Τη μέρα που θα διαβάζετε τη LifO το πανηγύρι θα έχει σχολάσει, αλλά απόψε, βράδυ Τρίτης, η Ερμού καίγεται από τους Άγγλους φιλάθλους. Καμία νωχέλεια πια. Κάθονται γύρω από το σιντριβάνι, γυμνοί και βρέχονται. Πίνουν μπίρες, τραγουδάνε τα οέο τους, μόνο ενέργεια, ζωώδη ενέργεια. Κτηνάκια.
Δέκα μέρες είμαστε εδώ, συνήθισα. Έχω φίλους που μένουν μόνιμα ένα γύρω - τη θεωρώ την πιο ωραία περιοχή να ζεις. Το βράδυ, οι παράδρομοι είναι φωτεινοί και ήσυχοι, στις ταράτσες δροσίζει, βλέπεις Ακρόπολη και άστρα - παιδιά κυκλοφορούν να πάνε στο Booze, το Pop και το Μαγκαζέ· τη μέρα, η γειτονιά της Απόλλωνος είναι ένα αριστούργημα: τέλειο μανάβικο, χασάπης άψογος, σούσι, noodle bar, o Δυρός, ο μικρός ήσυχος Ελευθερουδάκης, το εστιατοριάκι της Βουλής, το Μοno, τα μανταρινάτα του Μητροπολιτικού - ώς τις υπώρειες της Πλάκας. Πας απέναντι, ώς την Καραγεώργη Σερβίας και είσαι στο αθηναϊκό καρτιέ: οι σοκολάτες του Αριστοκρατικού, ο εσπρέσο της Στοάς, οι τυρόπιτες του Άριστον, απέναντι το Πλαίσιο, το Κεντρικόν, ο Γρηγόρης δίπλα στα άνθη! Όλα συμπυκνωμένα και κυρίως ορμητικά, πάντα με κόσμο, hardcore πόλη, χωρίς όμως τη μαύρη γοητεία που είχαν οι παλιές μου γειτονιές (η Αγορά, η Σωκράτους, η πλατεία Θεάτρου). Μ' αρέσουν ακόμα οι «γειτονιές του στομαχιού», πάω συχνά, ιδίως όταν είμαι μόνος, αλλά αυτό εδώ είναι το real thing, αν είσαι εφημερίδα πόλης.
Απ' το ένα μου παράθυρο μπορώ να δω ένα κομμάτι της Ερμού, πάντα πηγμένο. Το σιντριβάνι με το εξωφρενικό γλυπτό (ένα κορμί διαμελισμένο που το διαπερνούν ρόδες και αναβλύζει νερό! - προϊόν καθαρόαιμης βλακείας). Τα πισινά του Φωκά και του Ζάρα, όπου οι πωλήτριες βγαίνουν και κάθονται για να καπνίσουν. Φάτσα, είναι κάτι γραφεία που τα επισκέπτονται αραιά και πού και στο ισόγειο ένα american bar με ένα μονό τραπεζάκι έξω. Και διαγωνίως, στα ρετιρέ, είναι τα σπίτια. Τα διαμερίσματα των τυχερών.
Σε ένα τέτοιο ρετιρέ της Καραγεώργη Σερβίας φωτογράφησε τον Τσαρούχη ο Slim Aarons τη δεκαετία του '50. Εδώ είχε το ατελιέ του, ένα μποέμικο ταρατσάκι, με πίνακες, γλυπτά και γλάστρες. Ούτε που θέλω να φαντάζομαι πώς ήταν τότε η Πλατεία Συντάγματος. Σκέτη αμαρτία! Τώρα είναι μια εποχή που ψάχνεται. Και θα επανακαθοριστεί με το άνοιγμα του Public.
Χαζεύω την κίνηση των δρόμων - και την κίνηση του νέου site μας. Μοιάζουν. Δείχνει να αρέσουμε πολύ, αν και η αληθινή δυναμική θα φανεί μετά από κάνα μήνα.
Κρίμα που η βροχή δεν μας άφησε να κάνουμε το free concert των Marsheaux. Θα το φιξάρουμε για κάποια άλλη μέρα.
Όλα καλά, λοιπόν, άντε να γίνει κι ο αγώνας αύριο για να γλιτώσουμε από τους εγγλέζικους παιάνες. (Δεν έχουμε και στάμνες να τους ρίξουμε.)
σχόλια