Ένα απόγευμα πριν τις εκλογές πήγαμε στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου να φτιάξουμε το περίπτερο της LifO. Ωραίο κλίμα. Οι εκδότες είναι άνθρωποι που τους καταλαβαίνω - πολλοί είναι φίλοι. Βγήκε και το νέο φεγγάρι, μια φέτα λεπτότατη πάνω από του Φιλοπάππου, έμεινε για κάνα μισάωρο στον ουρανό και ξαναβυθίστηκε. Εκλογές, ξεεκλογές, είχαμε Σαββατοκύριακο - αυτό είναι πάντα μια μικρή γιορτή. Να μεθύσω, να γίνω λιώμα, να ακούσω λαϊκά, να αλητέψω με το αυτοκίνητο. Πολύ φορτώνω κάθε βδομάδα, άει στο καλό πια με τις μπίζνες.
Κάτσαμε στο πεζούλι μπροστά στο Ηρώδειο και τα λέγαμε, απέναντι ο Ίκαρος πιο κάτω η Τζούλια, τα νέα του Μεταίχμιου, η Άγρα. Ο Γιώργος στο περίπτερο της Οδού Πανός διόρθωνε μια συνέντευξη που θα δημοσιεύσουμε στα επόμενα τεύχη. Παντού λόγια φιλήσυχα και μετρημένα, εκδόσεις που γίνονται όλο και καλύτερες.
Χαζεύοντας, βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω σε ένα περίπτερο αλλιώτικο από τα άλλα. Μέσα ήταν ένα παιδί με ξυρισμένο κεφάλι. Άκρη άκρη στα εκθέματα ήταν ένα βιβλίο για τους Εβραίους και δίπλα του ένα βιβλίο για τους «κίναιδους». Στο οπισθόφυλλο ήταν γραμμένη η φράση: «Στην μονογραφία αυτήν αναλύεται ο κιναιδισμός, ως πράξις εκφυλισμού, διότι αντίκειται προς τον φυσικόν νόμον της έλξεως των δυο φύλων και καταγγέλλεται η τηλεοπτική και πολιτική αλητεία, που ιδιοτελώς προβάλλει τους ομοφυλοφίλους». Έτσι όπως ήμουν χαλαρός, τα ‘χασα. Είδα και τους άλλους τίτλους, βγαλμένους όλους από έναν εφιάλτη: Γκαίμπελς, η πολιτική προπαγάνδα, Ας μιλήσουμε για Εβραίους, Ο αξιωματικός και οι νεοραγιάδες κ.ο.κ. Το παιδί μέσα κατάλαβε την ειλικρινή μου έκπληξη και αντέδρασε με κάτι μεταξύ ντροπής και ενοχλήσεως. Χαλάστηκε το στομάχι μου. Έφυγα με πεσμένα αυτιά. Ακόμα κι εδώ, που υποτίθεται υπήρχε μια ασφαλής κοιλιά να μας προφυλάξει από την πολιτική μικρότητα της εποχής και τη στένωση του ανθρώπινου πνεύματος, είχαν καταφέρει να φυτρώσουν τα πανάρχαια άνθη του κακού: ο ρατσισμός, η μισανθρωπία, ο νεοφασισμός.
Προσωπικώς, διαφωνώ με το ρητό (που πριν χρόνια είχε αναρτημένο το «Βήμα» στην πρώτη του σελίδα - έστω υποκριτικά) «Διαφωνώ μαζί σου, αλλά θα υπερασπίσω έως θανάτου το δικαίωμά σου να μιλάς». Αυτό ήταν η κερκόπορτα, μέσα από την οποία τα πιο δολοφονικά και ανελεύθερα πνεύματα μπήκαν στη νεοφιλελεύθερη κοινωνία για να τη μαγαρίσουν. Είμαι υπέρ της λογοκρισίας και της αυστηρής πόρτας. Οι φασίστες δεν θέλω να μιλούν. Οι δολοφόνοι να μη σφάζουν. Οι ρατσιστές να μην κυνηγάνε δέκα δέκα τους μετανάστες και να τους σαπίζουν στο ξύλο. Κάτι παραπάνω: Θέλω τέτοιοι άνθρωποι να απομονωθούν, να μην τους μιλάει κανείς, να μην τους ακούει κανείς. Να γυρίσουν στις καταπακτές τους, με τα γελοία σύμβολα, τα παραστρατιωτικά τάγματα, τις φαιδρές πυραμίδες, τις ανελλήνιστες ελληνικούρες τους. Τέτοιοι εκδότες δεν έχουν θέση στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δεν έχουν θέση στο επάγγελμα που τίμησαν ένας Βλάχος, ένας Καρύδης και μια Καλλιανέση. Τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια ας πάνε στην Ομόνοια να σφάξουν μαύρους μετανάστες, όπως έκαναν στο παρελθόν. Ή ας πουλάνε βιβλία μέσω ίντερνετ - όχι κάτω από την Ακρόπολη. Τέτοια ελευθερία του λόγου τη θεωρώ φλώρικο μεταμοντερνισμό, που την ώρα μιας σφαγής κοιτάει την ωραία καμπύλη που διαγράφει το μαχαίρι. Και του βρίσκει αισθητικές αρετές.
Αλλά το Σάββατο είναι Σάββατο. Τα αλέθει όλα. Δεν είμαι και η Ρόζα Λούξεμπουργκ! Οργίζομαι μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Συμπονώ μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Και θέλω να χαρώ κι εγώ λιγάκι.
Λοιπόν, κατηφορίζω στα παλιόμπαρα. Μεθάω πάλι. Και η μια βδομάδα μπλέκεται με την άλλη, σε κάτι που το ονομάζουμε ζωή.
