Κορίτσι στην πόλη

Σάββατο, 22:30. ΗΣΑΠ, σταθμός ΚΑΤ

Στο σταθμό του ΚΑΤ επικρατεί σχεδόν πάντα νεκρική ησυχία, ίσως γιατί είναι ο προτελευταίος σταθμός. Λίγη δροσιά μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα. Κοιτάω αφηρημένη κάτι πικροδάφνες πίσω από έναν πέτρινο τοίχο όταν μπουκάρουν μέσα εφτά πανομοιότυπα κοριτσάκια γύρω στα 13, που τραγουδούν δυνατά και γρήγορα εναλλασσόμενα λαϊκο-ποπ χιτ, το ένα μετά το άλλο. «Σε θέλω πολύυυυ μωρόοοοο μου, σε θέλλλωωωωω πολλλύυυυ / Τώωωωρα αρχίζει η αγάαααπη, τώρα αρχίζει η ζωή, μέσα απ' τα λάθη γεννιέται μια καινούρια αρχή / Χέρια ψηλάααα κι όλα τα φτάνω, έλα να πάμε απ' την αγάπη πιο πάνω, χέρια ψηλά δώσμου να ανέβω», τα οποία διανθίζουν με χορογραφία - σηκώνοντας ψηλά τα χέρια τους στη σειρά, πάνω από κεφάλια που μοιάζουν με θημωνιές από το πολύ κρεπάρισμα. Καθώς πλησιάζουμε στην Κηφισιά κοιτούν την αντανάκλασή τους στο τζάμι και μετά βγάζουν τις μαγικές χτένες τους και κρεπάρουν με μανία η μία τα μαλλιά της άλλης. Όταν σηκώνομαι από τη θέση μου για να κατέβω από το τρένο, κι ενώ τα τιτιβίσματά τους ξεθυμαίνουν στο βάθος της πλατφόρμας, προσέχω πως οι επιβάτες του βαγονιού έχουν λουφάξει κάτω από τα κίτρινα φώτα - μάλλον γιατί ξαφνικά αισθάνονται σαν προϊστορικοί δεινόσαυροι.

Πέμπτη, 23:30. Στο μπαρ τού «48»

Πίσω από έναν πράσινο φλουό κύβο κάθεται μια πολύ όμορφη κοπέλα γύρω στα 22, μαζί με δυο κουστουμαρισμένους τύπους που την κοιτούν με λαγνεία, σαν αρνάκι στον πάγκο του σφαχτάρη. Κρυφακούω τα παράπονά της για την εξεταστική, και ένα χείμαρρο κακεντρεχούς κουτσομπολιού για κάποια Ελβίρα («Ελβίρα, Ελβίρα» σκέφτομαι «που να 'σαι απόψε;»)Ανοίγω το στόμα μου κάτι να πω στον Ν. και το ξανακλείνω όταν την ακούω να ξεστομίζει γουργουριστά την παρακάτω φράση: «Ααα, εγώ δεν πιστεύω στον φεμινισμό. Εμένα μ' αρέσει να πληρώνουν οι άντρες». Θέλω να της πω πως χωρίς τον φεμινισμό δεν θα 'ταν στο πανεπιστήμιο αλλά θα ξεσκάτωνε τις πάνες του 4^ου μωρού της και το μόνο γεύμα που θα 'βλεπε θα ήταν το ψωμί που θα ζύμωνε κάτω από τον αλευρόμυλο. Μετά σκέφτομαι πως όντως δεν υπάρχει πλέον πιο απαξιωτικός χαρακτηρισμός από το «φεμινίστρια»: για τους περισσότερους η φεμινίστρια είναι μια τρελή που καίει τα σουτιέν της, μισεί τους άντρες και έχει τρίχες στις μασχάλες. Μόνο που καμιά φορά -όχι πάντα-, όταν μια γυναίκα λέει σ' έναν άντρα «εγώ δεν είμαι φεμινίστρια. Α πα πα , δεν μ' αρέσουν οι ακρότητες», η μετάφραση είναι «Μη φοβάσαι χαζούλη. Δε θα σε δαγκώσω... Και ξέρω να φτιάχνω και παστίτσιο. Αλλά, όλα κι όλα σκατομαλάκα, μια μέρα θα σου κάψω και τις τρεις πιστωτικές. Νιάου».