Σάββατο βράδυ στο Λονδίνο
Δενέχουν αλλάξει πολλά στο Soho-το Bar Italiaείναι ακόμα εκεί, ο σερβιτόρος σούκοπανάει ελαφρώς τα ψιλά στο χέρι ενώβρίζει κάποιον στα ιταλικά, η MaryPoppins παίζει ακόμα στοPrince EdwardTheatre, τα κινέζικα μπακάλικαπουλάνε αποξηραμένο χταπόδι ως σνακ,και στους δρόμους μυρίζει κρεμμύδι απότα σταντ των χοτ ντογκ. Το μόνο που έχειαλλάξει είναι τα πλήθη των καπνιστώνπου τουρτουρίζουν έξω από τα μπαρ - στοδρόμο όλοι μοιάζουν να περπατούν με τοτσιγάρο στο χέρι. Καθόμαστε σ' έναυποτιθέμενα στυλάτο μπαρ με τη Rachel,δίπλα σ' έναν γιάπη που πίνει σαμπάνιασ' έναν κρεμ καναπέ. Πίνουμε δυο ποτάπου μοιάζουν με μαρτίνι λάσπης (μην τοπιείτε, λουστείτε), ενώ η Rachelμου λέει τα νέα της: Δουλειά, άντρες, μιασκύλα αφεντικίνα που της διαβάζει ταmail («deathto the bitch»,μου λέει, «death»).«Ξέρεις πως παντρεύτηκε η Νατάσσα,ε;». Όχι, δεν το ήξερα. Ίσως να ‘ναι οτρίτος γάμος μέσα σε 6 μήνες. Μετράμεπόσοι φίλοι μας έχουν παντρευτεί σταδυο χρόνια που λείπω: 12. Και μετράμε καιτα μωρά: 3. Αναρωτιέμαι γιατί όλοινοικοκυρεύονται και παντρεύονται τηναγάπη τους απ' το πανεπιστήμιο τόσονέοι - εκεί, στα 25. Μέχρι και η παλιά μουσυγκάτοικος παντρεύτηκε με βέλο καιτιάρα σ' ένα κάστρο στο Εδιμβούργο(«στη δεξίωση ο πρώτος χορός ήταν το"Lady in Red"»μου λέει η Rachel σοβαρά).Στην Ελλάδα οι φίλοι μου πασχίζουν ναμαζέψουν λεφτά για να αγοράσουν καναπέή να πάνε ταξίδι στο Βερολίνο - εδώπαντρεύονται και αγοράζουν φρουτόκρεμα.«Τι συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα,Rachel;» λέω δυνατά, αλλάέχει πάψει να με ακούει εδώ και ώρα.Κοιτάει μια γλυκιά γλυκιά χοντρούλαπου μοιάζει να έχει μπει στο κόκκινοκαι μαύρο σατέν φόρεμα της με ειδικόσωλήνα και χορεύει με κινήσεις καράτεπερικυκλωμένη από τις φίλες της πουφοράνε στέκες με γατίσια αυτάκια καιτσιρίζουν ρυθμικά «Ιt'syour birthday,it's yourbirthday». Είναι όλες πίτα.Τις κοιτάω σχεδόν με νοσταλγία - σκηνέςσαν κι αυτή εκτυλίσσονται καθημερινάσε μπαρ και παμπ ανά τη βρετανικήπεριφέρεια. Χμ, να τι συμβαίνει σε αυτήντη χώρα.
Κυριακήαπόγευμα, στον αυτοκινητόδρομο Α4,πηγαίνοντας για το Heathrow
Καθισμένηστο ταξί κοιτάω τα γιγαντιαία κτίρια -ξενοδοχεία, αποθήκες και ουρανοξύστεςαπό γυαλί που ξεδιπλώνονται σανφουτουριστική μακέτα κάτω από ταπορτοκαλί φώτα του αυτοκινητοδρόμου.Πολλοί όροφοι ξεχωρίζουν φωτισμένοιστο σκοτάδι - σηκωμένες γρίλιες, άδειαγραφεία, καρέκλες και εκτυπωτές. Από τοραδιόφωνο ακούγεται ΜagicRadio -κάτι σαν τον Galaxyμε πιο πολύ Westlife και LionelRitchie-, ενώ κάθε τρία λεπτάμπαίνει σφήνα η φωνή της εκφωνήτριαςποτισμένη με strepsil καισιρόπι night nurse.«Τhis ismellow magic»ανακοινώνει. Ζω μια σύγχρονη θλίψη·είναι Κυριακή βράδυ και βλέπω άδειαφωτισμένα γραφεία στον αυτοκινητόδρομοέξω από το Λονδίνο με μουσική υπόκρουσηRadio Magic. Αρκετά· ήρθε η ώρα να φύγω από τηχώρα των τρελών παντρεμένων.
σχόλια