Πέμπτη4:30 μ.μ.
Περπατώντας στη Σταδίου
ΗΣταδίου είναι από τους λίγους κεντρικούςδρόμους της Αθήνας που μπορεί ναπερπατήσει κανείς άνετα (δίνουν τα χέριαμε την Πατησίων). Έχω μόλις περάσει τοξενοδοχείο Esperia και πάωπρος το υποθηκοφυλακείο Αθηνών, ότανεμφανίζεται ένας τύπος πάνω σε μιαμηχανή που τρέχει πάνω στο πεζοδρόμιο.Λίγο πριν φτάσει στη διάβαση της Ομήρουφρενάρει και κάνει να πάει προς τα πίσω- τον αποφεύγω τελευταία στιγμή για ναμη με πατήσει. «Τι κάνεις, ρε φίλε;»του λέω. «Πήγες να με πατήσεις!».«Ε, και τι θέλεις τώρα;» μου απαντάειβαριεστημένα πίσω από τα φιμέ γυαλιάτου που χρυσίζουν στον ήλιο. «Ναι,αλλά πήγες να με πατήσεις» επαναλαμβάνωεγώ σαν σπασίκλα με σιδεράκια σεαμερικάνικη ταινία, πριν το makeoverτη μεταμορφώσει σε μια ξανθιά τσούλαμε την καλύτερη γκαρνταρόμπα του κόσμου.«Ναι, αλλά δεν σε πάτησα. Οπότε, τιθες τώρα;» απαντάει ο ιππότης-καγκουρότου πεζοδρομίου. («Συγνώμη» λέειη σπασίκλα και αναλύεται σε δάκρυα πουμουσκεύουν το αρκουδάκι που κρύβει απότις φίλες της στην αδερφότητα ΔΔΔ -μεμότο «Delta, delta,delta can wehelp ya, helpya, help ya?»-) «Άντε και γ...ήσου, μ...κα» ουρλιάζω,«Άντε και γ...σου», ενώ οι οδηγοίστα σταματημένα αυτοκίνητα μας κοιτούνμε περιέργεια. Ο τύπος με τη μηχανή, έτσιόπως περιμένει δίπλα μου στη διάβαση,μοιάζει με πελώριο κατοικίδιο ζώο, σαννα έχω υιοθετήσει έναν ελέφαντα, αςπούμε, και περιμένουμε μαζί τα δυο μαςστη στάση, εγώ κι ο φίλος μου ο Γκανέσα.
Πέμπτη,4:35 μ.μ.
Έχοντας περάσει τη διάβαση
Προσπερνάωτις νεραντζιές μπρος από την Παλιά Βουλήκαι τα φρακαρισμένα αυτοκίνητα στηνΚολοκοτρώνη και μπαίνω στην οδό Βουλής:κοιτάω κάτι παλιά κτίρια που έχουναφεθεί στην τύχη τους. «Δεν θα 'χουνπρολάβει να τα κατεδαφίσουν ακόμα»σκέφτομαι κυνικά. Μάλιστα. Ο κυνισμόςμου έλειπε. Δυο χρόνια πριν, όταν γύρισαστην Αθήνα, είχα τρομερή διάθεση να τημάθω απ' την αρχή, να ρουφήξω κάθε γωνιάτης, να της δώσω το πλεονέκτημα τηςαμφιβολίας για οτιδήποτε στραβό.Ώρες-ώρες δεν το 'χω πλέον αυτό τοκουράγιο. Η καθημερινότητα της Αθήναςμ' έχει κάνει μια κυνική στρίγγλα πουθέλει να πλακωθεί με τους πάντες. Ή,ακόμα χειρότερα, υπάρχουν στιγμές πουθέλω να παραιτηθώ από την οποιαδήποτεπροσπάθεια - να ζω αγόγγυστα ανάμεσα σεσκουπίδια και πατημένα σκατά σκύλων,παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ξηλωμέναπεζοδρόμια.
σχόλια