Η Βένα Γεωργακοπούλου είδε τον Δον Κιχώτη της Ομάδας Blitz

Πειραιώς 260, Πέμπτη 28/06/2012

Οι Blitz μου αρέσουν. Είναι δυνατόν να μην αγαπάς μια ομάδα στην οποία ανήκει η Αγγελική Παπούλια; Γι’ αυτό, όταν ανακοίνωσαν ότι θα παρουσιάσουν μια παράσταση πάνω στον Δον Κιχώτη, δεν είπα «ωχ, θα τρελάθηκαν στη δουλειά».

Βρήκα την ευκαιρία να δω τον γερο-ιππότη με τα μάτια τους, εγώ που έχω διαβάσει το αριστούργημα του Θερβάντες μόνο σε κλασικό εικονογραφημένο και σε κάτι ωραίες εκδόσεις με τις οποίες κοίμιζα το παιδί μου. Δεν θα πήγαιναν, βέβαια, οι Blitz by the book. Ήλπιζα, όμως ότι ίσως θα με οδηγούσαν σε αυτό. Λυπάμαι, αλλά βγήκα από την Πειραιώς 260 περισσότερο άσχετη απ’ όσο μπήκα. Είδα μερικά αδιάφορα tableaux vivants που τα κατάπινε αμείλικτα ο τεράστιος, γυμνός σκηνικός χώρος, σπαρμένος με ξερούς θάμνους. Είδα ανθρώπους να παρελαύνουν μπροστά από ένα μικρόφωνο και να λένε ο καθένας την ατάκα του για τον Δον Κιχώτη. Και καλά ο Ντοστογιέφσκι, ο Ταρκόφσκι, ο δήμαρχος της Μάντσα και η ανιψιά του ήρωα. Αλλά και η Γκούντρουν Έσλιν; Είδα κουκουλοφόρους να δέρνουν. Είδα έναν βιασμό, δολοφονίες και κάτι σκανταλιάρικα πουλιά με ωραίες, μακριές μύτες και απαίσια κρωξίματα. Άκουσα πολλούς πυροβολισμούς και, δόξα τω θεώ, μερικές ωραίες μουσικές.

Και στο βάθος δεξιά, πάνω σ’ έναν κρυμμένο κυλιόμενο διάδρομο, είδα και τον Δον Κιχώτη να τρέχει. Να τρέχει ασταμάτητα επιτόπου. Ωραία ιδέα, σκέφτηκα, συμβολίζει τη ματαιότητα, την ουτοπία, το πάθος του. Επιτέλους, μπαίνουμε στο ψαχνό, αρχίζει η παράσταση. Θα αναπτύξουν οι Blitz την πρότασή τους. Φευ! Αυτός έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε και η ώρα πέρναγε. Μετά μετακινήθηκε λίγο πιο μπροστά και άρχισε να γρονθοκοπεί αόρατους εχθρούς. Και η ώρα πάλι πέρναγε. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μίνιμαλ, εικαστικούς σχολιασμούς λογοτεχνικών κειμένων, φτάνει να διακρίνω πίσω τους μια δουλεμένη άποψη. Φτάνει να υπάρχουν εικόνες απρόβλεπτες, ανησυχητικές. Κι εδώ όλα ήταν επιφανειακά, μονότονα, βιαστικά φτιαγμένα. Δεν κάνεις μια παράσταση για τον Δον Κιχώτη έχοντας μια και μόνο ιδέα στο τσεπάκι σου (ένα στατικό road movie, όπως εξήγησαν οι τρεις σκηνοθέτες). Περιμένεις να χωνέψεις καλύτερα βιβλίο και ήρωα. Και ούτε περιφρονείς πια τόσο πολύ τον λόγο του Θερβάντες, ακόμα και αν ανήκεις σε άλλη θεατρική σχολή.

Βένα Γεωργακοπούλου