Ήμουν κι εγώ στους Afghan Whigs

Το σημαντικό με την εμφάνιση των Afghan Whigs (και δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι η φόρα που έχουν πάρει θα βρει τοίχο σχετικά σύντομα) είναι πως έδειχναν να μη βασίζονται στη νοσταλγία για τα ’90s. Η δύναμη ερχόταν από κάπου αλλού. Εάν έχεις πίσω σου μια από τις πιο συμπαγείς δισκογραφικές πορείες εκείνης της δεκαετίας, μια αλυσίδα που ξεκινάει από το «Gongregation» και φτάνει μέχρι το «1965», δεν έχεις ίσως να φοβηθείς τίποτα. Το μόνο που μπορεί να θολώσει αυτή την εικόνα είναι το να βασιστείς περισσότερο απ’ όσο πρέπει στο παρελθόν και στον πολιτιστικό «μύθο» εκείνης της εποχής και στα όποια διαπιστευτήριά του. Τι πήγε τόσο καλά εκείνο το βράδυ; Ακόμα δεν έχω καταλάβει.

Οι πρώτες νότες από το «Crime Scene, Part I» έβαλαν από πολύ νωρίς βάθος στην ιστορία. Στο πρώτο ξέσπασμα καταλάβαμε με μεγάλη ανακούφιση ότι ο ήχος θα ήταν καλός, πολύ καλός. Στο πρώτο μισάωρο ήδη έβλεπα κόσμο γύρω μου να τραγουδάει στο τίποτα, στον εαυτό του, με την αίσθηση ότι όλοι είχαν έρθει ν’ αφήσουν κάτι εδώ. Από τη σκηνή πέρναγε σχεδόν ολόκληρο το «Black Love» (το «Blame etc.» απλώς μάζεψε τόση έξαρση μέσα του, που είχα ξεχάσει πως ένα τραγούδι μπορεί ακόμα να κάνει τόσο πολλά), μεγάλο μέρος του «Gentlemen» (το ομότιτλο έδωσε την ευκαιρία στον Dulli να κάνει το κομμάτι του, όπως τότε) και λιγότερα από το μεθυστικό «1965». Ο Rick McCollum, νευρικός και «αμίλητος», στις φοβερές κιθάρες αριστερά, ο John Curley, ο φίλος του Dulli από τις πρώτες, «δύσκολες» μέρες, στο ανελέητο μπάσο που δεν σταμάταγε πουθενά, στα δεξιά της σκηνής και στη μέση ο βασιλιάς, φυσικά, της βραδιάς, ο Greg Dulli: για κάποιους από εμάς η παρέα που μας είχε λείψει περισσότερο και σήμαινε περισσότερα από κάθε άλλη.

Τι έχει μείνει μια εβδομάδα μετά από εκείνη τη νύχτα; Beyond ’90s, πέρα από την καταραμένη αυτοεικόνα που έχεις και μπορεί να σου κόψει τα γκάζια, τις «επετειακές» προσδοκίες κι ελπίδες που προβάλλει πάνω σου το «κοινό» σου και μπορούν να σου κόψουν άλλα τόσα, οι Afghan Whigs ήρθαν αποφασισμένοι, με τη δροσιά των άστρων και τη μυρωδιά της λεωφόρου τη νύχτα κι έφεραν αυτό που έχει λείψει τόσο: θεραπευτικό, οριακό ροκ εν ρολ στο κέντρο της ύπαρξης.