Ροντρίγκο Γκαρσία - Golgota Ρicnic

Άσυλο «βλάσφημων» καθολικών καλλιτεχνών αποδεικνύεται το Ελληνικό Φεστιβάλ. Διαδηλώσεις φονταμενταλιστικών χριστιανικών οργανώσεων, σαν κι αυτές που ανθίζουν ακόμα και στο αμαρτωλό Παρίσι, δεν κατηφορίζουν την Πειραιώς. Πέρυσι την πέρασε ζάχαρη ο Ρομέο Καστελούτσι, λερώνοντας με περιττώματα και καταστρέφοντας με βόμβες μια εικόνα του Χριστού. Φέτος, παρόμοια προστασία αξιώθηκε και ο Ροντρίγκο Γκαρσία, που έβγαλε στο Golgota Ρicnic το άχτι του στα σύμβολα της καθολικής εκκλησίας και παρεμπιπτόντως στην καταναλωτική κοινωνία. Άλλωστε, το δράμα του Ιησού πάνω στον σταυρό, σύμφωνα με τον Αργεντίνο καλλιτέχνη, έχει εξελιχθεί διαμέσου των αιώνων και των «μουσαμάδων» της υψηλής τέχνης σε trade mark της βίας, της βαρβαρότητας, του εφιάλτη. Σε προάγγελο των snuff movies!
Όλα τα παραπάνω είναι όσα πρόλαβα να πιάσω από το δύσκολο κείμενο με το οποίο ο Γκαρσία φόρτωσε εξαντλητικά το θέαμά του. Το τολμηρότερο και αηδιαστικότερο που είδαμε ποτέ στο Φεστιβάλ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε αιχμηρές στιγμές ακόμα και για τον Έλληνα θεατή, που ουδέποτε έχει νιώσει τη θρησκεία, όπως ο Γκαρσία στα καθολικά θρανία του, σαν κάτι τόσο καταπιεστικό.

Η σκηνή, αν και παρέπεμπε στον Γολγοθά, ήταν επίπεδη. Την κάλυπταν χιλιάδες στρογγυλά, μαλακά ψωμάκια για χάμπουργκερ (τα άγγιξα για να βεβαιωθώ). Στο βάθος καρέκλες, σύνεργα για πικνίκ και μια παρέα από πέντε άτομα. Όταν δεν μονολογούσαν, έκαναν διάφορα περίεργα, που μια τεράστια οθόνη φρόντιζε να αναδεικνύει επιθετικά, χαιρέκακα.
Φόρτωναν τα κεφάλια τους με φρούτα και ζαρζαβατικά (ντομάτες, κρεμμύδια, ανανάδες). Έφτιαχναν «μπόμπες» για πάρτι με γέμιση κάτι σιχαμένες σαρανταποδαρούσες-«Βαβέλ», έπεφτε επεξηγηματικός ο τίτλος στην οθόνη. Έδειχναν γκροπλάν τα γεννητικά τους όργανα (έσβησε από την ιστορία της τέχνης η Σάρον Στόουν). Ψέκαζαν ο ένας τον άλλο με χρώματα και ολόγυμνοι χόρευαν πάνω στα ψωμάκια ή αφιερώνονταν σε ερωτικές περιπτύξεις, μερικές πολύ μπελαλήδικες. Πώς γίνεται να κάνεις τα μαλλιά σου προέκταση του ποπού του άλλου; Ένας άλλος έτρωγε με ηδονή κι έφτυνε πάνω στα μούτρα μας (από την οθόνη) σάλια, μασημένες τροφές και ξερατά. Μπλιαχ! Εκεί πάνω άρχισαν οι πρώτες αποχωρήσεις των πιο ευαίσθητων θεατών. Το δεύτερο κύμα συνέπεσε με τη φράση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Διότι, όλη αυτή την ώρα ο έρμος Ναζωραίος άκουγε τα εξ αμάξης. Τι βλάκας, τι πυρομανής, τι δημαγωγός, τι στερημένος από τα ανθρώπινα, τι σωβινιστής και προάγγελος του… «Φωτεινού Μονοπατιού» και της ΕΤΑ (!), όλα τα κακά του κόσμου είχε. Και για Απόστολους κάτι «χαμένους». Μέχρι και ο δικός μας ο Αρκάς προστέθηκε στο οπλοστάσιο του Γκαρσία. Το εξώφυλλο του «Μπαμπά, πετάω» κατέλαβε την οθόνη. Το παλιόπουλο που ταλαιπωρεί τον δύστυχο πατέρα του πού κόλλαγε;
Είχα μισή ώρα να το σκεφτώ. Γιατί το θέαμα σταμάτησε, βγήκε στη σκηνή ο πιανίστας Μαρίνο Φορμέντι, έβγαλε όλα του τα ρούχα και μας έπαιξε τους «Επτά τελευταίους λόγους του Χριστού στον σταυρό» του Χάϊντν. Ακολούθησε το πιο χλιαρό, συγκρατημένο και αμήχανο χειροκρότημα που έχω ακούσει ποτέ στην Πειραιώς 260. Κι όμως το κοινό της φημίζεται για τη μεγάλη του καρδιά και τον ενθουσιασμό του.