Sic Alps & Bazooka

Ο Neil Young προλόγισε κάποτε μια από τις αναρίθμητες συναυλίες που έχει δώσει με τα εξής λόγια: «It’s all the same. It’s all one song». Δεν μίλαγε μόνο για τον εαυτό του αλλά για μια κατηγορία μουσικών που έχουν διαλέξει από πολύ νωρίς τα εργαλεία τους και αυτά θα κρατήσουν, μια για πάντα. Οι Sic Alps είναι σαν να γράφουν πάντα το ίδιο τραγούδι. Κάποιες εμφανίσεις αυτού του τραγουδιού είναι πιο διαπεραστικές, κάποιες λιγότερο, όμως το πρώτο υλικό παραμένει το ίδιο, όπως και τα κριτήρια με τα οποία αναμετριούνται. Από την αρχή του σετ τους θα δείξουν πολύ ξεκάθαρα τα όρια μέσα στα οποία θα κινηθούν: κάπου μεταξύ των πιο rock’n‘roll στιγμών των Big Star (και ιδιαιτέρως των πρώιμων προσωπικών δίσκων του Alex Chilton) και των mid-tempo rockers των Beatles, οι Sic Alps ακούγονται σαν ένα έντεχνο lo-fi rock σχήμα που θυμίζει γλυκά γιατί τα garage ανά τον κόσμο θα είναι πάντα χρήσιμα, πέρα από το να παρκάρει το αυτοκίνητο ο μπαμπάς. Μέσα στα ακόρντα τους μπορείς να ακούσεις σαν εφηβικό φάντασμα τις αρμονίες και τις γενναιόδωρες μελωδικές γραμμές της μεγάλης αμερικάνικης ποπ, ενώ ο νεαρότατος lead κιθαρίστας είχε αναλάβει να φέρει το άρωμα του Σαν Φρανσίσκο, θυμίζοντας αμυδρά τα καπνισμένα από τον ωκεανό σόλο του Jorma Kaukonen (Jefferson Airplane). Με τον αέρα μιας schoolband συμμορίας, οι Sic Alps έδωσαν μια απολαυστική συναυλία (ιδιαίτερα στο μέρος όπου ο τραγουδιστής πήρε την ακουστική κιθάρα) χωρίς κορυφώσεις, σαν ένα ρεύμα στο οποίο θα μπορούσες να εισχωρήσεις οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς να νιώσεις ότι έχεις χάσει κάτι. Ίσως το πιο ευχάριστο ήταν η αυτοπεποίθηση που έπαιρνες από τους μουσικούς και το δόσιμό τους, αυτή η αβίαστη πίστη στο συλλογικό «χάσιμο». Μέσα σε όλο αυτό το «ένα τραγούδι» άκουγες από πίσω ένα μεγάλο τραγούδι που δεν έχει γραφτεί ακόμη, όμως είναι πολύ πιθανό να το καταφέρουν στο άμεσο μέλλον.

Η αρχή της βραδιάς έγινε με τους Bazooka, σε μια εμφάνιση περισσότερο double bill παρά support, που είχε πολύ ενδιαφέρον, αν τη σκεφτόσουν αντιστικτικά με αυτή των Sic Alps που θα ακολουθούσε.

Απόστολος Βασιλόπουλος