Αθήνα

Πού να πας στην Αθήνα όταν είσαι χάλια; / να πας στην παραλία να δεις τα ανακατεμένα κύματα; / να αγναντέψεις τον ορίζοντα, να ακούσεις το Bright Eyes του Garfunkel; / να πάρεις βαθιές ανάσες και να σκεφτείς ότι τουλάχιστον έχεις αυτήν τη θάλασσα που θα είναι πάντα εκεί; / θυμάμαι την Μπάρμπαρα Χέρσει στο Η Χάνα και οι αδελφές της του Γούντι Άλεν να αγναντεύει το ανταριασμένο, σκοτεινό, τρομακτικό πέλαγος όταν είναι στα χωρίσματα με τον Μάικλ Κέιν / ναι, τώρα το χειμώνα οι θάλασσες είναι λίγο τρομακτικές, παίρνουν κάτι λυρικά, ψυχοπλακωτικά χρώματα αλλά έχουν, τουλάχιστον, ησυχία / αν δεν είναι δίπλα σε λεωφόρους ή σε μαγαζιά / όταν είσαι χάλια πήγαινε σινεμά / υπάρχει κάτι ηρωικό στο να πηγαίνεις σινεμά μόνος σου, πόσω μάλλον όταν υπάρχει λόγος / αν σου τη βιδώσει και πας στο Αττικόν για ηρωική μελαγχολία, θα πρέπει να ξηλωθείς ελαφρώς, καθώς ο κινηματογράφος της οδού Σταδίου είναι πιθανότατα ο ακριβότερος στο δυτικό ημισφαίριο / τιμολογεί το εισιτήριο εννέα (9) ευρώ / ιστορία, σου λέει, παράδοση, σου λέει, φινέτσα, σου λέει / όταν είσαι χάλια πήγαινε σ’ ένα βιβλιοπωλείο / σίγουρα θα πέσεις στο αγαπημένο σου βιβλίο ή θα ξεφυλλίσεις Ίρβιν Γιάλομ που σνομπάρεις για να αποστηθίσεις self help ατάκες / όταν είσαι χάλια πήγαινε στο Σύνταγμα / τελευταίες ημέρες πριν στηθεί  η στριμόκωλη χριστουγεννιάτικη αγορά του Δήμου Αθηναίων και παραμονές των εγκαινίων του Public στο Μέγαρο Πάλλη που λαμποκομπάει στη νέα του εμφάνιση / και το καλύτερο / που θα το έχετε δει όσοι περάσατε / στρώνονται νέα πεζοδρόμια και διευρύνεται το πεζοδρόμιο της Καραγεώργη Σερβίας / και όπως μας ψιθύρισε ένα πουλάκι, τα έργα χρηματοδοτεί ο Γερμανός, η εταιρεία πίσω από το κατάστημα / αν ισχύει κάτι τέτοιο θα είναι υπέροχο / και ο έσχατος εξευτελισμός του κράτους, είτε αυτό λέγεται Δήμος Αθηναίων είτε ΥΠΕΧΩΔΕ / μιλάμε για το πιο βρόμικο πεζοδρόμιο των Βαλκανίων / και τώρα σουλουπώνεται επειδή ο επιχειρηματίας ντρέπεται να υποδέχεται τους πελάτες του σε κάτι μεταξύ τεκέ και δημόσιου ουρητηρίου / μάλλον γι’ αυτό τα έργα σταματάνε στην Ερμού και δεν επεκτείνονται στο πεζοδρόμιο μπροστά στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας / μοναδική μας ελπίδα να γίνει το ξενοδοχείο στο κτίριο, όπως γράφτηκε / γιατί δεν χαρίζουμε όλους τους δρόμους και τις πλατείες σε ιδιώτες να βρούμε την υγειά μας / και σοβαρά τώρα, δεν θα μπορούσε ο δήμος να προσεγγίσει ιδιώτες χορηγούς που να «υιοθετήσουν» δρόμους, πλατείες, κήπους; / στη χώρα που το κράτος λατρεύεται και μισιέται με το ίδιο πάθος, δεν έχουμε πολλές ελπίδες.