Σάββατο 16.30, Κολωνάκι
Το Κολωνάκι μοιάζει με παράξενη πόλη - καίνε και ταντουβάρια.. Μόνο αυτοκίνητα κυκλοφορούν - ακόμα και τα αδέσποτα έχουνκουλουριαστεί στις γωνίες... Κοιτάω αποχαυνωμένη μια βιτρίνα στην ΠατριάρχουΙωακείμ, όταν μια μηχανή σταματάει ακριβώς πίσω μου. Ο αναβάτης, ένας τύπος μεκράνος, με ρωτάει: «Θέλετε να σας πάωκάπου;» «Όχι ευχαριστώ»,του απαντάω και γυρίζω από την άλλη.
Σάββατο, 16.45, Κολωνάκι
Συνεχίζω τοναποχαυνωμένο μου περίπατο - πάω σαν πλοίο που μπατάρει από τη ζέστη, ότανξανακούω τη φωνή πίσω από το κράνος. «Θέλετε να σας πάω σπίτι σας;» «Όχι σαςευχαριστώ, κύριε!» του λέω σαnσφιγμένη θείτσα.(«Κύριε», σκέφτομαι μετα, «Κύριε;» Ποια σκατά είμαι η ΜήτσηΚωνσταντάρα;) Αναρωτιέμαι αν με ακολουθεί εδώ κι ένα τέταρτο. Αν ήμασταν σεταινία του Δαλιανίδη, θα έκανε μια σούζα, θα ακουγόταν το «Happy Birthday» κι εγώ θασκαρφάλωνα στη μηχανή και θα του έλεγα: «Γεια. Με λένε Κίτσα». Θα τρέχαμε με ταχίλια μέχρι την Καστέλα, ενώ εγώ θα τραγουδούσα δυνατά για την άσφαλτο πουαστράφτει. Μετά θα με πήγαινε σπίτι μου - θα τον παρακαλούσα να με αφήσει στηγωνία για να μη με δει η γειτονιά.
Σάββατο 16.55,Κολωνάκι
Μόλις έχω αρχίσει να διασχίζω την πλατεία Κολωνακίου ότανκοιτάω πίσω μου, με υποτιθέμενη άνεση, να δω αν ο τύπος με τη μηχανή μεακολουθεί ακόμα. Διαπιστώνω πως έχει κατέβει από τη μηχανή και με ακολουθείπροσπαθώντας να κρυφτεί πίσω από ένα θάμνο. Φοράει ακόμα το κράνος. Αν δενφοβόμουν θα γελούσα - η εικόνα ενός μαντράχαλου που σέρνεται πίσω από ένα θάμνομε κράνος μέρα-μεσημέρι μου θυμίζει τοναστυνόμο Σαΐνι. Αρχίζω να περπατάω πιο γρήγορα. Κάνω να περάσω απέναντι καικοκαλώνω στη διάβαση, κοκαλώνει κι αυτός πίσω μου. Και μετά κάνει μεταβολή καιαρχίζει να τρέχει προς την Κανάρη.
Κυραική 2.00 π.μ., Ζάππειο
Το Ζάππειο μοιάζει έρημο και φωτισμένο μες στο σκοτάδι.Καθόμαστε στα σκαλιά και κοιτάμε το φεγγάρι και κάτι άσπρες τέντες που έχουνστηθεί στο προαύλιο άγνωστο για ποιο λόγο. Από το Lallabai Garden ακούγεται ένα μιξ από Άννα Βίσση - «Αυτός που περιμένω,αυτός που περιμένω» και Μαρινέλλα «Και καλύτερα τα λέμε αύριο καλύτερα». Μιακυρία που κάθεται στα σκαλιά δίπλα μας γονατίζει και ξαπλώνει στην άσφαλτο.Γελάει μόνη της. Mπορείνα ζεστάθηκε ή να 'ναι μεθυσμένη. Σκέφτομαι τον τύπο που με κυνηγούσε τοαπόγευμα στο Κολωνάκι. Τι ακριβώς ήθελε, αν ήταν τρελός, εκκεντρικός, ανώμαλοςή όλα μαζί. Δεν ξέρω.
Oύτεκαι θα μάθω ποτέ.
σχόλια