I was there: Ρίττερ, Ντένε, Φος

Τα μολυβένια νήματα που δένουν σαν ιστός αράχνης όλο τον χώρο, χωνεύοντας ξύλινες κολόνες, πέτρινους τοίχους, δοκάρια, προβολείς, κάδρα, φτιάχνουν ένα άυλο κέλυφος για τη μεγάλη τραπεζαρία, όπου ανάμεσα σε έπιπλα από ξύλο τριανταφυλλιάς, λινά τραπεζομάντιλα και ασημικά Christofle θα ξαμοληθούν ένα-ένα τα τρία θηρία.

Μέσα στην υπεραισθητική αυτή αρένα τα τρία θηρία -που είναι και αδέλφια- τι άλλο να κάνουν; Κατασπαράζονται, φυσικά, εξακοντίζοντας φραστικά λεπίδια ο ένας στον άλλον. Το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) μου θύμισε πολύ τους αγαπημένους πίνακες του Λούτσιο Φοντάνα (1869-1968): μια τέλεια φινιρισμένη, ζωηρόχρωμη, σχεδόν χαρούμενη επιφάνεια, ανεξήγητα χτυπημένη από μαχαίρι που αφήνει βαθιά σημάδια, σκισμές στον καμβά. Έτσι κι εδώ, ένας ανάλαφρος, αρκετά κωμικός, λίγο τυπολατρικός, σχεδόν παρανοϊκός διάλογος διαρρηγνύεται κάθε τόσο για ν’ ακούσεις τις ψυχές, τις πληγές, τις χαραμάδες, τις αλήθειες.

Όπου κι αν στραφεί το βλέμμα, απολαμβάνει. Τα φλογερά μάτια και η αστείρευτη εκφραστικότητα της Ράνιας Οικονομίδου, το ψυχοσωματικό αραβούργημα των κινήσεων της Άννας Κοκκίνου, η αστραποβόλα πνευματικότητα του Δημήτρη Καταλειφού, το σκηνικό, οι φωτισμοί, η μουσική. Ταμένοι καλλιτέχνες. Θέατρο με τα όλα του.

Λούλα Διονυσίου