. Σε μια γιγαντοοθόνη άρχισαν να προβάλλονται ντοκουμέντα απ’ την πορεία των Joy Division, συρραμμένα με πλάνα απ’ το Control και το 24 Hour Party People, τις 2 ταινίες που μίλησαν με ανείπωτη ειλικρίνεια για το είναι του συγκροτήματος και την αινιγματική περσόνα του Ian Curtis. Αυτό κράτησε περίπου 20 λεπτά, η οθόνη ξανανέβηκε και μέχρι τις 11 περιμέναμε να λυθούν οι απορίες μας σχετικά με το αν θα βλέπαμε μια συναυλία-αρπαχτή ή τον υπέρτατο φόρο τιμής στο συγκρότημα-γεννήτορα της darkwave σκηνής.

Και τότε, το συγκρότημα του Peter Hook έκανε την εμφάνισή του με το «No love lost» και το «Leaders of Men». Στην αρχή ο ήχος είχε κάποια στοιχειώδη προβλήματα, αλλά μετά από κάποια ώρα έστρωσε αισθητά. Και η παρουσίαση ολόκληρου του «Unknown Pleasures» ξεκίνησε. Ο Peter Hook δεν προσπαθούσε να μιμηθεί τον Curtis - αυτό άλλωστε θα ήταν μέγιστη ασέβεια. Η σκηνική παρουσία ελάχιστα θύμιζε Joy Division (πολύ πιο ενεργητική, πολύ λιγότερο ιδιόρρυθμη), με την αποστασιοποίηση του Hook απ’ το κοινό να κινεί άσχημες υποψίες περί υποχρεωτικού επαγγελματισμού. Αυτό, βέβαια, κράτησε μέχρι το «Shadowplay», που άρχισε να θερμαίνεται από τη λέξη-προς-λέξη απαγγελία των στίχων του απ’ το ολοζώντανο κοινό. Η ανατριχίλα του ν’ ακούς ζωντανά διαχρονικά κομμάτια άλλωστε, όπως το προαναφερθέν «Shadowplay»ή το «She’s lost control», δεν μπορεί να σε κρατήσει ακίνητο. Ακόμα και όταν οι ταχύτητες έπεφταν στο «Candidate» και το «Insight», η συμμετοχή του κοινού δεν σταματούσε.

Encore πρώτο με τα «Dead Souls», «Warsaw», «Transmission» και «Love will tear us apart», στο οποίο οι αντιδράσεις του κοινού άγγιζαν πωρωμένα συναυλιακά sing-along metal μπάντας. H εκτίμηση στο πρόσωπο του Hook ήταν εμφανής, αφού, ακόμα και όταν τελείωσε και αποσύρθηκε στα παρασκήνια, το κοινό δεν σταματούσε να τραγουδάει ρυθμικά το ρεφρέν, προσκαλώντας τον να συνεχίσει.

Encore δεύτερο: το «Isolation» μας πικραίνει γλυκύτατα, το «24 Hours» μας καλεί να συνεχίσουμε τον πανικό και η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, το «Ice Age», σημαίνει τη λήξη της συναυλίας.

Εν κατακλείδι, δεν επρόκειτο για φόρο τιμής στους Joy Division, αλλά για μια άριστη συναυλία, αποτελούμενη από κομμάτια που, διαφορετικά, μόνο με χρονομηχανή θα μπορούσαμε ν’ ακούσουμε με τέτοια πιστότητα.

Φοίβος Κρομμύδας