Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός

Είμαι Παναθηναϊκός. Από εκείνους που ξέρουν ποιος είναι ο προπονητής της ομάδας, πόσο ήρθε το τελευταίο ματς, αν μας αδίκησε ή όχι ο διαιτητής, αλλά που πηγαίνει σπάνια γήπεδο. Όχι για τους προφανείς λόγους που επικαλείται το αθλητικό σύστημα, που, όταν δεν αποθεώνει το προϊόν, ανακαλύπτει για μια ακόμη φορά την πυρίτιδα που κρύβεται στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά επειδή βαριέμαι τη διαδικασία και δεν ξεκουνάω από το κέντρο. 

Όταν πήρα τα εισιτήρια, ο αγώνας ήταν περισσότερο σημαντικός απ’ όσο την Κυριακή. Ο ΠΑΟ ήταν μπροστά στη βαθμολογία κι όλα έδειχναν πως ο τίτλος του πρωταθλητή θα κρινόταν σ’ εκείνο το ματς. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς, εφόσον οι δύο συνεχόμενες ήττες του «τριφυλλιού» έδωσαν, ουσιαστικά, το πρωτάθλημα «αέρα» στον Ολυμπιακό. Οπότε, πήγαινα στο γήπεδο πικραμένος, ελπίζοντας να γλυκαθώ έστω με τη νίκη κατά του «αιώνιου» αντιπάλου. Μερικές φορές δεν έχει σημασία ποιος έχει πάρει το πρωτάθλημα, αλλά ποιος κατατρόπωσε τον άλλον στα ντέρμπι. Εκτός από τη νίκη, περίμενα και το τζέρτζελο που ήξερα από πριν, όπως άλλωστε και η θεία μου η Νίκη που έχει άνοια, πως θα ήταν μεγαλύτερο απ’ όσο φανταζόμασταν.

Επειδή από πέρσι κάθε κοινωνική εκδήλωση στη χώρα μας σηκώνει εκατό κοινωνικές αναλύσεις, δεν έχει νόημα να ψάξω να βρω ποιοι τα κάνανε, μολονότι έχει ενδιαφέρον το εξής: στις επιθέσεις κατά του Νταλάρα όλοι έψαξαν να βρουν τι συμβολίζει ο Νταλάρας και αν δικαιολογείται μια τέτοια ενέργεια. Στη βία στα γήπεδα δεν μας ενδιαφέρει τι συμβολίζουν οι εταιρείες-ομάδες, τα παπαγαλάκια ολόγυρα, τα ΜΑΤ, το ΟΑΚΑ με τους ακριβοπληρωμένους φύλακες, το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο που όλο το καλοκαίρι ακούγαμε (υπόθεση με τα στημένα) πόσο βρόμαγε. Αυτά δεν είναι σύμβολα μιας κουλτούρας που μας κατέκλεψε; Δεν μας ενδιαφέρει που ο επαγγελματικός αθλητισμός στην Ελλάδα είναι κάτι πολύ «σάπιο», αλλά ότι είναι ακόμα ένα πεδίο, όπου κάποιοι πάνε και τα σπάνε. Γιατί, όμως, δεν κάνουν το ίδιο όταν οι ελληνικές ομάδες αγωνίζονται στην Ευρώπη;

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζεται να χωρίζουν τον κόσμο στους «αλήτες» και στους «υγιείς οπαδούς». Εμείς, οι «υγιείς», είδαμε πράγματα τρελά, ανθρώπους δίχως φόβο και δίχως ελπίδα να επιτίθενται κατά μέτωπο. Είδαμε μια διμοιρία να ορμάει στους οργανωμένους οπαδούς, μολότοφ να εκτοξεύονται για πρώτη φορά στο γήπεδο, μάνικες να βγαίνουν από τις θύρες και να καταβρέχουν τα ΜΑΤ, παιδιά να μπαίνουν στο γήπεδο, ενώ φωτοβολίδες και δακρυγόνα σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους. Το κυριότερο, κατανόησα επιτέλους ότι όσο πρόβλημα έχουν τα παιδιά που έχουν εθιστεί στην άρρωστη εκτόνωση της βίας, άλλο τόσο έχω κι εγώ, ο τάχα μου «υγιής», που τα έβλεπα όλα αυτά, τρώγοντας ατάραχος πασατέμπο. Έχουμε καταντήσει όλοι μη αναστρέψιμες περιπτώσεις, που όχι μόνο έχουμε αποδεχτεί μοιρολατρικά τη διαρκή καταστροφή της πόλης μας αλλά της δίνουμε μια ακόμα κλοτσιά, ώστε να την αποτελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα.