Tutto Italia Festival

Η αλήθεια είναι πως ένα φεστιβάλ κινηματογράφου με αποκλειστικό αντικείμενο την ιταλική παραγωγή έμοιαζε κάπως υπερβολικά συγκεκριμένο, όμως η επιτυχία του έδειξε πως κάθε άλλο παρά περίσσευε. Αν, ας πούμε, κάποιος τύχαινε να παρακολουθήσει κάποια ταινία (ιδίως κάποια από τις μπόλικες κωμωδίες του προγράμματος, όπως το Καλωσήλθατε στον Νότο, που μάλλον ξεχώρισε), θα παρατηρούσε πως το κοινό δεν απαρτιζόταν απαραιτήτως από παραδοσιακά φεστιβαλικούς θαμώνες. Αυτό δεν ήταν καθόλου κακό, γιατί υπήρχε μια διαρκής ενέργεια στην αίθουσα, με τον κόσμο συχνά να αλληλεπιδρά, να επικροτεί, φυσικά να γελάει. Δεν ήταν τυχαίο που ειδικά κατά την έξοδο από τις πιο κωμικές ταινίες του προγράμματος έβρισκες κόσμο ικανοποιημένο από την όλη εμπειρία.

Το πιο σημαντικό, όμως, στοιχείο που της διοργάνωσης ήταν το ότι συγκέντρωσε ιταλόφωνους και μη, όπως και συστηματικούς φεστιβαλιστές και μη. Αυτό ήταν κάτι αρκετά συνεπές με την προσπάθεια του ίδιου του φεστιβάλ για επέκταση και εκτός των ορίων της κινηματογραφικής αίθουσας: συναντήσαμε πολύ κόσμο που κρατούσε την κάρτα Tutto Italia, η οποία έδινε πρόσβαση σε συγκεκριμένα μενού ιταλικών εστιατορίων.

Δυο καλεσμένοι ατύχησαν τελευταία στιγμή και δεν ήρθαν, όμως η πιο «βαριά» παρουσία επρόκειτο εξαρχής να είναι εκείνη του ελληνικής καταγωγής ζεν πρεμιέ Νικόλα Βαπορίδη, ο οποίος, παρά το προφίλ του απλώς ωραίου, στην πραγματικότητα είχε πολλά να πει για την πολιτική, την οικονομική κατάσταση στην Ιταλία αυτήν τη στιγμή, τον ρόλο των τραπεζών (όχι και τα καλύτερα πράγματα).

Από τις ταινίες του Βαπορίδη, εκείνη που ξεχώρισε ήταν το Όλη η αγάπη του κόσμου, μια ταξιδιωτική ερωτική κομεντί, κάτι μεταξύ road trip και ταινίας ενηλικίωσης, για έναν 20άρη που τριανταρίζει. Εν ολίγοις, πολλή φωτογένεια και πολλές τοποθεσίες (Βαρκελώνη, Παρίσι, Άμστερνταμ, Αγγλία) ίσον εγγυημένη διασκέδαση για το κοινό. Μια ακόμα ταινία που έκανε αίσθηση ήταν το Mine Vaganti, αγγίζοντας ένα θέμα που ακόμα καταφέρνει να γαργαλάει το κέντρο του καθολικισμού: σε μια κοινωνία τόσο βαθιά συντηρητική όσο η ιταλική, όπου τα πάντα πάνε υπέρ πίστης και οικογένειας, ένας γιος ετοιμάζεται ν’ ανακοινώσει την ομοφυλοφιλία του.

Τελικά, η αμεσότητα του προγράμματος και της διοργάνωσης ήταν κάτι που πέρασε και στον κόσμο. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς θα μπορούσε να χωρέσει (ή ίσως στριμωχτεί) ένα ακόμα κινηματογραφικό φεστιβάλ στην Αθήνα, όμως, αν κρίνουμε από την προσέλευση του κόσμου κι από το όλο κλίμα που επικρατούσε αυτές τις βραδιές, η απάντηση, τουλάχιστον για το «Tutto Italia», είναι πως πρόκειται για μια πρόταση καλοδεχούμενη.

Θοδωρής Δημητρόπουλος